کلی کتلین؛ خانواده‌ای که به دنبال ارتباط ضربه مغزی با خودکشی است

ژانویه ۲۰۱۹، در یک روز آفتابی در کوهستان‌های اطراف سانفرانسیسکو، یک مدال‌آور المپیک با سرعتی که بیشتر از ماشین‌ها و موتورسیکلت‌ها انتظار می‌رود تا دوچرخه، مشغول پایین آمدن از جاده آسفالت پیچ در پیچی بود.

در جاده‌ای که پس از یک بارش استوایی تازه خشک شده بود، کلی کتلین ناگهان کنترلش را از دست داد. دوچرخه در رفت و پس از چند بار چرخ خوردن از روی تلی از خاک کنار جاده متوقف شد. کتلین هم روی جاده سر خورد و چند باری غلت خورد.

او خیلی خوب می‌دانست که در این مواقع چه کاری باید انجام دهد: سریع بلند شو، دوچرخه را سرپا کن، شرایط را بررسی کن و رقابت را به پایان برسان.

اوضاع خوب به نظر می‌رسید. او راهی خانه شد و به مادرش تلفن زد. کارولین اموری، مادر کتلین به بی‌بی‌سی گفت: "او راجع به ماجرا صحبت کرد و کمی هم خندید. به او گفتم، کلاه ایمنی‌ات را چک کردی؟ او جواب داد، نه مشکلی نیست. کلی بعدا آن را دوباره نگاه کرد و دید که جلو و عقب کلاه غر شده است."

شب تاریخی آث میلان مقابل ستاره سرخ بلگراد؛ وقتی یکی از 'شکست‌ناپذیران' مرگ را به چشم دید

کتلین آن موقع متوجه نشد اما او در آن حادثه دچار ضربه مغزی شده بود. مدتی بعد دچار درد و سرگیجه شد و حالت روحی و رفتارش تغییر کرد. کتلین دیگر شبیه خودش نبود، دچار افسردگی و اضطراب شده بود و خانواده نگرانش شده بودند.

دو ماه بعد کتلین به زندگی‌اش خاتمه داد. او فقط ۲۳ سال داشت.

تلاش برای توضیح این مسئله به سفری دردناک و پیچیده برای خانواده‌اش تبدیل شد. با این حال آن‌ها معتقدند که یافته‌هایشان می‌تواند موجب آگاهی بیشتر در رابطه با این معضل در ورزش و به خصوص دوچرخه‌سواری شود.

کتلین که یکی از سه فرزند خانواده بود، خیلی زود استعداد ورزشی‌اش را نشان داد. به نظر می‌رسید که او در هر ورزشی که دوست دارد، می‌تواند خودش را نشان بدهد. او به خصوص در فوتبال استعدادی ویژه داشت، ولی مصدومیتی زودهنگام موجب شد که سراغ دوچرخه‌سواری برود.

پدرش، مارک می‌گوید: "به نظر می‌رسد که او با این وسوسه به دنیا آمده است. نه این که الزاما قهرمان المپیک شود اما می‌خواست از بقیه جلو بزند و در یک چیز خوب شود."

"مشغول هر کاری که می‌شد، به شدت روی آن تمرکز می‌کرد. هنر، زبان چینی و... روی تکلیف‌های مدرسه هم سعی می‌کرد که بقیه را پشت سر بگذارد. دوچرخه‌سواری موردی بود که او را به چالش کشید."

در زمان تصادف کتلین دانشجوی فوق لیسانس رشته علم کامپیوتر در دانشگاه استنفورد کالیفرنیا بود. او سه بار در ماده دوچرخه‌سواری تعقیبی تیمی قهرمان جهان شده و برای آمریکا مدال نقره المپیک را کسب کرده بود.

در آن روز او مشغول تمرین با تیم حرفه‌ای "رالی سایکلینگ"، یکی از بهترین تیم‌های آمریکا بود. آن روز حتی به ذهنش هم نمی‌رسید که مصدومیتش چقدر جدی است و چه تبعاتی دارد.

چند هفته بعد از حادثه او هنوز درد داشت و ناراحت بود. تشخیص دکترها نتوانسته بود به طور دقیق بگوید که مشکل چیست.

کارولین می‌گوید: "او برای جام جهانی به آلمان سفر کرد اما نتوانست کارش را انجام دهد و سردردهای شدیدی داشت. چند هفته بعد از تیم هم آن جا ماند، چرا که نمی‌توانست با سر و صدا و نورهای فردوگاه کنار بیاید."

مارک نیز گفت: "او به مرکز تمرین المپیک رفت و تمامی آزمایش‌های لازم را انجام داد، ولی آن‌ها شدت فاجعه را نشان ندادند."

"همه چیز خیلی سریع پیش می‌رفت. آن‌ها درمان‌هایی برای سرگیجه، حساسیت به نور و سردردهایش در نظر گرفتند. او آزمایش چشم انجام داد. آن‌ها آزمایش‌هایی با انواع و اقسام نمایشگرها، اکسیژن و تست خون انجام دادند. بدون شک یک جای کار ایراد داشت."

کتلین اواخر ژانویه ۲۰۱۹ اقدام به خودکشی کرد ولی زنده ماند.

کارولین می‌گوید: "بخشی از ذهن او پس از اولین اقدام به خودکشی می‌دانست که زیاده‌روی کرده است. او به ما قول داد که دیگر این کار را تکرار نخواهد کرد."

"اما او چند روز قبل از این که خودش را بکشد به خواهرش زنگ زد و گفت هنوز به آن موضوع فکر می‌کند. او گفته بود، اگر تا یک ماه اوضاع تغییر نکند..."

"این به نوعی یک خداحافظی بود."

مارک نیز گفت: "او به ما قول داد، ولی راستش را بخواهید به نظرم فقط آن حرف را زد که از بیمارستان بیرون بیاید. دکترها معتقد بودند که زمان مناسبی برای مرخص کردن او نیست، اما او یک وکیل گرفت و مصمم بود که از بیمارستان خارج شود."

کمی پس از تماس تلفنی کتلین با خواهرش و به دنبال چند تماس تلفنی ناموفقی که کارولین با او داشت، در مارس ۲۰۱۹ جسد کتلین در آپارتمانش پیدا شد.

مارک، پدر کتلین عقیده دارد اگر نشانه‌هایی که او داشت مانند افسردگی و اضطراب به عنوان نشانه‌های پس از ضربه مغزی تشخیص داده شده بود، دخترش زنده می‌ماند. به هر حال کتلین با درس خواندن و دوچرخه‌سواری خودش را حسابی مشغول نگه داشته بود و مثل قبل مصمم بود که با تمام وجود برای رسیدن به هدفش تلاش کند.

خانواده کتلین معتقدند نارسایی‌هایی که او تحمل می‌کرد در ترکیب با شخصیت ایده‌آل‌گرایش، باری بیش از توان کتلین روی شانه‌هایش گذاشته بود.

به گزارش واشنگتن پست، طبق خاطرات کتلین که بعدا پیدا شد، او در آن دوره با دستور‌العمل‌هایی شامل "من گریه نمی‌کنم"، زندگی می‌کرد.

ما معمولا ورزشکاران نخبه را به چشم نقطه اوجی در عملکرد انسانی نگاه می‌کنیم. در نتیجه چنین طرز فکری این عقیده به وجود می‌آید که یک ورزشکار نمی‌تواند در دام تلاش بیش از حد برای رسیدن به یک هدف بیفتد و این که با تمرین زیاد هر چیزی میسر می‌شود. "یک بار دیگر تلاش می‌کنم"، فلسفه زندگی خیلی از قهرمانان است.

کتلین در فوریه ۲۰۱۹ در وبلاگش نوشت: "به عنوان یک ورزشکار ما طوری تنظیم می‌شویم که نسبت به دردهایمان در جامعه خویشتن‌دار باشیم. حتی تا مرحله‌ای که این کار به حماقت نزدیک شود و به ما صدمه بزند. این عادات را نمی‌توان به آسانی کنار گذاشت."

"راستش زمان‌هایی وجود دارد که هیچ چیز درست پیش نمی‌رود. مانند این است که بخواهید چند چاقو را در هوا بچرخانید و شیرین‌کاری کنید. من از شر تعدادی از آن‌ها خلاص شده‌ام."

هنوز درک عمیقی از آسیب مغزی در جهان ورزش وجود ندارد. تنها در سال‌های اخیر بوده که آگاهی در مورد شرایط حاد شونده "سی‌تی‌ای" یا انسفالوپاتی مزمن ناشی از ضربه به سر (عارضه‌ای در اثر هرگونه ضربه به سر که موجب تکان‌های خفیف یا شدید شود و بیشتر در ورزش‌هایی مانند بوکس و کشتی دیده می‌شود) افزایش یافته است.

"سی‌تی‌ای" به تدریج در بدن شخص خودش را نشان می‌دهد و علائمی شبیه به آلزایمر دارد و در حال حاضر تشخیص قطعی آن با کالبد شکافی مشخص می‌شود. به این ترتیب سخت بتوان مشکل بیمار را به سرعت تشخیص داد و برای درمان اقدام کرد.

در ورزش دوچرخه‌سواری اگر ورزشکار از روی دوچرخه بیفتد باید بلافاصله از روی زمین بلند شود تا هم به سایر دوچرخه‌سواران برخورد نکند و هم این که بلافاصله به مسابقه برگردد و زمان از دست ندهد.

پارسال مسابقات دوچرخه‌سواری مردان شاهد ضربه مغزی شماری از چهره‌های برجسته این ورزش بود و در هر یک از سه مسابقه معتبر دوچرخه‌سواری یک مورد رخ داد. نگران‌کننده‌ترین مورد در تور دو فرانس ۲۰۲۰ بود که رومن بارده، دوچرخه‌‌سوار فرانسوی در مرحله ۱۳ مسابقات دچار سانحه شد.

او در حالی تصادف کرد که پیشتاز مسابقه بود. وقتی روی پایش ایستاد مشخص بود که گیج است و بلافاصله روی زمین افتاد. اما در کمتر از یک دقیقه بعد او روی دوچرخه مشغول ادامه مسیر بود. او این مرحله ۱۹۲ کیلومتری را تمام کرد و پس از آن بود که مشخص شد نه تنها ضربه مغزی که دچار خون‌ریزی مغزی هم شده است.

شماری از هم‌تیمی‌های کتلین نگرانی خود را در مورد ضرباتی که حین مسابقات به سرهایشان وارد شده، ابراز کرده‌اند. از جمله این افراد کلویی دایگرت، قهرمان تایم تریل ۲۰۲۰ جهان و کارمن اسمال، قهرمان تایم تریل آمریکا هستند.

اسمال گفت که یک حادثه مشابه، تقریبا به دوران حرفه‌ای او پایان داده است: "تمام ورزشکاران وقت‌هایی که احتمالا باید متوقف شوند، دوست دارند به خودشان فشار بیاورند. من هنوز سردرد دارم. البته هیچ‌گاه تشخیص داده نشد که دچار بیماری هستم اما یادم هست که چهار روز در یک اتاق تاریک ماندم و شش هفته سرگیجه داشتم."

به دنبال مرگ کتلین، فدراسیون دوچرخه‌سواری آمریکا یک برنامه برای سلامت ذهنی ورزشکاران راه انداخته است.

نشانه‌های دیگری از اقدامات مشابه نیز دیده می‌شود.

مدتی قبل دولت بریتانیا، برنامه‌هایی را منتشر کرد که در آن پروتکل‌های جدید در مورد ضربه مغزی در ورزش دیده می‌شد. این برنامه به دنبال گزارش ماه ژوئیه وزارت فرهنگ، رسانه و ورزش منتشر شده است.

فدراسیون بین‌المللی دوچرخه‌سواری هم معیارهای جدیدی را برای اطمینان بیشتر از ایمنی ورزشکاران پس از مصدومیت از ناحیه سر، برقرار کرده است. اعضای تیم‌ها برای تشخیص نشانه‌های ضربه مغزی آموزش می‌بینند و همچنین هر مورد مصدومیت این گونه ثبت می‌شود و ورزشکاران باید زمان مشخصی را برای بازگشت به مسابقه منتظر بمانند.

و البته امسال در مسابقه پاریس-نیس، تائو جوگنکان هارت، قهرمان بریتانیایی جیرودیتالیا ۲۰۲۰ پس از این که از سوی تیمش (اینئوس) هشدار گرفت، از مسابقه کنار کشید؛ اقدامی که با ستایش بسیاری همراه شد.