اختلال نقص توجه یا بیش فعالی - که بهعنوان «ایدیاچدی» (ADHD) نیز شناخته میشود - معمولاً بهعنوان یک بیماری دوران کودکی در نظر گرفته میشود.
«ایدیاچدی» (ADHD)، بیماری رفتاری رایجی است که حدود ۱۱ درصد کودکان را تحت تاثیر قرار میدهد و در حدود ۴ درصد افراد با نشانههایی از جمله حواسپرتی، بیقراری، فراموشی، شتابزدگی و بیشفعالی تا بزرگسالی ادامه دارد.
تحقیقات این موضوع که کودکان مبتلا به اختلال کم توجهی بیش فعالی(ADHD) در بزرگسالی درمان میشوند را کاملا رد کرده است و اکنون، تحقیقات جدید جنبه هشدار دهندهای از بیش فعالی را نشان میدهد و آن ابتلای افراد در بزرگسالی به این اختلال است.
یک روانشناس کودک گفت: نباید هر نوع شیطنت از سوی کودکان با علایم بیش فعالی اشتباه گرفته شود و برای تشخیص صحیح این اختلال باید از روانشناس و روانپزشک متخصص مشورت گرفت.
بیشفعالی یکی از اختلالات عصبی شایع در کودکان بالای ۴ سال است.
«اختلال کمتوجّهی - بیشفعالی» (ADHD) یک اختلال رفتاری رشدی است که در آن فرد توانایی دقت و تمرکز کافی ندارد، یادگیری در او کند بوده و فعالیت بدنی غیرعادی و بسیار بالایی دارد.
معاون سلامت روان وزارت بهداشت گفت: امروزه ۸ درصد از کودکان مبتلا به انواع اختلالات روانپزشکی هستد که این مساله بر تحصیل آنها هم تاثیر میگذارد.
بیش فعالی، یک نوع بیماری است که در اصطلاح انگلیسی به آن (Attention-deficit hyperactivity disorder) یا به طور مخفف (ADHA) گفته می شود؛ این اصطلاح انگلیسی به معنای بیماری فضون کُنشی و کمبود توجه است.
بسیاری از کودکان امروزی دچار بیش فعالی هستند اما آیا این وضعیت یک مشکل و بیماری واقعی است؟
محققان مشاهده کردند حدود ۱۴ درصد از پسران در سال ۲۰۱۷ مبتلا به اختلال بیش فعالی تشخیص داده شدند در حالیکه این رقم در سال ۱۹۹۷، ۹ درصد بوده است.