باورهای غلط جنسی

تستوسترون و میل به رابطه جنسی

بسیاری از مردم بر این باورند که هورمون تستوسترون پیش بینی کننده میل و رغبت مردها در ایجاد رابطه جنسی است و برای درمان ناتوانی و یا افزایش میل جنسی می توانند با استفاده از هورمون درمانی، به مقدار این هورمون نیز بیفزایند.

اما این یک باور غلط است.

درست است که هورمون تستوسترون مردانه در میل به رابطه جنسی موثر است اما این هورمون تنها دلیل اصلی در میل جنسی نیست و البته در زنان نیز وجود دارد.

در واقع باید گفت، تمایل به رابطه جنسی، به شدت به حالات روحی، ارزش ها، باورها، تجربه، روابط، پیچیدگی های فیزیکی، تجویز دارو و موارد دیگر مربوط است و پیش بینی این رغبت با استفاده از تستوسترون واقعا مشکل است.

تستوسترون در مردها

این هورمون جنسی هم در مردها و هم در زن ها، تولید می شود و مسئول صفات ثانویه جنسی در مردها مانند رویش موهای صورت، بدن و صدای کلفت آنها است.

تستوسترون اثر فعال کننده ای روی میل و رغبت جنسی در مردها و همچنین زن ها دارد.

این هورمون نقش اصلی در نعوظ مردها دارد و در بررسی ها مشخص شده است که کمبود آن در بدن مردها، موجب اختلال در نعوظ می شود.

با این‌حال نمی توان گفت که فقط کمبود این هورمون موجب این اختلال می شود.

گاهی اوقات در برخی از مردهای مبتلا به ناتوانی های جنسی و اختلال در نعوظ، هورمون تستوسترون به اندازه کافی وجود دارد.

اما صدمات موجود در اندام های تناسلی او می تواند چنین مشکلی را به وجود آورد.

همچنین مشکلات روحی و روانی در زمینه رابطه جنسی، ترس، اضطراب و مسائلی از این قبیل می تواند منجر به ناتوانی جنسی شود.

در حقیقت محققان در مورد موثر بودن نقش تستوسترون در رفتارهای جنسی، هم عقیده نیستند.

در یکسری از بررسی ها، مشخص شد که این هورمون فقط در عمل نعوظ موثر است، نه در میل به رابطه جنسی.

در بررسی های دیگر مشخص شده است که ذهن می تواند ترشح هورمون و همچنین جریان خون در اندام تناسلی مرد را کند و او دچار ناتوانی جنسی نماید.

از عواملی که ذهن را درگیر می کند می توان به اضطراب، مشکلات در محل کار و یا خصومت، مشکلات با افراد خانواده می توان اشاره کرد.

این مشکلات ممکن است موجب کاهش مقدار ترشح تستوسترون شوند.

اطلاعات به دست آمده در تحقیقات و همچنین مشاوره ها، نشان می دهد که مشکلات موجود در روابط بین زن و شوهر منجر به ناتوانی های جنسی می شود و به دنبال آن مقدار ترشح تستوسترون کم می شود.

در واقع فقط میل و رغبت جنسی نیست که تحت تاثیر عوامل روانشناختی قرار می گیرد، مقدار خود هورمون تستوسترون نیز با احساسات تغییر می کند.

محققان در مورد اثرات بلند مدت استفاده از هورمون تستوسترون در ناتوانی های جنسی نگران هستند.

برخی معتقدند هنوز به اندازه کافی اطلاعات در خصوص عوارض بالقوه تستوسترون درمانی ندارند و به تحقیقات بیشتری نیاز دارند.

تستوسترون در زن ها

هنگام صحبت از این هورمون، پزشکان نگران خطرات احتمالی استفاده از آن در زنان نیز می شوند. در واقع روش های متفاوتی در تستوسترون درمانی وجود دارد.

محققان به منظور یافتن روشی برای تغییر وضعیت عدم میل جنسی (یا عدم لذت بردن از رابطه جنسی) در زنان، این هورمون را روی موش های ماده بررسی کردند.

آنها یکبار با تزریق تستوسترون زیر پوست موش ها، و بار دیگر دادن داروی خوراکی واردنافیل، نوعی بازدارنده PDE5 شبیه چیزی که در ویاگرا وجود دارد، موش ها را بررسی کردند.

هر یک از این درمان ها به تنهایی اثری نداشتند اما وقتی با هم مورد استفاده قرار گرفتند، میل جنسی در موش های ماده افزایش یافت. بعدها این درمان که بر روی زن ها انجام شد، همین نتیجه به دست آمد.

اما بنابر اعتقاد محققان، این درمان به دلیل اینکه به اندازه کافی مورد تحقیق و بررسی قرار نگرفته است، چندان ایمن نیست و ممکن است برای بیماران خطرناک باشد.

البته استفاده زیاد تستوسترون درمانی در زنان، آنها را گرفتار مشکلاتی مانند پدید آمدن صفات مردانه، مشکلات کبدی و یا کارسینوما (نوعی سرطان) نماید.
کلام آخر

محققان پس از تحقیقات گوناگونی که انجام داده اند به این نتیجه رسیده اند، اگرچه تستوسترون در میل جنسی مردها و همچنین زن ها نقش دارد اما تنها دلیل وجود میل جنسی نیست و عوامل بسیار دیگری در این زمینه موثر هستند.

16