به نام خبر، به نام خبرنگار

دیگر عادت شده است هرساله همین‌روز، یا از شب قبلش، یا روز بعدترش، یا همین حوالی، مدیران و مقامات و مسئولان و‌ وزرا و کلا هرکسی که یک‌سال از شفاف‌سازی و آگاهی، متواری است و از هر خبرنگار و رسانه‌ای فراری، خبرنگاران را، دست‌چین، جمع می‌کند دور هم و خودش وسط می‌نشیند و در وصف خبر و اوصاف خبرنگار و وصفیّات اطلاع‌رسانی شفاف، سخن‌رانی‌ها می‌کنند.

مطمئن نیستم کدامیک از حاضران در چنین نمایش‌هایی نازل، به رسالت و پیام و روشن‌گری می‌اندیشند، اما می‌توانم مطمئن باشم همه‌ی شان، چه آن مقام و مسئول، چه آن روابط‌عمومی، چه آن خبرنگار و عکاس و … می‌دانند که حرف‌های‌شان صرفا «حرف» است جهت ثبت و ضبط در جایی، و تقریبا هیچ‌ اعتقاد و «باور»ی پشت آن نیست.

طبق تعریف جهانی رسانه و شبکه‌های اطلاعاتی و ارتباطی، ما در کشورمان رسانه به معنای «واقعی» نداریم و تنها «هولوگرام»ی از آن را می‌بینیم. طبیعتا و به‌طور سیستماتیک خبرنگار، روزنامه‌نگار، نویسنده و سردبیر «واقعی» هم. البته شک ندارم تعدادشان کم نیست متخصصان دغدغه‌مند عرصه‌ی رسانه و فرهنگ و ارتباطات و اطلاعات، که همین روشن‌گری کج‌دار و مریز و شفاف‌سازی ترسان‌لرزان و آگاهی‌بخشی نصفه‌ونیمه به جامعه‌ای که «دوست ندارد بداند» کار همین شجاع‌دلان دانا و اندیشمند و کاربلد است. اما وقتی «رسانه» به‌معنای جهان‌شمول و فرهنگی‌اش نداریم و فلسفه رسانه و سیاستگذاری رسانه و آزادی رسانه هم بالتبع آن، هم کار «خبر» می‌شود «خطر» و هم «خیر» و برکتی برای سرزمینش ندارد.

در سال‌هایی هستیم که نه‌تنها دیگر رسانه، ضلع چهارم توسعه و دموکراسی و جامعه‌ی مدنیت‌یافته نیست، که «آتش» فرض می‌شود (و قاعدتا خبرنگار، آتش‌بیار)؛ خبر و اطلاعات و آگاهی دیگر «یار» نیستند و «بار»ند؛ و کارشان نه فضیلت که رذیلت… حالا نه تنها هیچ‌کدام از وزارت‌خانه‌ها و سازمان‌ها و نهادهای دولتی و حاکمیتی و مدیران و مسئولان‌شان، علاقه و تعلق و اعتقادی به رسانه و خبر ندارند، که با انذار و تبشیر، بگیر و ببند، کارت هدیه یا هر ابزار دیگری، سعی در خنثی کردن آن‌ها دارند، تلاش در خفه‌گی، کوشش خاموشی. روزنامه‌ی خوب، روزنامه‌ی چاپ نشده است؛ خبر خوب، خبر مخابره نشده است و خبرنگار خوب، خبرنگار مرحوم!

اما پیام‌آوری باقی است، رسانه نفس می‌کشد و خبرنگاران و روزنامه‌نگاران واقعی، می‌نویسند و بصیرت می‌دهند و معرفت می‌افزایند و افشا می‌کنند و به‌راستی‌که پیغام‌بران جامعه‌اند، کتابت می‌کنند همه‌ی خوبی‌ها و زیبایی‌ها و شایستگی‌ها را؛ می‌نگارند تمام بدی‌ها و پلشتی‌ها و نابرابری‌ها را؛ «رسولان»ند برای مردمی که باید بیاموزند و آگاه شوند و جهالت را بمیرانند (حتی اگر خود ندانند) و در این راه، جان خود می‌گذارند و از خود آسایش می‌ستانند و شمس‌وار، روشنا می‌بخشند تیره‌گی را و نور می‌اندازند تاریک‌خانه‌ها را…

به نام «خبر» به‌نام «خبرنگار» به‌نام «رسولان» روشن‌نگر و روشن‌گر، می‌ایستیم و در روزشان، تا کمر خم می‌شویم برای این صلابت و عزم و جهد و تعهدشان… هرکه را افزون «خبر» جانش فزون…