نئاندرتالها نزدیکترین خویشاوندان انسانی ما بودند و از نظر آناتومی شباهتهای زیادی با انسانهای امروزی داشتند. اما آیا نئاندرتالها هم میتوانستند صحبت کنند؟
صحبت کردن به طور کلی یکی از راههای برقراری ارتباط محسوب میشود، بنابراین صحبت کردن با خود در نبود شنوندهای دیگر میتواند کار بی معنیای به نظر برسد. با این حال، این تصور به طور کامل درست نیست، چرا که صحبت کردن کارکردهای دیگری هم دارد.
نئاندرتالها نزدیکترین اجداد ما نه تنها صدای خشن و بلند از خود منتشر نمیکردند بلکه میتوانستند اصواتی مشابه انسانهای امروزی تولید کنند.
شایعترین شکل گفتار نامفهوم، نوک زبانی صحبت کردن است