دانشجو باید کارآفرین تربیت شود نه کارجو

وی افزود: در دانشگاه‌های ما نیز دانشجو باید کارآفرین تربیت شود و نه کارجو، اما متاسفانه شاهدیم که دانشگاه‌های ما بیشتر تربیت کننده کارجو هستند، تا کارآفرین.

وی افزود: دانشگاه‌های ما نگاه تئوریک دارند و سرفصل‌های دانشگاهی ما همگی تئوری است و آموزش محوری و پژوهش محوری در آنها دیده نمی‌شود.

بیجندی با اشاره به وجود سه نسل دانشگاه آموزش محور، پژوهش محور و کارآفرین، گفت: دانشگاه کارآفرین همان دانشگاه نسل سوم است که آموزش و پژوهش در آن با نگاه ایجاد اشتغال است، اما در دانشگاه‌های ما که هنوز به این مرحله نرسیده‌اند دانش آموخته‌های ما تازه وقتی از دانشگاه فارغ التحصیل می‌شوند متوجه می‌شوند که بازار کار چیزی می‌خواهد که دانشگاه به آنها نداده است.

وی افزود: از طرفی خود دانشجویان هم نمی‌خواهند قبول کنند که برای آینده خود و داشتن شغل باید دوره‌های آموزشی و کار فنی را نیز در دوران دانشگاه خود فرا گیرند.

بیجندی تصریح کرد: در این میان جهاددانشگاهی نقش حلقه مفقوده را دارد و پل ارتباطی میان دانشگاه و صنعت و از طرفی دانشگاه و مردم شده تا بتواند کشور را به سمت پژوهش محوری و کارآفرینی سوق دهد.

وی با بیان اینکه جهاددانشگاهی از دولت بودجه‌ای برای ایجاد اشتغال نمی‌گیرد، گفت: ما تنها نقش تسهیل کننده داریم و به فارغ التحصیلان خط مشی و مشاوره و آموزش می‌دهیم که توانمندی این را داشته باشند که برای خود شغل ایجاد کنند.

"میز" دولت تمام شده است!

این مقام مسئول با بیان اینکه هر 10 دقیقه یک فارغ التحصیل دانشگاهی به جامعه اضافه می‌شود، گفت: باید یادمان باشد که دولت دیگر "میز" ندارد و "میز" دولت تمام شده و باید برای اشتغال این خیل عظیم دانشجویان فارغ التحصیل چاره‌ای دیگر اندیشید.

وی اظهار کرد: بر اساس آخرین آمار در حال حاضر 50 هزار دکترای (PHD) جویای کار در کشور داریم و قطعا در اولین اقدام این خیل عظیم نگاهشان به این است که عضو هیات علمی دانشگاه شوند و حال آنکه وزارت علوم تنها در سال توان جذب دو هزار عضو هیات علمی را دارد و مابقی این 48 هزار دانشجوی دکترا باید از طریق دیگری برای خود ایجاد اشتغال کنند.

بیجندی یادآور شد: در کشورهای پیشرفته مشاغل دولتی که انتخاب اول در ایران هستند، انتخاب دهم افراد بوده و افراد عمدتا کارآفرین بوده و برای خود و دیگران ایجاد اشتغال می‌کنند.

تعریف درستی از فناوری نداریم

وی در ادامه با بیان اینکه درکشور تعریف درستی از فناوری نداریم، گفت: فناوری به معنای واقعی زمانی رخ می‌دهد که صاحب ایده خود فرد باشد و طی فرآیندی بتواند ایده خود را تبدیل به محصول کند و بعد این محصول طی فرآیند تجاری‌سازی تبدیل به ثروت شود.

وی افزود: در زمینه فناوری در کشور بیشتر بهره‌بردار هستیم تا اینکه مبدع و مخترع فناوری باشیم. کاری که ما انجام می‎‌دهیم این است که اجزای محصولی را از خارج از کشور وارد کرده و سر هم می‌کنیم و به این نمی‎‌توان گفت فناوری داخلی. زمانی که محصولی را خودمان اختراع کردیم این فناوری محسوب می‌شود.

بیجندی اظهار کرد: در حال حاضر بسیاری شرکت‌های کشور در تهیه مواد اولیه محتاج خارج از کشور هستند و در تحریم ها شاهد بودیم که بسیاری شهرک‌های صنعتی کشور با مشکل مواجه شدند و این نتیجه آن است که نگاه ما به داخل نبوده و از همه مهم‌تر نتوانستیم کل فرآیند فناوری محصولات را وارد کشور کنیم. مثال ملموس در این زمینه "ایران خودرو" است که تعداد زیادی از خودروهای تولیدی این شرکت در پارکینگ خوابید، تنها به این علت که برخی قطعات اصلی را در اختیار نداشت، بنابراین باید به خاطر داشته باشیم که زمانی که تکنولوژی وارد می‌کنیم باید فناوری آن را نیز وارد کنیم.

بیجندی تصریح کرد: همه این مسائل و مشکلات به دلیل سبقه قدیمی و علاقه‌ای است که به واردات داریم و فکر می‌کنیم ایرانی نمی‌تواند خیلی از کارها را انجام دهد و همیشه تلاش می‌کنیم خودمان را به نوعی به خارج از کشور وصل کنیم.

سرپرست سازمان تجاری سازی فناوری و اشتغال دانش آموختگان جهاددانشگاهی با بیان اینکه نمی‌توان صفر تا صد یک کالا را در کشور تولید کرد، گفت: قطعا این امر معقول نیست که بخواهیم تمامی اجزای یک کالا در یک کشور تولید شود و قطعا کشورها به کمک هم نیاز دارند، اما باید فناوری یک محصول یا کالای مورد استفاده حتما وارد کشور شود.

وی افزود: در حال حاضر چین کالایی که استفاده می‌کند کارخانه و فناوری آن را هم وارد کشور خود می‌کند، اما در ایران به طور مثال ما از کالاهای "سامسونگ" استفاده می‌کنیم، اما فناوری این محصولات را وارد کشور نکرده‌ایم. علاوه بر این اِشکال اساسی دیگر ما این است که همه به جای زنجیره‌ای کار کردن، جزیره‌ای کار می‌کنیم و باید بدانیم برای موفقیت باید در کنار یکدیگر و هماهنگ باهم کار کنیم.

بیجندی با بیان اینکه صبور بودن و رقابت را همه باید یاد بگیریم، گفت: مشکل دیگر ما این است که نگاهمان مدام به دست دولت و یا بانک‌هاست که وام بدهند و این درحالیست که هیچ سرمایه گذار موفق خارجی را نمی‌بینیم که با وام و رانت دولتی بالا آمده باشد.

وی در پایان افزود: علاوه بر این، متاسفانه در کشور ما توزیع پول هم درست و هدفمند نیست. به طور مثال به شرکتی که در آستانه ورشکستگی است مجددا پول تزریق می‌کنند، چون به طور مثال دو هزار کارگر دارد و این در حالیست که پول باید در جایی توزیع شود که سودآوری بالایی برای کشور داشته باشد.