با وجود هزینه میلیاردی دولت و مجلس امسال ۲۵ هزار کودک کمتر متولد شده؛ اگر این دستاورد نیست پس چیست؟!

عباس عبدی در یادداشتی با عنوان «دستاورد فراموش‌شده» نوشت: درباره صنعت دستاوردسازی خواهم نوشت. اکنون نقدا به یکی از بزرگ‌ترین دستاوردهای دولت جدید باید اشاره کرد که با همراهی کامل مجلس حاصل شده است؛ دستاوردی که اوج خلاقیت و درک اجتماعی و سیاسی از مسائل جامعه و راه‌حل آن را نشان می‌دهد. یکی از ردیف‌های مهم بودجه کشور، مربوط به طرح جوانی جمعیت است. هدف این طرح به صورت متعادل، البته با اندیشیدن به تمهیدات مناسب و عقلانی و بدون هزینه مستقیم امکان تحقق داشت. ولی اکنون نه تنها پیشرفتی نداشته که پسرفت هم نموده.

در بودجه سال ۱۴۰۲، حداقل حدود ۱۱ هزار میلیارد تومان اعتبار مستقیم برای این کار در نظر گرفته شده است، این در حالی است که بودجه عمرانی کشور در سال ۱۴۰۲ به قیمت ثابت، کمتر از مبلغ این بودجه در سال ۱۴۰۱ تعیین شده، زیرا بخش مهمی از بودجه صرف همین مساله فرزندآوری شده است.

اگر ردیف‌های غیرمستقیم و دیگر پرداختی‌های ارزان مثل خودرو و وام و... را هم در نظر بگیریم، شاید یکی از بزرگ‌ترین ردیف‌های بودجه‌ای کشور شود. آیا برای کسی این سوال پیش نمی‌آید که چرا دولت محترم با مصرف این ارقام وحشتناک، هنوز گزارشی از دستاورد نمی‌دهند؟

سهل است که از انتشار اطلاعاتش هم اجتناب می‌کنند. ولی خب با همه گونه محدودیت‌های آماری که جداگانه به آن اشاره خواهم کرد ماجرا بالاخره، درز می‌کند. سازمان ثبت احوال بدون انتشار آمار مستقیم و جزیی و با ذکر متغیری کم‌اهمیت مثل نسبت جنسی نوزادان و فراموشی ذکر آمار مرگ و میر و ازدواج و طلاق، بالاخره و با فاصله زمانی اعلام کرد که تعداد متولدین در ۶ ماه اول سال ۱۴۰۲، برابر 524.637 نوزاد بوده است.  

در کنار آن و به صورت مفصل شرح داده‌اند که: «در 6 ماهه اول امسال از تعداد نوزادان متولد شده 51.9 درصد نوزادان پسر و 48.1 درصد آنها دختر بوده است. میانگین سن مادر در اولین فرزندآوری کل کشور در 6 ماهه اول امسال برابر با 27.4 سال بوده است.»

ماجرای اصلی این آماردهی جای دیگر و در مقایسه است که کلا به سکوت برگزار شده است. برای آگاهی خوانندگان متذکر باید شد که تعداد نوزادان در ۶ ماه اول سال‌های ۱۴۰۱ و ۱۴۰۰ به ترتیب برابر 127/537 و 088/533 نفر بوده است. یعنی تعداد متولدین ۶ ماه اول امسال حدود 500/12 نفر کمتر از سال گذشته و 500/8 نفر نیز کمتر از سال ۱۴۰۰ بوده است.

به عبارت دیگر اگر همین اندازه کاهش را برای شش ماه دوم سال نیز در نظر بگیریم، دولت و مجلس کنونی سالانه حداقل ۲۵ هزار میلیارد تومان هزینه کرده‌اند تا زاد و ولد را افزایش دهند، ولی در عمل حدود ۲۵ هزار کودک هم کمتر متولد شده است، هزینه آن نیز به ازای کاهش تولد هر کودک، یک میلیارد تومان!! است. این اگر دستاورد نیست پس چیست؟

این دستاورد را نباید منفرد دید، بلکه همه دستاوردهای دیگر کنونی کمابیش از همین نوع است. متوسط سن زنان در اولین زایمان نیز به نحو محسوسی نسبت به سال پیش بیشتر شده است. چرا با این همه امکانات و توزیع پول و رانت و وام و هزار امکانات دیگر و نیز مقررات مجازاتی و سختگیرانه که زندگی مردم را هم مختل کرد، زاد و ولد را نتوانستید زیاد کنید بلکه کمتر هم کردید؟ به علت اینکه سیاست‌های تعیین‌شده در قانون افزایش جمعیت ربطی به مساله فرزندآوری ندارد. بیشتر از نوع رابطه فروش بند تنبان در مغازه تنباکو فروشی بود.

مساله کاهش فرزندآوری مهم است و اتفاقا یکی از اولین موضوعاتی است که باید مورد توجه سیاست‌گذاران قرار گیرد. ولی راه‌حل‌های این دولت نه تنها آن را بهبود نبخشیده که بدتر هم کرده و فاجعه‌بارتر اینکه، هزینه‌های گزافی روی دست مردم گذاشته، ولی خروجی آنها کاملا منفی بوده و زاد و ولد را تا چند درصد هم کاهش داده است. راه‌حل دولت چه بود؟ توقف انتشار اطلاعات هفتگی سازمان ثبت  احوال کشور که در دولت روحانی و حتی در اوایل کار همین دولت نیز منتشر می‌شد.

سپس انتشار قطره‌چکانی و گزینشی آمارها و بالاخره فراموشی مخاطبان تا ۶ ماه دیگر. ولی خب همین عدم انتشار آمار از ابتدا نشان می‌دهد که ماجرا چه خبر است و همین آمار جزیی و کوچک را هم می‌توان خواند و نشان داد که این دستاورد بزرگ و متاسفانه منفی چرا مسکوت گذاشته شده و به چه قیمتی برای کشور و مردم تمام شده است؟

مهم‌تر از این دستاورد منفی این است که آیا کسی هست که جرات اذعان به این شکست را داشته باشد و از همین امروز، سیاست را تغییر دهد؟ متاسفانه پاسخ خیر است. خطر اصلی اینجاست. سیاست غلط خطرناک هست ولی با اصلاح آن، می‌توان خطر را رفع کرد. در حالی که اصرار به ادامه سیاست غلط؛ ویرانگر است.