دانشمندان MIT پیشنهاد میکنند که عبور سیاهچالههای ریز و اولیه از منظومه شمسی میتواند باعث لرزشی در مدار مریخ شود.
محققان ستارهشناسی با استفاده از دادههای تلسکوپ فضایی جیمز وب میگویند شواهد و مدارک مستقیمی دارند که نشان میدهد بازخورد هستههای فعال کهکشانی (AGN) میتواند تشکیل ستاره را در کهکشانهای اولیه خاموش سازد.
تقریباً دو قرن پیش از اینکه دانشمندان به وجود سیاهچالهها پی ببرند، یک کشیش بریتانیایی به نام «جان میچل» پیشبینی شگفتآوری درباره اجرام کیهانی منتشر کرد.
اخترشناسان سیاهچالهای کلانجرم را شناسایی کردند که با اندازهای برابر ۱۷ میلیارد خورشید، روزانه معادل یک خورشید را میبلعد و نوری معادل بیش از ۵۰۰ میلیارد خورشید را ساطع میکند.
«سیاهچاله» اکنون به یک پدیده آشنا برای بررسیهای کیهانی تبدیل شده است اما شاید «سفیدچاله» پدیده جذابتری برای مطالعه باشد. در این گزارش، به بررسی مفهوم سفیدچاله و تفاوت آن با سیاهچاله میپردازیم.
ستارهی همسایهی زمین به نام ابط الجوزا(Betelgeuse) به طور غیرمنتظرهای ۵۰ درصد درخشانتر شده است و این بخشی از یک فرآیند عجیب و غریب است که در آن یک ستارهی در حال مرگ تبدیل به ابرنواختر میشود.
بررسی جدید پژوهشگران اسپانیایی نشان میدهد که آنچه قبلا یک دنباله از ستارگان در پی یک سیاهچاله فرض میشد، ممکن است در واقع یک کهکشان کامل باشد.
ستاره شناسان میگویند بزرگترین ستارههای در حال ادغامی که تا به حال مشاهده شدهاند، در نهایت در حدود ۱۸ میلیارد سال آینده در یک رویداد مهیب به سیاهچاله تبدیل میشوند.
دو سیاهچالهی نزدیک به زمین به نامهای Gaia BH۱ و BH۲ احتمالاً متعلق به دستهی کمیابی از سیاهچالههای کمتر دیدهشده هستند.
ستاره شناسان با کمک یک ابررایانه از ترکیبی از همگراییهای گرانشی و شبیه سازیها برای شناسایی یک غول کیهانی با جرمی ۳۰ میلیارد برابر خورشید استفاده کردند.