ستارهشناسان در رویدادی نادر و تعجب برانگیز شاهد ناپدید شدن یک ستاره و سپس جایگزینی آن با یک سیاهچاله به شکلی مرموز بودند.
سیاهچالهها با تمام جذابیت و رازآلودگیشان برخلاف تصور رایج نمیتوانند کهکشان میزبان خود را نابود کنند، اما تاثیرات آنها بر محیط اطراف و فرایند ستارهزایی میتواند با گذشت زمان تغییراتی را در ساختار کهکشانها ایجاد کند.
ستارهشناسان میگویند جهان در آغاز راه خود احتمالا پر از سیاهچالههای کلانجرم بوده است.
دانشمندان «دانشگاه مکگیل» معتقدند که رشتههای کیهانی در تعامل با ماده متراکم جهان اولیه، بذر کهکشانهای بزرگ و سیاهچالههای کلانجرم را فراهم کردهاند.
یک مطالعه جدید ادعا میکند که سیاهچالهها میتوانند ستارههای منجمد شده باشند و اگر این نظریه تایید شود، بسیاری از تناقضهای مرتبط با سیاهچالهها حل میشود و البته نظریه «نسبیت عام» آلبرت اینشتین را نیز به چالش میکشد.
محققان موسسه فناوری کالیفرنیا در ایالات متحده بزرگترین فواره قطبی سیاهچالهای که تا کنون ثبت شده و در پهنایی معادل ۲۳ میلیون سال نوری امتداد دارد، را کشف کردهاند.
دو فشار بیرونی و درونی سیاهچاله متغیرهای گرانشی هستند، همچنین معادله تساوی این دو فشار نشان میدهد تعادل نیز پایدار است و توضیح میدهد چرا سیاهچالهها حداکثر جرم را ندارند و در مقابل گرانش خود پایدار هستند.
دانشمندان به بالاترین وضوح تصویر یک سیاهچاله که از زمین رصد شده دست یافتند.
پژوهشگران چینی و فرانسوی شواهد مستقیمی از نقش مهم یک ابرسیاهچاله در شکلدهی زندگی و مرگ کهکشان میزبانش ارائه کردهاند.
تصاویر تلسکوپ فضایی جیمز وب سیاهچالهای را نشان داده که به اندازه بیش از یک میلیارد جرم خورشید، جرم دارد و سازوکار تغذیه آن نیز مشخص نیست.