رهبر انقلاب: مذاکره با آمریکا، هوشمندانه، عاقلانه و شرافتمندانه نیست و هیچ تاثیری در رفع تحریم ندارد/ دلیل؟ تجربه/ آمریکا ما را تهدید کند، تهدیدشان می کنیم/ تهدید را عملی کند، تهدید را عملی می کنیم/ به امنیت ملت ایران تعرض کند، به امنیت آنها تعرض می کنیم

بخش‌هایی از بیانات رهبر انقلاب در این دیدار:

 اولاً مذاکره با آمریکا هیچ تاثیری در رفع مشکلات کشور ندارد. این را باید ما درست بفهمیم؛ این‌جور به ما وانمود نکنند که اگر نشستیم پشت میز مذاکره با آن دولت، فلان مشکل یا فلان مشکل حل میشود. نخیر؛ از مذاکره با آمریکا هیچ مشکلی حل نمی‌شود. دلیل؟ تجربه!

ما در دهه ۹۰ نشستیم با آمریکا مذاکره کردیم حدود دو سال یک معاهده‌ای هم تشکیل شد. البته آمریکا تنها نبود، چند تا کشور دیگر هم بودند، لکن محور آمریکا بود، عمدتاً آمریکا بود. دولت ما نشست مذاکره کرد -دولت آن روز – رفتند، آمدند، نشستند، برخاستند، مذاکره کردند، گفتگو کردند، خندیدند، دست دادند، رفاقت کردند، همه کار کردند، یک معاهده‌ای تشکیل شد. در این معاهده طرف ایرانی خیلی هم سخاوت به خرج داد، خیلی امتیاز داد به طرف مقابل. اما همان معاهده را آمریکایی‌ها عمل نکردند. همین شخصی که الان سر کار است، معاهده را پاره کرد. گفت پاره می‌کند و کرد؛ عمل نکردند.

قبل از این که او بیاید هم همان‌هایی که این معاهده با آنها انجام گرفته بود، به معاهده عمل نکردند. معاهده برای این بود که تحریم‌های آمریکا برداشته بشود، برداشته نشد تحریم‌های آمریکا؛ تحریم‌های آمریکا برداشته نشد! در مورد سازمان ملل هم یک استخوانی لای زخم گذاشتند که مثل تهدیدی همیشه بالا سر ایران وجود داشته باشد. این معاهده محصول مذاکره‌ای بود که دو سال - بیشتر یا کمتر - طول کشید.

خب این تجربه است دیگر؛ از این تجربه استفاده کنیم. امتیاز دادیم، مذاکره کردیم، امتیاز دادیم، کوتاه آمدیم، اما نتیجه‌ای که مقصودمان بود به دست نیاوردیم. همین معاهده را هم با همه این نقص‌هایی که داشت طرف مقابل خراب کرد، نقض کرد، پاره کرد.

با یک چنین دولتی مذاکره نباید کرد، مذاکره کردن عاقلانه نیست، هوشمندانه نیست، شرافتمندانه نیست.

 آمریکایی‌ها نشستند، روی کاغذ دارند نقشه جهان را تغییر می‌دهند. البته فقط روی کاغذ است، هیچ‌گونه واقعیتی ندارد. درباره‌ی ما هم نظر می‌دهند، حرف می‌زنند، اظهار نظر می‌کنند، تهدید می‌کنند. ما اگر تهدیدمان بکنند، تهدیدشان می‌کنیم. اگر این تهدید را عملی کنند، ما هم تهدید را عملی می‌کنیم. اگر به امنیت ملت ما تعرض کنند، ما هم به امنیت آن‌ها تعرض خواهیم کرد بدون تردید.

این رفتار درس گرفته از قرآن و دستور اسلام است و این وظیفه‌ای است که بر عهده ما است. امیدواریم خدای متعال ما را در انجام وظایف‌مان موفق بدارد.

ما البته مشکلاتی داریم در داخل؛ کسی منکر وجود مشکلات نیست. در معیشت، تقریباً اغلب قشرهای مردم ابتلائاتی دارند، مشکلاتی دارند لکن آن چیزی که این مشکلات را برطرف می‌کند عامل داخلی است.

عامل داخلی عبارت است از همت مسئولان متعهد و همراهی ملت متحد؛ یعنی همین چیزی که در راهپیمایی ان‌شاءالله ملاحظه خواهید کرد اتحاد مردم را. راهپیمایی ۲۲ بهمن هر سال مظهر اتحاد ملی‌ است در کشور ما. ملت بصیر و مسئولان خستگی‌ناپذیر؛ این است که مشکلات ما را برطرف می‌کند.

مسئولان مشغول‌اند، بحمدالله کارهایی دارند می‌کنند و بنده بسیار امیدوار هستم که بتوانند، همین دولت محترم بتواند مشکلات معیشتی مردم را لااقل کم کند.

 چند وقت است می‌شنوید، در روزنامه، در فضای مجازی در سخنان این و آن، بحث میشود از مذاکره. مذاکره‌ی دولت. خب؛ آن که مورد این بحث این بحث‌کنندگان هست چه در داخل چه در خارج مذاکره‌ی با آمریکاست.

اسم مذاکره می‌آورند، آقا مذاکره چیز خوبی است. انگار کسی مخالف با خوب بودن مذاکره است. امروز وزارت خارجه‌ی جمهوری اسلامی ایران یکی از پرکارترین وزارت خارجه‌هاست. کارش همین است دیگر. با کشورهای دنیا، شرقی، غربی، همه جور مذاکره میکنند، رفت و آمد میکنند، حرف میزنند، قرارداد میبندند.

استثنایی که وجود دارد آمریکاست. البته رژیم صهیونیستی را اسم نمی‌آورم، چون دولت نیست. رژیم صهیونیستی یک باند جنایتکاری هستند که آمدند یک سرزمینی را غصب کردند، دارند جنایت میکنند. آن که محل کلام نیست. استثنا آمریکاست. چرا استثناست؟ علت چیست؟

مذاکره‌ی با آمریکا هیچ تأثیری در رفع مشکلات کشور ندارد. این را باید ما درست بفهمیم. این جور به ما وانمود نکنند که اگر نشستیم پشت میز مذاکره با آن دولت، فلان مشکل یا فلان مشکل حل میشود. نه، نخیر.

با مذاکره‌ی با آمریکا هیچ مشکلی حل نمیشود. دلیل؟ تجربه. ما در دهه‌ی ۹۰ نشستیم با آمریکا مذاکره کردیم حدود دو سال. یک معاهده‌ای هم تشکیل شد. البته آمریکا تنها نبود. چند کشور دیگر هم بودند. لکن محور آمریکا بود، عمدتاً آمریکا بود.

دولت ما نشست مذاکره کرد، دولت آن روز، رفتند، آمدند، نشستند، برخاستند، مذاکره کردند، گفتگو کردند، خندیدند، دست دادند، رفاقت کردند، همه کار کردند، یک معاهده‌ای تشکیل شد. در این معاهده طرف ایرانی خیلی هم سخاوت به خرج داد. خیلی امتیاز داد به طرف مقابل. اما همان معاهده را آمریکاییها عمل نکردند.

همین شخصی که حالا الان سر کار است، این معاهده را پاره کرد. گفت پاره میکنم و کرد. عمل نکردند. قبل از اینکه او بیاید هم همانهایی که این معاهده با آنها انجام گرفته بود، به معاهده عمل نکردند. معاهده برای این بود که تحریمهای آمریکا برداشته بشود. برداشته نشد تحریمهای آمریکا. تحریمهای آمریکا برداشته نشد. در مورد سازمان ملل هم یک استخوانی لای زخم گذاشتند که مثل تهدیدی همیشه بالا سر ایران وجود داشته باشد.

این معاهده محصول مذاکره‌ی دو سال به نظرم یا بیشتر یا کمتر این مذاکره طول کشید. خب این تجربه است دیگر. از این تجربه استفاده کنیم. امتیاز دادیم، مذاکره کردیم، امتیاز دادیم، کوتاه آمدیم اما نتیجه‌ای که مقصودمان بود به دست نیاوردیم. این است. همان، همین معاهده را هم با همه‌ی این نقصهایی که داشت، طرف مقابل باز خراب کرد، نقض کرد، پاره کرد. با یک چنین دولتی مذاکره نباید کرد. مذاکره کردن عاقلانه نیست، هوشمندانه نیست، شرافتمندانه نیست.

کسی منکر وجود مشکلات نیست، در معیشت مردم مشکلات فراوانی همه‌ی تقریباً اغلب قشرهای مردم ابتلائاتی دارند، مشکلاتی دارند لکن این مشکلات آن چیزی که این مشکلات را برطرف میکند عامل داخلی است،  عامل داخلی عبارت است از همت مسئولان متعهد و همراهی ملت متحد یعنی همین چیزی که در راهپیمایی ان‌شاءاللّه ملاحظه خواهید کرد اتحاد مردم را، راهپیمایی ۲۲ بهمن هر سال مظهر اتحاد ملی است در کشور ما ملت بصیر و مسئولان خستگی‌ناپذیر این است که مشکلات ما را برطرف میکند.

مسئولان مشغولند بحمداللّه کارهایی دارند میکند و بنده بسیار امیدوار هستم که همین دولت محترم بتواند مشکلات معیشتی مردم را لااقل کم کند و سختی‌ها را برطرف کند. آمریکایی‌ها نشسته‌اند روی کاغذ دارند نقشه‌ی جهان را تغییر میدهند البته فقط روی کاغذ است، در واقعیت هیچ‌گونه واقعیتی ندارد.

درباره‌ی ما هم نظر میدهند، حرف میزنند، اظهار نظر میکنند، تهدید میکنند. ما اگر تهدیدمان بکنند، تهدیدشان میکنیم، اگر این تهدید را عملی کنند ما هم تهدید را عملی میکنیم.  اگر به امنیت ملت ما تعرض کنند ما هم به امنیت آنها تعرض خواهیم کرد بدون تردید این رفتار فراگرفته‌ی از قرآن است و دستور اسلام است و این وظیفه‌ای است که بر عهده‌ی ماست امیدواریم خدای متعال ما را در انجام وظایفمان موفق بدارد.

 اهمیت روز مبارک و باشکوه نوزدهم بهمن از این جهت بیشتر هست که در این روز یک پرچمی برافراشته شد، یک پایه‌ای گذاشته شد که این توانست خط سیر ارتش جدید را تعیین کند. ارتش جمهوری اسلامی در واقع همان خطی را حرکت کرد که آن روز آن جوانها آمدند در مدرسه‌ی علوی و آن حماسه‌ی شجاعانه را آفریدند. در واقع نوزدهم بهمن باید روز تولد ارتش جدید ایران شناخته بشود. شاید بتوان گفت که این عاملی که توانست افراد متعددی، شخصیتهای برجسته‌ای را به میدان انقلاب بکشاند از درون ارتش، همین حرکت این جوانها در روز نوزدهم بهمن بود.

افرادی مثل شهید نامجو، شهید صیاد، شهید بابایی، شهید ستاری، شهید کلاهدوز، شهید فلاحی و افراد دیگر، شهدای بزرگی که بعضی‌شان از نام‌آوران شهدای جمهوری اسلامی در طول زمان محسوب میشوند، اینها از دل ارتش بیرون آمدند، در مقابل چشمها قرار گرفتند و نقش قهرمان را ایفا کردند.

 مهمترین وظیفه‌ی ارتش امروز این است، تقویت خود. هم از لحاظ نیروی انسانی، هم از لحاظ تسلیحات، هم از لحاظ آموزش، هم از لحاظ آمادگی رزمی، آمادگی دفاعی. باید تقویت کند خودش را ارتش. سازمانهای نظامی آن روزی که درگیری وجود ندارد، مهمترین وظیفه‌شان این است. نگاه کنند نقاط ضعف را، رخنه‌ها را، آسیب‌پذیری‌هایی که احیاناً در مجموعه‌ی سازمان وجود دارد اینها را پیدا کنند، روی اینها کار کنند، تقویت کنند. روز به روز باید ارتش خودش را تقویت کند. این نهضت نوآوری، ساخت نوآورانه که چند سال است شروع شده، چه در وزارت دفاع، چه در ارتش و چه در سپاه، این باید ادامه پیدا کند.

باید دفاع از کشور، سرلوحه‌ی خواسته‌های شما باشد و این ممکن نمی‌شود مگر با تقویت سازمانهای ارتش. با همان روحیه، با همان سلحشوری، با همان شجاعت، با همان ابتکار و محاسبه‌ی درست که نوزدهم بهمن به ما یاد داده، با همان روحیه در میدان تقویت ارتش جمهوری اسلامی بایستی ان‌شاء‌الله پیش بروید و کارها را دنبال کنید.

 در دوران آن رژیم نقشه‌ی کلی این بود که ارتش ایران در ذیل دستگاه نظامی آمریکا تعریف بشود؛ استقلالی وجود نداشت سازمان، سازمان آمریکایی، سلاح، سلاح آمریکایی، محدودیت دسترسی به سلاح به اجازه‌ی آمریکا، یعنی F۱۴ را داده بودند اما استفاده‌ی از F۱۴ کجا باید بشود، آمریکا باید اجازه میداد. تعمیر هواپیمای پیشرفته مثلاً در کجا باید انجام بگیرد، ‌تعویض قطعه در کجا باید انجام بگیرد این در اختیار نیروی فنی ایرانی نبود، آمریکایی بود.

من بارها گفته‌ام در این جلسه، قطعه‌ی خراب شده را میگذاشتند در آمریکا میبردند آمریکا با قطعه‌ی درست تغییر میدادند برمیگرداندند ایران، اجازه نمیدادند که قطعه در اینجا تعمیر بشود. یعنی حقیقتاً ارتش در ذیل ارتش آمریکا و سازمان نظامی آمریکا باید تعریف میشد. انتصابات، آمریکایی، انتصابات مهم آمریکایی، سلاح آمریکایی، آموزش آمریکایی، محل مصرف شدن این ارتش آمریکایی، حتی از مسئولان کشور هم اجازه نمیگرفتند