همه دست به یکی کردند تا فاجعه واژگونی اتوبوس دانش آموزان نخبه کرمان اتفاق بیفتد/ این حوادث شبه عمد است
فاجعه واژگونی اتوبوس حامل دانشآموزان مدرسه فرزانگان کرمان بیش از آن است که بتوان نام حادثه و تصادف بر آن نهاد.
![همه دست به یکی کردند تا فاجعه واژگونی اتوبوس دانش آموزان نخبه کرمان اتفاق بیفتد/ این حوادث شبه عمد است](https://cdn.khabarfoori.com/thumbnail/lfO2N8UyTE9v/Z16wE4UvYwwq6tR2EOJTejVKGi50irI1BRxa7rEvYTnP-Bf9ahgZsp-WJuyTV3Z4V6BMQR8T-nfsv9pue1duJFdx4zxPAEra/6178616.jpg)
پیشینه اینگونه فجایع حکایت از آن دارد که فارغ از چرایی و چیستی حرکت خودروهای حتی با بیش از 70 سال قدمت در راههای کشورمان، در مواردی زدوبند بین دارندگان و رانندگان وسایط نقلیه عمومی از ردهخارج و مسئولان اجارهکننده آن وسایل، مانع از به گورسپاری ارابههای مزبور شده و این ممانعت به ازدسترفتن جانهای شریف کثیری از انسانها انجامیده است.
داستان سوانح رانندگی در راهها و جادههای کشورمان بهقدری غمانگیز است که از وقوع نوعی تراژدی ملی روایت میکند.در این میان سوانحی از جمله واژگونی ارابههای حامل المپیادیها، خبرنگاران، سربازان و... که سریالی بوده و شبهعمدبودن آنها تداعی معانی میشود، شبههناک به نظر میرسد.
مصداق مخاطره اخلاقی مزبور را البته نمیتوان به زد و بند احتمالی مورد اشاره تقلیل داد؛ زیرا زنجیره تأمین از خط خارج شدهای مرکب از حلقههایی اعم از خودروسازان و قطعهسازان و جادهسازان و راهوران و ترابران تا دادستان و فرماندار و استانداری که بعد از مرگ سهراب یادشان به نوشدارو میافتد و با انجام مصاحبههای سریالی از تشکیل پرونده و رسیدگی عاجل و بگیر و ببند و... بر زخم بازماندگان و وجدانهای بیدار مردمان نمک میپاشند را در بر میگیرد.
فاجعهای که پنجشنبه گذشته در جاده ماهان-کرمان روی داد و شوربختانه تعدادی از دانشآموزان نخبه عزیزمان را به کام مرگ برد، نه اولین در نوع خود است و نه اگر تن به پیشگیری داده نشود، آخرین خواهد بود. جا دارد مسئولان امر از درشت تا ریز را بدون فرافکنی و مسئولیتگریزی به وظیفه ذاتی خود تن در دهند و با روشهای علمی از جمله مهندسی معکوس به آسیبشناسی و موردکاوی روی آورند و براساس نتایج حاصل، راهکارهای راهبردی و اجرائی ارائه دهند و اجرای بیچون و چرا و بدون اغماض آن راهکارها را نصبالعین خود قرار دهند.
در این میان نباید فراموش کنیم که ما از جمله رکوردداران جهانی تصادفات رانندگی هستیم و خیلی زشت است که گینس از ما در این موارد یاد کند. ازاینرو مسئولانی که غم منافع ملی دارند باید بدانند که این بیبندوباری و بیمبالاتی در امر راهوری و ترابری نهتنها از ما کشته و مصدوم و معلول بیشمار به جای میگذارد و فجایع انسانی میآفریند، بلکه تصویری از کلان ناترازی در فاصلهگیری ما از هنجار و رویآوری به ناهنحار را در اذهان دیگران ترسیم میکند.
با خنده می کشند نه با خشم
درفجایع درتمام زمینه هارکوردارشدیم