ناصر تقوایی فیلمساز شهیر سینمای ایران درباره تنها فیلم سیاسی سینمای ایران نظر جالبی دارد.
سینما می تواند ابزاری برای تغییر سیاسی و بهبود جامعه باشد، از زمان ظهورش، رسانه سینما انعکاس گر دنیای واقعی بوده و ساختارهای سیاسی و اجتماعی که بر ما حاکمند را به نقد کشیده است، اما چطور سینما به عنوان یک رسانه بصری، به موضوعاتی انتزاعی و غیرقابل دیدن مانند سرمایه داری یا همان کاپیتالیسم می پردازد؟
فیلم سینمایی «مصلحت» به کارگردانی حسین دارابی که در دسته آثار موسوم به سیاسی قرار می گیرد، سه سال توقیف بود. پیش تر نیز برخی فیلم ها با رگه های انتقادی –سیاسی سرنوشتی مشابه داشتند که فرجام این دست آثار را مرور کردهایم.
نمیتوان از زبان نصیحت، سرکوب و حذف در برخورد با جوانان به عنوان مطرح کننده پرسشهای جدید استفاده کرد. باید آنان را از زاویهای واقعگرایانه دید.
«سینما» از همان روزگاری که وارد ایران شد و مورد توجه و علاقه مردم این سرزمین قرار گرفت، تلاش کرد مانند داستان و شعر پژواکی از حرف و درد عامه مردم باشد و همین شد که انواع ژانرها از سوی کارگردانان تجربه شد تا مظروفی باشد برای بیان مسائل اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی و مهمتر از همه سیاسی.
فیلمهای «لباس شخصی»، «خروج» و «آتابای» فیلمهایی هستند که در هفتمین روز از سی و هشتمین جشنواره فیلم فجر در پردیس سینمایی ملت برگزار میشود.
محمدحسین مهدویان میگوید به دلیل سوءظنی که نسبت به او و آثارش در سالهای اخیر وجود داشته است، ترجیح میدهد تا زمان تغییر شرایط دیگر فیلم مرتبط با مضامین سیاسی نسازد.
فیلم سیاسی «تاریکترین ساعت» با موضوع روزهای اوج جنگ جهانی دوم و تهاجم همه جانبه هیتلر به فرانسه و بلژیک و اروپای غربی، روی آنتن شبکه یک سیما می رود.