نکته عجیبی که بعد از وارد شدن لباسشخصیها در فضای سیاسی کشور مشاهده میشود دفاع افراد انقلابی از آنها است. دفاعی که اغلب خودش را در قالب حمله به منتقدان به این ورود نشان میدهد.
یک فعال سیاسی اصلاحطلب گفت: تندروها میخواهند اهداف خود را در کف خیابان دنبال کنند. یکی از موضوعات مهم برای گروههایی از جمله جریان پایداری این است که دولت را خسته کنند و به حاشیه برانند.
سید مرتضی نبوی، عضو مجمع تشخیص مصلحت نظام در توصیه به تندروها، گفت: کاتولیکتر از پاپ نباشید. یعنی نباید از رهبری جلو افتاد و نه عقب افتاد. کسانی که همراه با رهبری و در مسیر خط امام میکنند، به نتیجه میرسند.
وزیر ارتباطات در دولت روحانی به تجمع رادیکالها و تهدید به ترور آنها واکنش نشان داد.
رئیس شورای ائتلاف نیروهای انقلاب با بیان اینکه یکی از جلوههای عقلانیت دوری از تندروی است، گفت: ما گاهی به بعضی از دوستان در مجلس یا جاهای دیگر میگوییم تندروی نکنید. ما باید از افراط و تفریط خودداری کنیم و بدانیم در سیاست داخلی هم با اصول حکمت و مصلحت و عزت سروکار داریم.
سریال تجمعهای خلوت اما مهم تندروها، روز ۱۴ بهمن به قسمت مقابل مجلس رسید. سران هر سه قوه مورد اعتراض و عتاب معترضان قرار گرفتند و دیگر بحث حضور محمدجواد ظریف در جایگاه معاونت راهبردی رئیسجمهور، خیلی در مرکز این تجمع قرار نداشت. معترضان که در اعلامیهها خود را امت حزبالله مینامند، این بار بیشتر بر جلوگیری شورایعالی امنیت ملی از اجرای قانون حجاب متمرکز بودند.
برای تندروی برخی افراد، از مفهوم رادیکالیسم استفاده میشود. تندروهایی که به اسم انقلاب اسلامی، رفتارهای تند و بعضاً خشن از خود نشان داده و بخش بزرگی از جامعه را از دایره انقلاب و اسلام بیرون میکنند.
زود خشمی، که از ویژگیهای نیاموختگی است، اگر با عدم تشخیص اخلاقی و عمل گرایی هم راستا شود، به سرعت به جرقه آتشی تبدیل میشود که ممکن است این بار به سادگی مساله ترور حجاریان نتوان طومار ان را در هم پیچید.
اژهای سعی داشته است که در دوران ریاستش بر قوه قضائیه، چهرهای میانه از خود نشان دهد که سعی بر جنگ با گروههای مختلف ندارد؛ شاید این رفتار و منش به دلیل جایگاه حقوقیاش باشد که رئیس قوه قضائیه و منصوب مستقیم رهبری است اما به هر علتی که باشد، این رویکرد منجر به خشم بیشتر جریان رادیکال شده است.
جای تاسف جدی است که افرادی که بعضا در مراکزی نظیر مجلس یا برخی نهادها حضور دارند، در عرصه سیاست ورزی پا را از خطوط قرمز سیاست ورزی فراتر می نهند و رقیب سیاسی را به رغم نقدهای جدی که می توان به آن رقیب وارد دانست، به راحتی آب خوردن با تندترین واژگان سیاسی می نوازند.