صلاح و اصلاحی که به قیمت نابودی کشورها حاصل شود، تعلیق به محال است ... ای کاش کسی فهرستی از این پیروزی های بزرگ ترتیب می داد، ولی ظاهرا اندیشیدن به گذشته دشوار است. اگر می توانستیم اندکی به این پرسش ها بیاندیشیم پی می بردیم که تا چه حد بیهوده کاری های خود را گران ارزیابی کرده ایم و شاید در صدد بر می آمدیم که از راه حرف و شعار برگردیم و قدم در راه صلاح و اصلاح بگذاریم.
فیلسوف و نویسنده ایرانی، شب گذشته در سن ۷۷ سالگی در بیمارستانی در لسآنجلس درگذشت» این عنوان خبری بود که امروز –چهارشنبه- موجی از اندوه را در میان جامعه آکادمیک ایرانی -به ویژه دوستداران حوزه فلسفه و سیاست- و افکار عمومی به همراه داشت.
سالهاست که عادت کردهایم لفظ «دکتر» را قبل از نام همه شخصیتهای علمی بیاوریم. بیراه هم نیست. بیشتر کسانی که در حوزه علم به جایی رسیده اند، دکترا دارند. این وسط استثناهایی هم وجود دارد؛ پرویز شهریاری یکی از آنهاست.
چرا مولانا کمتر موضوع اندیشه و محل توجه فیلسوفان فارسیزبان است؟ چرا اکثریت فیلسوفان ما با او در آشتی نیستند و آرای او را از منظری جدی محل تاملات فلسفی و پاسخگویی به پرسشهای بنیادین قرار نمیدهند و حتی دلمشغولان به این امر را به نوعی شماتت هم میکنند؟
داریوش شایگان، فیلسوف معاصر در حالت نیمهکما به سر میبرد.