زمان همه چیز را نمی تواند حل کند، مگر فراموشی اثر کند

اتفاقات وحشتناک زیادی وجود دارد که تصور وقوع آن‌ها غیرقابل تحمل به‌نظر می‌رسد: مرگ عزیزان؛ پایان رابطه؛ اخراج و رسوایی و یا از دست دادن سلامتی. با این حال، یکی از برجسته‌ترین ویژگی‌های انسانی، استعداد بارز آدمی در صلح با رویدادهایی است که در ابتدا ممکن بود سخت‌تر از مرگ تصور شود.

«مدرسه زندگی» در یکی از جدیدترین مقاله‌های خود به این مسئله پرداخته است. علم روان‌شناسی در این زمینه می‌گوید که انسان در پی هر رویدادی که مایه تاسف است، به طور قطع ویران نمی‌شود. 

اتفاقاتی را مایه تاسف می‌دانیم که در تضاد شفافی با ایده‌آل‌های ما بوده و مغایر با انتظاراتمان باشد. امید به زندگی یا رویدادهای بهتر تا زمانی که به یاد داشته باشیم که ترجیح می‌دادیم زندگی چطور باشد، ما را رنج خواهد داد.

اینجاست که طبیعت انسان به او کمک می‌کند، به‌طور خودکار و بسیار آهسته، خاطرات و آرزوهای انسان را به باد فراموشی می‌سپارد و انتظارات افراد را نسبت به آنچه طبیعی می‌پندارد، دوباره پیکربندی می‌کند. بدین ترتیب انسان می‌تواند در گذر زمان حتی بزرگ‌ترین تراژدی‌ها را در خود حل کند.

آگاهی از سازوکار «فراموشی» نه تنها به ما کمک می‌کند تا بفهمیم چگونه با رویدادهای ناخوشایند کنار می‌آییم، بلکه می‌توانیم از دورنمای مطمئن فراموشی نهایی همه جایگزین‌های بهینه‌تر در زندگی، آسوده خاطر باشیم.