ما متهمیم!

امروز ۱۷ مرداد، روز خبرنگار است؛ روزی که حتی حرمت نام‌گذاری آن هم زیر سوال رفته است؛ چرا که حکومت طالبان که دستش به خون ایرانیان زیادی از جمله شهید خبرنگار محمود صارمی آلوده بود اما سفارتخانه افغانستان در ایران تسلیم آنها شد.

حالا خبرنگاران در ایران تحت فشار متحجرانی هستند که کوتاهی‌شان را گردن مطبوعات و خبرنگار می‌اندازند.

اگر خبرنگاری خبر فسادی را منتشر کند، اولین نفری است که بازداشت می‌شود، اگر خبرنگاری خبر کشته شدن ناحق کسی را منتشر کند، اولین کسی است که پرونده قضایی پیش از مجرم یا مجرمان علیه‌اش تشکیل می‌شود اما اگر از خبرنگار حقی ضایع شود شاید آخرین نفری باشد که کسی او را می‌بیند.

او آخرین نفری است که وضعیت اسفبار معیشت‌اش برای مسئولان اهمیت دارد، او حتی آخرین نفر هم نیست وقتی که؛ برای بار هزارم در ۱۰ سال کاری بیکار می‌شود و موضوع نداشتن امنیت شغلی‌اش، تیتر رسانه‌ها می‌شود.

خبرنگار در ایران هیچ چیز نیست و در هیچ جای معادلات جایی ندارد مگر زمانی که در مملکت حادثه‌ای رخ می‌دهد و برای اینکه ابعاد ماجرا بیش از حد گسترده نشود یا جزئیات دیگری منتشر شود باید زبان به دهن گیرد و یا باقی روزهای عمرش را در دخمه زندان بگذراند.

آن هم در روزگاری که مطبوعات ایران سال‌هاست مرجعیت رسانه‌ای خود را به رسانه‌های خارجی باخته‌اند و در اذهان ملت ایران یا دروغگو خطاب می‌شود یا فردی که اگر حرفی بزند به سرعت به سمت راهروی زندان راهنمایی می‌شود، پس خبرنگار در ایران یا دروغ می‌گوید یا جرأت ندارد هر چیزی را بگوید.

اما سیاست‌گذاران نمی‌دانند که هر چه مطبوعات داخلی را محدود کنند، آب به آسیاب رسانه‌های خارجی می‌ریزند اما هیچ‌گاه جریان انتشار اخبار در دنیای کنونی متوقف نخواهد شد و تنها سرویس‌های خبری یا کشورهای دیگر خبر را آن‌طور که خود می‌خواهند، راهبری می‌کنند.

در عین حال آقایان نمی‌دانند که اگر به خبرنگاران مجال دهند علاوه بر اینکه هر خبرنگارنمایی نمی‌تواند انتشار خبر را دستمایه اخاذی کند، کشور ما از غول هفت‌سر فساد رها می‌شود و نور شفافیت، توسعه و آرامش بر کشور خواهد تابید.

به اضافه آنکه خبرنگار مانند مردم دیگر غم نان دارد و زیر سایه مشکلات عدیده کمر خم کرده و فقط به خاطر دلبستگی به این شغل بی‌آب‌ونان و آینده و عاقبت همچنان قلم می‌زند هر چند ما همیشه متهمیم...