مطالعه جدید؛ فوت یکی از اعضای خانواده خطر مرگ فرد سوگوار مبتلا به نارسایی قلبی را افزایش می‌دهد

نارسایی قلبی در بین افراد سوگوار بویژه آنهایی که فرد نزدیکی از اعضای خانواده خود را از دست داده‌اند می‌تواند مرگ آن‌ها را نیز به‌دنبال داشته باشد. طبق نتایج یک تحقیق علمی که چهارشنبه ۶ ژوئیه در مجله آمریکایی قلب و عروق (JACC) منتشر شده احتمال مرگ بر اثر نارسایی قلبی در هفته نخست سوگواری بیشتر است.

در حال حاضر حدود ۶۴ میلیون نفر در سراسر دنیا از نارسایی قلبی در رنجند. حدود ده میلیون نفر هم هر سال بر اثر این بیماری یا بیماری های مرتبط جان خود را از دست می دهند. مطالعات پیشین نشان‌دهنده این بود که بین افسردگی، اضطراب و حمایت پایین اجتماعی با احتمال پایین درمان بیماران مبتلا به نارسایی قلبی، رابطه مستقیمی وجود دارد. پژوهش‌های بسیاری نیز در راستای تایید رابطه بین استرس عاطفی شدید و کاردیومیوپاتی تاکوتسوبو که با نام «سندرم قلب شکسته» نیز شناخته می شود، انجام شده است.

این مطالعه یکی از اولین مطالعاتی است که ارتباط بین سوگواری و خطرات نارسایی قلبی را بررسی کرده است. پژوهشگران در فاصله زمانی سال های ۲۰۰۰ تا ۲۰۱۸ بر روی حدود ۵۰۰ هزار بیمار قلبی در سوئد مطالعه کرده اند و با احتساب بیمارانی که احتمال علاج نارسایی‌شان کم بود سابقه آغاز این مطالعه به سال ۱۹۸۷ بر می گردد. اطلاعات مربوط به مرگ یکی از اعضای خانواده شامل کودک، همسر، خواهر و برادر، والدین و نوه ها از طریق مرکز ثبت داده‌های مربوط با علت مرگ در اختیار پژوهشگران قرار داده شده بود.

نکته مهم اینکه احتمال این خطر در هفته نخست سوگواری ۷۸ درصد است و بویژه در صورت مرگ فرزند و یا همسر محتمل‌تر است. این احتمال در صورت مرگ یک کودک ۳۱ درصد و مرگ همسر یا شریک زندگی (پارتنر) تا ۱۱۳ درصد خواهد رسید. در صورت مرگ همزمان دو عضو خانواده، خطر مرگ ناشی از نارسایی قلبی باز هم افزایش می یابد. این میزان نسبت به حالتی که فرد تنها یک عضو خانواده خود را از دست داده ۲۸ درصد بیشتر است.

هوآ چن، یکی از نویسندگان اصلی این مطالعه و دانشجوی دکترا در مؤسسه کارولینسکای استکهلم می‌گوید: «ارتباط بین سوگواری و مرگ و میر نه تنها در موارد فوت به دلیل بیماری‌های قلبی عروقی و سایر علل طبیعی، بلکه در موارد مرگ‌های غیرطبیعی نیز مشاهده شده است. یافته‌های ما مبنی بر اینکه سوگواری با مرگ و میر بیماران مبتلا به نارسایی قلبی مرتبط است، ادبیات موجود در مورد نقش استرس در سخت علاج شدن بیماری را تقویت می‌کند و با مطالعاتی که از ارتباط بین سوگواری و افزایش خطر ابتلا به بیماری‌های قلبی عروقی حکایت می‌کنند، مطابقت دارد».

نویسندگان مطالعه به این نتیجه رسیده اند که سوگ و داغداری ممکن است محور هیپوتالاموس-هیپوفیز-آدرنال (HPA) را فعال کند که در واقع یک سیستم عصبی غدد درون ریز مهم است. وظیفه اصلی آن تنظیم استرس و واکنش‌های عاطفی است.

کریستینا لازلو، نویسنده ارشد این مطالعه و دانشیار این موسسه سوئدی می‌گوید: «یافته‌های این مطالعه ممکن است نیازمند توجه بیشتر اعضای خانواده، دوستان و مشاغل مرتبط با افراد مبتلا به نارسایی قلبی باشد که داغدار شده اند، به ویژه در روزهای اولیه سوگواری و فوت عزیزشان.»

البته این مطالعه کامل نیست و محدودیت‌های متعددی داشته است؛ از جمله اینکه محققان موفق به از بین بردن اثرات مخدوش‌کننده عوامل ژنتیکی یا عوامل اجتماعی-اقتصادی، سبک زندگی و دیگر فاکتورهای مرتبط با سلامت که بین اعضای خانواده مشترک است، نشدند. با این حال امکان تعمیم نتایج این تحقیقات با کشورهایی که زمینه های مشترک فرهنگی اجتماعی بهداشتی با سوئد دارند وجود دارد.