ضریب جینی یک سنجه اقتصادی برای سنجش میزان نابرابری اقتصادی است که هرچه میزان آن بالاتر باشد نابرابری بیشتر و هرچه کمتر باشد نابرابری کمتر خواهد بود.
همانگونه که از سال 1397 به بعد میانگین تورم خوراکیها و آشامیدنیها به صورت قابلتوجهی افزایش یافته، گروههای غیر فقیر به خط فقر نزدیکتر شدهاند.
طبق اعلام مرکز آمار، در سال ١٤٠١ ضریب جینی (فاصله طبقاتی) خانوارهای کشور ٠,٣٨٧٧ بوده است که در مقایسه با سال قبلش ٠.٠٠٦١ کاهش نشان می دهد.
این وضعیت، تنها منتهی به این نمی شود که فلان تعداد از بچه های با استعداد طبقات پایین به دانشگاه نروند؛ بلکه به تشدید ناامیدی و سرخوردگی و کینه در میان نسلی می انجامد که تنها به دلیل ثروتمند نبودن والدین شان از رشته های محبوب خود محروم مانده اند.
آمار رسمی از افزایش ضریب جینی خبر میدهد که بیانگر افزایش فاصله طبقاطی به سمت طبقه ثرتمند است.
هزینه خانوار در دهکهای ثروتمند تا فقیر از سال ۹۲ تا ۹۹ به ضرر طبقات پایین تغییر کرده است.
بالاشهریها از امکانات رفاهی تهران به میزان ۳برابر خدمات در دسترس پایینشهر، بهره میبرند؛ اما تقریبا به یک اندازه مالیات شهری میپردازند.
طی چند سال گذشته افزایش نرخ تورم، نوسانات ارزی و از همه مهمتر افت ارزش پول موجب گسترش فاصله طبقاتی، توزیع نامتعادل درآمد و ثروت و ... شده است.
بررسی آمارهای 15 سال گذشته مرکز آمار ایران نشان میدهد که سهم دو دهه متمول درآمدی، کاهش یافته و سهم هشت دهه دیگر افزوده شده است.