اگر بخواهیم در میان تمام تصنیفهای تاریخ موسیقی ایران تنها یک اثر را بهعنوان ملیترین اثر ایران بدانیم بیتردید آن تصنیف ای ایران خواهد بود.
غلامحسین بنان، ستاره درخشان آواز ایران، روز ۲۷ دی سال ۱۳۳۶ در یک حادثه رانندگی چشم راست خود را از دست داد.
ویدئویی از خاطره محمد اصفهانی از استاد محمدرضا شجریان در فضای مجازی منتشر شده است.
در کشوری که از نظر ادبیات در اوج است، تمام شعرها با این مضمون است که: «وقتی تو نیستی پیشم، میمیرم و زنده میشم! چشمت قهوهایه و...»! اشعاری که هیچ گرهی را از گرههای ذهن انسان باز نمیکند. چرا؟ برای این که موسیقیدانهای اصلی ما میدان را خالی کردهاند.
غلامحسین بنان خواننده موسیقی کلاسیک ایرانی است که از سالهای ۱۳۰۶ تا سال ۱۳۴۷ در زمینه موسیقی ملی ایران فعالیت داشت. او عضو شورای موسیقی رادیو، استاد آواز هنرستان موسیقی تهران و بنیانگذار انجمن موسیقی ایران بوده است.
بنان میگفت: «کاروان را برای بعد از مرگم خواندهام». به گفته همسرش او در اواخر عمر خود هم دلبستگی عجیبی به ترانه «رؤیای هستی» پیدا کرده بود تا آنجا که با این آهنگ میگریست.
۱۵ اردیبهشتماه زادروز زندهیاد غلامحسین بنان است که حتما با شنیدن نامش یاد قطعات ماندگار «الهه ناز» و «ای ایران» میافتید؛ مردی که یک سانحه او را مجبور کرد که ۲۸ سال چشمهایش را پشت عینک دودی پنهان کند