پروین بدون شک نخستین زنی بود که نشان داد در میدان سخنوری از مردان فراتر میتازد و شعرش از شعر مردان برجستهی معاصر دستکمی ندارد... بیشک او مظهری است از یک زن عفیف و نمونه و هرگز آن شوخ و شنگی که در خلال اشعار دیگر شاعرهها و منجمله من به چشم میخورد در دیوان او وجود ندارد
سیمین بهبهانی از مهم ترین شاعران معاصر ایران زمانی که در قید حیات بود گفته بود: هنگامی که از ایران دور می شوم هرگز نمی توانم شعر بگویم، من شاعرم و بیش از هر چیزی شعر برایم مهم است، همین موضوع عامل مهمی است که هرگز به مهاجرت فکر نکنم.
عَمعَق بُخاری ملقب به شهاب الدین و امیرالشعراء، از شاعران پارسی گوی سدهٔ پنجم و ششم قمری در ماوراءالنهر است. او به درگاه پادشاهان آل افراسیاب تعلق داشت و چند تن از امیران آن را مدح نموده است. اشعار او سرشار از صنایع بدیعی است. وی به ویژه در تشبیه چیرهدست است. عمعق عمری طولانی (بیشتر از صد سال) داشت.
بعد از کنارهگیری دسته جمعی مدیرعامل و اعضای دفتر شعر جوان، نیمی از اعضای هیئتمدیره انجمن شاعران ایران نیز اعلام کنارهگیری کردند.
اسماعیل امینی، مفتون امینی را شاعری خلاق با زبانی متمایز معرفی میکند و میگوید: مفتون از جمله شاعرانی است که با فراز و فرودهای شتابناک شعر همراه نشده، کار خود را انجام داده است، ممکن است در جنجال و هیاهوی و تیتر اول نبوده باشد اما آثاری که آفریده، آثار ماندگاری است.
مهدی اخوان ثالث در شاعری، تخلص «امید» را برگزیده بود، اما غم و ناامیدی در شعرهایش موج میزد.
محمدتقی بهار ملقب به ملکالشعرا، شاعر ستایشگر آزادی و صلح بود که زندگیاش با سیاست پیوند خورد.
حکیم عمر خیام نیشابوری در اواخر قرن پنجم زاده شد، او در علوم مختلف مانند ریاضیات سرآمد بود.
مولوی، خیام و حافظ از شناختهشدهترین چهرههای ادبیات فارسی خارج از ایران هستند.