چرا بسیاری از افرادی که به نحوی با آنها آشنا و وارد رابطه می شویم، در نهایت ناامیدمان می کنند؟ ممکن است تقصیر خودمان باشد؟ آیا توقعات و انتظاراتی بیش از حد از مردم و اطرافیان مان داریم؟ یا نه این تقصیر ما نیست، بلکه دیگران مقصرند؟
اکنون در دوران سختی زندگی می کنیم. همه چیز آن قدر سریع اتفاق میافتد که قادر نیستیم به گَرد پای همه اتفاقات برسیم؛ اما خیال می کنیم می توانیم همه چیز را کنترل کنیم، پشت این خیال ِ کور رغبت مان بر راه رفتن روی زمینی است که زیر پای مان سفت است و آنقدر کند می چرخد که متوجه حرکت اش نمی شویم.
روانشناس بالینی گفت: زمانی که انتظارات فرد برآورده نمیشود، احساس ناامیدی، یاس و سرخوردگی به سراغ او میآید.
بنابراین بودا به این دو دلیل، امید را رذیلت میدانست من اما معتقدم که اگر امید متعلق درخوری داشته باشد، بهجاست.
محمد هاشمی گفت: نهادهای انقلابی هم همه تمرکز و نقد خود را متوجه دولت کردهاند و درباره سایر بخشها اساساً سکوت میکنند.
زندگی پر است از فراز و نشیبهای فراوان که تاثیرات مختلفی روی احساسات ما میگذارد. یکی از این مشکلات بروز احساس خلأ در زندگی است که ما در ادامه درباره این موضوع صحبت میکنیم.