«جوکر» در یزد اکران و تحلیل شد
فیلم «جوکر» ساخته تاد فلیپس با حضور مدیر کل صدا و سیمای مرکز یزد در صد و نهمین نشست باشگاه فیلم حوزه هنری استان اکران و تحلیل شد.
اکران و تحلیل فیلم سینمایی «جوکر» (محصول 2019) به نویسندگی، تهیه‌کنندگی و کارگردانی تاد فلیپس با حضور مدیرکل صدا و سیمای مرکز یزد برگزار شد.
در این نشست که جمعی از هنرمندان، اهالی سینما و علاقه‌مندان حضور داشتند، مدیر کل صدا و سیمای مرکز یزد به بررسی و واکاوی این فیلم مهیج که در ژانر روان‌شناختی تولید شده پرداخت.
احمد پهلوانیان با بیان این که شخصیت جوکر، در کمیک‌های بتمن(1940) خلق شد و سپس به آثار متعدد سینما راه یافت، «شوالیه تاریکی برمی‌خیزد» (محصول 2008) به کارگردانی کریستوفر نولان را از جمله این آثار برشمرد.
وی افزود: جوکر اولین فیلم مستقل در مورد این شخصیت است، دلقکی ناموفق که به دلیل رخدادی در کودکی یا بزرگسالی چهره‌ای متفاوت دارد، از جمله این که همیشه خندان به نظر می‌رسد و در نهایت به ابرشروری جنایتکار تبدیل می‌شود.
این کارشناس ادامه داد: جوکر، فرزند نامشروع نهاد ثروت و قدرت یا فرزند سرراهی جامعه فاسد و رسانه اغواگر است، شخصیتی تحقیرشده، مطرود و تنها با بیماری روانی که ریشه در کودکی او داشته و مشخصه روشن آن خنده‌های کشدار و هیستریک است.
پهلوانیان با بیان این که داستان فیلم در سال 1981 در شهر گاتهام سیتی رخ می‌دهد اظهار داشت: گاتهام، شهری خیالی در آمریکا که در ظاهر بسیار شبیه نیویورک است؛ جامعه آن گرفتار فساد و فاصله طبقاتی با ظاهری آرام و البته چرک و زبر، پر از مظاهر نارضایتی مثل شعارنویسی و در انتظار جرقه‌ای برای شعله‌ور شدن و بیرون ریختن خشم‌های فروخورده خود است.
وی اضافه کرد: جوکر که زیر چرخ دنده‌های خشن این جامعه در حال له شدن است گام به گام از شخصیتی بیمار اما بی‌خطر تبدیل به شروری خطرناک می‌شود و برای رهایی از این زبونی ممتد و به دست آوردن چیزی که شایسته‌اش است دست به جنایت و قتل می‌زند.
این مدرس دانشگاه افزود: بسیاری از کسانی که ماسک جوکر بر چهره دارند به دلیل فقر دست به آشوب می‌زنند اما مسئله جوکر، ناداری نیست بلکه تحقیر، توهین و ندیدن محبت پدرانه و مهر دوستانه است. البته در کنار همین قتل و آشوب، شکل‌گیری بتمن و تقابل آینده این دو آغاز می‌شود.
پهلوانیان بیان کرد: جوکر نمیخندد بلکه همه احساسات خود را با خنده بیان می‌کند. او کمدی شو که در آن همه می‌خندند را تراژدی می‌داند و آشوبی که هیچ کس نخندد اما بیندیشند را کمدی، او در پی آن است که مرگش نسبت به زندگی‌اش با درکش سازگارتر باشد، او به فردا فکر نمی‌کند چون چیزی برای از دست دادن ندارد اما جامعه و قدرت فاسد آمریکایی، ثروت نامشروع و رسانه اغواگر را برنمی‌تابد و جز به ویرانی فکر نمی‌کند.
وی ادامه داد: عجیب نیست که مخاطب با او همذات‌پندار می‌شود و گاهی با شرارتش همدل، چه این که رنج‌ها و دردهایش را می‌داند و می‌بیند.
این کارشناس در پایان گفت: جوکر، شاید فضایی برای تخلیه روانی جوامع آمریکازده عصبی گرفتار در هزار توی فساد ناشی از افسارگسیختگی زر و زور وتزویر و یا زنگ خطری برای حاکمیت‌های سرخوش و غافل از رنج مردم باشد.
24
