چه وقت زمان درست "بچه‌دار شدن" است؟

بسیاری از افراد از پدربزرگ و مادربزرگ های خودشان خاطراتی دارند. برخی از مردم این شانس را دارند که در طول دوران نوجوانی و جوانی با آنها زندگی کنند، از نحوه زندگی شان چیزی یاد بگیرند، دلمشغولی های آنها و اساسا خودشان را بیشتر بشناسند. پدربزرگ و مادربزرگ ها اغلب نقش ارزشمندی در رشد کودکان بازی می کنند و روابطی که بچه ها با آنها برقرار می کنند می تواند یک موقعیت منحصر به فرد ایجاد کند. در بهترین حالت چنین رابطه ای می تواند به پدر و مادرها کمک کند که از مراحل اجتناب ناپذیر تجربه ناسازگاری و اقتدار که خصلت ذاتی رابطه والد-فرزندی است به راحتی عبور کنند در حالی که کودکشان کمبودی از بابت محبت بی قید و شرط پدر و مادرش احساس نکند.

به گزارش روز پلاس، با توجه به ارزش رابطه پدربزرگ و مادربزرگ (هم نسبت به بچه ها و هم حمایتی که از والدین بچه می کنند) آیا پدر و مادرهای آینده باید تا جایی که می توانند تلاش کنند که این فرصت را هر چه بیشتر در اختیار فرزندان خود قرار دهند؟ اگر پدر و مادری عمدا بچه دار شدن را به تاخیر بیاندازند آیا بچه های آنها چنین فرصت با ارزشی را نادیده می گیرند؟

خانم جیلیان لاک وود مدیر پزشکی درمانگاه باروری میدلند در نزدیکی شهر بیرمنگام کشور انگلیس به تازگی چنین نظری را ابراز کرده است. او در یک فستیوال علمی در خصوص «بمب زمان باروری» گفته است که کودکان دوران مدرن از یک رابطه معنا دار با پدربزرگ و مادربزرگ محروم هستند به این دلیل که والدینی که بر شغل شان متمرکز می شوند زمان بسیار زیادی را برای بچه دار شدن از دست می دهند. البته منظور لاک وود این نیست که پدر و مادرهای آینده باید تنها به این خاطر که زمان تاثیرات منفی بر روابط پدربزرگ و مادربزرگ ها با بچه می گذارد تصمیم به بچه دار شدن بگیرند. در واقع او دلایل دیگری را علیه تاخیر در امر بچه دار شدن ذکر می کند، مثل کاهش میزان زاد و ولد در سالهای پایانی باروری. اما او فکر می کند که روابط پدربزرگ و مادربزرگ ها با بچه ها موضوعی قابل توجه است و مهمتر اینکه بچه ها با به این تاخیر از نعمت پدربزرگ و مادربزرگ محروم می شوند.

این ادعای بزرگ اگر به همین صورت در نظر گرفته شود متضمن یک اشتباه است. به عبارت ساده تر اگر والدین تصمیم بگیرند که زودتر بچه دار شوند، بچه دیگری خواهند داشت. اگر آنها برای بچه دار شدن تا دهه سوم زندگیشان یا بیشتر منتظر بمانند کودک شان را محروم نکرده اند. تنها حالت دیگر برای آن کودک بخصوص به دنیا نیامدن اوست نه زودتر به دنیا آمدنش. این مثالی است از مسئله ای که فیلسوفان به آن «مسئله این نه آنی» می گویند. این مسئله زمانی مطرح می شود که پدر و مادرهای آینده می خواهند در خصوص بهتر یا بدتر بودن برخی بارداری های خاص تصمیم بگیرند، اما واقعیت این است که هیچکدام از این تصمیمات برای کودکی که به دنیا می آید بهتر یا بدتر نیست زیر تنها حالت دیگر برای آن کودک، به دنیا نیامدن او است. تنظیم زمان بارداری یا انتخاب جنین درعمل IVF (لقاح بیرون رحم) مثال های بارز این مسئله است.

با این همه ممکن است که این موضوع صرفا یک لفاظی فیلسوفانه به نظر برسد و برخی هنوز فکر کنند که حق با لاک وود است. این حقیقت که بچه هایی که دیرتر به دنیا می آیند فرصت کمتری برای برخورداری از نعمت رابطه با پدربزرگ و مادربزرگ دارند احتمالا نکته ای است که از سوی پدر و مادرهای آینده در نظر گرفته می شود. در واقع مسئله این نه آنی دقیقا به این خاطر یک مسئله محسوب می شود که بسیاری تصور می کنند در خصوص شرایط محیطی، مسائل مهمی وجود دارد که به لحاظ اخلاقی به هم مربوط هستند، حتی اگر بر اساس مسئله این نه آنی، کودک دیگری به دنیا بیاید. برخی شرایط محیطی برای به دنیا آمدن یک بچه - یا هر بچه ای- بهتر هستند. بنابراین آیا بهتر نیست تا جایی که ممکن است از تاخیر در امر بچه دار شدن پرهیز کنیم تا شانس داشتن پدربزرگ و مادربزرگ را به بچه مان بدهیم؟

تمایل بسیاری از افراد نسل های قبل به پدربزرگ یا مادربزرگ شدن قابل درک است و برای بچه ها هم بهتر این است که بتوانند با پدربزرگ و مادربزرگ خود یک تعامل عاشقانه داشته باشند. اما عوامل دیگری هم درکار هستند. بنابراین این ملاحظات بین نسلی به تنهایی نمی توانند دلیل مناسبی برای پدر و مادران آینده فراهم کنند تا به دنبال بچه دار شدن زودتر از آنچه خودشان تصمیم دارند باشند. مطمئنا این اشتباه است که تاخیر در بچه دار شدن بچه را از رابطه با پدر بزرگ و مادربزرگ محروم می کند. زیرا تنها حالت دیگر برای بچه هایی که از مادران مسن تر متولد می شوند، به دنیا نیامدن آنهاست.