قاتل بعد از 14سال دو بار پای چوبه دار رفت

این حادثه ساعت 3 و 30 دقیقه بامداد روز پنجشنبه 23 تیر سال 84 در شهرک محلاتی رخ داد.

وقتی مأموران آتش‌نشانی برای خاموش کردن آتش یک خانه به محل رفتند با جسد سوخته مردی مواجه شدند که به قتل رسیده بود. با مشخص شدن این موضوع بلافاصله مأموران کلانتری 164 قائم موضوع را به بازپرس کشیک قتل و تیم بررسی صحنه جرم اعلام کردند.

نخستین بررسی‌ها نشان می‌داد مرتضی ابتدا با ضربات چاقو به قتل رسیده و جسد او 24 ساعت بعد از جنایت به آتش کشیده شده است.

تحقیقات ادامه داشت تا اینکه چند ماه بعد ردپای دو زن در این جنایت شناسایی و بازداشت شدند.

آنها که از دوستان همسر مرتضی بودند در تحقیقات اولیه مدعی شدند که مرتضی قصد آزار و اذیت آنها را داشته به همین دلیل او را به قتل رسانده‌اند.

اما تناقض‌گویی‌های آنها و مدارکی که در ادامه بررسی‌ها به‌دست آمد نشان می‌داد دو پسر جوان نیز در این جنایت نقش داشته‌اند.

همزمان با دستگیری آنها ردپای همسر مرتضی نیز در این جنایت برملا شد.

متهمان اعتراف کردند این زن دستور قتل شوهرش را صادر کرده و آنها نیز اجرا کرده‌اند.

بدین ترتیب سکینه همسر مقتول بازداشت شد و به اجیر کردن قاتل برای کشتن همسرش اعتراف کرد.

بعد از تکمیل پرونده و صدور کیفرخواست جعفر و زهیر، تهمینه، معصومه و سکینه در شعبه ۷۱ دادگاه کیفری استان تهران محاکمه شدند.

تهمینه یکی از متهمان گفت: من فریب سکینه را خورده بودم. این زن طوری با اطرافیانش رفتار می‌کرد که همه مریدش شده بودند و به نزدیکانش لقب‌های مخصوص اعطا می‌کرد.

وقتی سکینه مرا از نزدیکان خودش محسوب کرد خیلی خوشحال شدم. او به من گفت که شوهرش مفسد فی الارض است و خیانت می‌کند. او گفت باید مرتضی را به قتل برسانیم. من هم از جعفر خواستم این کار را بکند.

با اعتراف متهمان در شعبه 71 دادگاه کیفری استان تهران، قضات دادگاه کیفری، جعفر را به قصاص و دو سال حبس، زهیر را به ۱۸ ماه حبس، تهمینه و معصومه را به ۱۸ ماه زندان و دو سال حبس تعلیقی و سکینه را به ۱۵ سال حبس محکوم کردند.

با تأیید این حکم در دیوان‌عالی کشور، پرونده این جنایت برای اجرای حکم به دادسرای امور جنایی تهران ارجاع شد اما پسر جوان موفق شد پای چوبه دار از اولیای دم که فرزندان مقتول بودند مهلت بگیرد.

با پایان مهلتی که اولیای دم داده بودند، جعفر هفته گذشته برای دومین بار در زندان رجایی شهر پای چوبه دار رفت، اما این بار نیز اولیای دم به او مهلت دادند و پسر جوان پس از 14 سال انتظار و بلاتکلیفی بار دیگر فرصتی برای زندگی به‌دست آورد.

منبع: روزنامه ایران

68