اگر در کره ماه کم جاذبه از بالای آسمان خراشی سقوط کنید آسیب می‌بینید؟
در زندگی واقعی بر روی زمین هر سقوطی از بلندی به طور بالقوه می‌تواند آسیب‌زا یا حتی کشنده باشد. با این حال سیارات و کرات دیگر شرایط خاص خودشان ر ا دارند، چیزی که باعث تفاوت ما با آنها می‌شود.
در کنار سوال‌های رایجی که همه‌روزه توسط مردم مختلف پرسیده می‌شود، نظیر اینکه بیگانه‌ها کجا هستند و آیا هوای مریخ قابل تنفس است یا نه، این سوال نیز گهگاه مطرح شده که سقوط در دیگر سیارات چگونه است و اگر از ارتفاع زیاد روی ماه بیفتید خواهید مرد یا به شدت مجروح می‌شوید؟
جان یانگ، فضانوردی است که یک بار طی یک پیاده‌روی در روی سطح ماه از یک ارتفاع، ولو کم، افتاده است. او بعدها در کتابی درباره این تجربه خود نوشت: «تصمیم گرفتم از روی بلندی در ارتفاع ۱.۲ متری بپرم. اما همزمان که بلند شدم وزن کوله‌پشتی‌ام مرا به عقب کشید و باعث شد با پشت پایین بیایم. سعی کردم خودم را جمع کنم اما نتوانستم. واقعا ترسیده بودم و از ارتفاع ۱.۲ متری محکم و از پشت روی کوله‌پشتی‌ام زمین خوردم.»
او اضافه می‌کند: «فکر اینکه می‌میرم در ذهنم پیچید. این تنها باری بود که در تمام مدت اقامتمان در ماه، لحظه‌ای وحشتناک را تجربه می‌کردم و فکر می‌کردم خودم را کشته‌ام. لباس فضانوردی و کوله‌پشتی برای سقوط از ارتفاع ۱.۲ متری طراحی نشده بودند.»
اما اگر لباس فضانوردی مشکلی نداشت و کوله‌پشتی حامل کپسول اکسیژن درست طراحی شده بود، آیا کاهش گرانش ماه به شما این امکان را می‌داد که به آرامی روی سطح ماه بیفتید و مانند سوپرمن بدون دیدن آسیب فرود بیایید؟
خلاصه جواب این است که نه. در واقع اگرچه گرانش ضعیف‌تر به شما کمک می‌کند در ارتفاعات پایین‌تر راحت‌تر فرود بیایید، اما اگر از ارتفاع زیاد سقوط کنید این مطلب کمک زیادی به شما نخواهد کرد.
روی زمین وقتی سقوط آزاد می‌کنید سرانجام در هوا به سرعت نهایی خود می‌رسید. این سرعت نقطه‌ای است که نیروی کشش هوایی که در آن حرکت می‌کنید با نیروی گرانش برابر می‌شود. در این مرحله شما شتاب بیشتری نخواهید گرفت.
برای یک چترباز این سرعت حدود ۲۰۰ کیلومتر در ساعت است، اگرچه آنها می‌توانند با تغییر زاویه پاها یا سر به هنگام شیرجه سریعتر سقوط کنند و نیروی کشش را کاهش دهند.
در ارتفاعات بالاتر، جایی که هوا رقیق‌تر است، نیروی کشش می‌تواند به این طریق کم شود و امکان سقوط سریعتر را به وجود بیاورد. با همین فن، فلیکس باوم‌گارتنر در سال ۲۰۱۲ از ارتفاع ۳۹ کیلومتری پرید و به سرعت صوت رسید.
فلیکس باوم‌گارتنر با پرش خود از مرز فضا به سرعت صوت رسید
در زمین، شتاب ناشی از گرانش حدود ۹.۸ متر بر ثانیه است، در حالی که در ماه این میزان تنها به ۱.۶ متر بر ثانیه می‌رسد. با این حال این نکته مهم این است که در ماه تنها یک لایه جو بسیار نازک وجود دارد، به این معنی که نیروی کششی کمی برای کاهش شتاب شما در حین لیز خوردن و سقوط از بالای مثلا یک هتل ۴۰ طبقه در ماه وجود دارد.
برای نمونه فرض کنید از ارتفاع ۱۰۰ متری در آنجا سقوط کرده‌اید؛ زمانی که به سطح ماه برخورد می‌کنید به سرعت ۶۴.۴ کیلومتر در ساعت می‌رسید و با این سرعت به احتمال زیاد خود را زخمی خواهید کرد.
اگر قرار بود آنجا از نوک بلندترین آسمانخراش جهان بپرید، در لحظه برخورد با سطح به سرعت ۱۸۵.۵ کیلومتر در ساعت می‌رسیدید، امری که احتمالا باعث می‌شد جان به جان آفرین تسلیم کنید.
