اینشتین در مورد منطقه عجیب اطراف سیاهچاله‌ها درست می‌گفت
در سال ۱۹۱۵، اینشتین پیش‌بینی کرد که با نزدیک شدن ماده به سیاهچاله، به دلیل نیروی عظیم گرانش فضا-زمان، مستقیما به درون آن فرو خواهد رفت و اکنون دانشمندان شواهدی از صحت این پیش‌بینی پیدا کرده‌اند.
دانشمندان برای اولین بار منطقه عجیبی را در اطراف سیاهچاله‌ها به نام «منطقه سقوط»(plunging region) مشاهده کردند. آلبرت اینشتین در نظریه نسبیت عام خود وجود این منطقه را پیش‌بینی کرده بود. در منطقه سقوط، چرخش ماده به دور سیاهچاله متوقف می‌شود و در عوض با سرعت نور مستقیما به داخل سیاهچاله می‌افتد.
به نقل از آی‌ای، مطالعه مناطق سقوط ممکن است به کشف اطلاعات جدیدی مرتبط با ماهیت بنیادی فضا-زمان منجر شود.
در سال ۱۹۱۵، اینشتین پیش‌بینی کرد که با نزدیک شدن ماده به سیاهچاله، به دلیل نیروی عظیم گرانش فضا-زمان، مستقیما به درون آن فرو خواهد رفت.
تا به امروز، این فقط یک پیش‌بینی بوده و هرگز در واقعیت مشاهده نشده بود. با این حال، تلسکوپ‌های فضایی نواستار(NuSTAR) و نایسر(NICER) ناسا وجود این مناطق را تایید کرده‌اند.
تمرکز بر سیاهچالههای کوچک‌تر
این کشف توسط گروهی از محققان به رهبری دپارتمان فیزیک در آکسفورد امکانپذیر شد. آنها همچنین دریافتند که این منطقه برخی از قوی‌ترین نیروهای گرانشی را که تاکنون در کهکشان شناسایی شده اعمال می‌کند.
این مطالعه بر روی سیاهچالههای کوچک‌تر نسبتا نزدیک به زمین، با استفاده از داده‌های اشعه ایکس جمع‌آوری‌شده از آرایه تلسکوپ‌های طیف‌سنجی هسته‌ای مبتنی بر فضای ناسا(NuSTAR) و تلسکوپ‌های ترکیبی داخلی ستاره نوترونی(NICER) متمرکز شد.
مطالعه آکسفورد برای اولین بار با استفاده از داده‌های اشعه ایکس برای به دست آوردن درک بهتری از نیروی ایجاد شده توسط سیاهچاله‌ها، منطقه سقوط را در عمق ارزیابی کرد.
آنچه واقعا هیجان‌انگیز است این است که سیاهچالههای زیادی در کهکشان وجود دارد و ما اکنون یک روش جدید قدرتمند برای استفاده از آنها برای مطالعه قوی‌ترین میدان‌های گرانشی شناخته‌شده داریم.
همانند رودخانه‌ای که تبدیل به آبشار می‌شود
دکتر اندرو مومری(Andrew Mummery) از دانشگاه آکسفورد که این مطالعه را رهبری می‌کند بر اهمیت این مشاهده تاکید کرد و گفت: به این فکر کنید که مانند رودخانه‌ای که تبدیل به آبشار می‌شود تا به حال، ما به رودخانه نگاه می‌کردیم و این اولین دید ما از آبشار است.
محققان این دو تلسکوپ فضایی را به سمت سیاهچاله‌ای به نام MAXI J۱۸۲۰+۰۷۰ که در فاصله نزدیک به ۱۰ هزار سال نوری از زمین قرار دارد، نشانه گرفتند.
آنها اشعه ایکس ساطع شده از مواد سوزان دیسک برافزایش آن را شناسایی کردند و با قرار دادن داده‌های اشعه ایکس در مدل‌های ریاضی متوجه شدند که این دو تنها در صورتی با هم مطابقت دارند که مدلها شامل نوری باشد که از ماده در منطقه سقوط می‌آید که این وجود آن را تایید می‌کند.
به نظر من سیاهچاله مانند حباب درون آب است. با این تفاوت که به جای آب ما دراقیانوس نوترونیومها زندگی می‌کنیم که حاصل آزاد شدن نوترونیوم از واکنش هسته ای دواتم هیدروژن وتبدیل به هلیوم است. نور براساس ارتعاش نوترونیومها منتقل می‌شود مانند صوت که از ارتعاش ملکول‌های هواست. همانگونه که آب نمی‌تواند وارد حباب شود نوترونیوم هم قادر به نفوذ درآن نیست گرچه فشار نوریی ممکن است تکه هایی از سیاهچاله جدا وخرد کند ولی قادر به نفوظ نیست. لذا تابش‌های نوری به سیاهچاله نه قابل جذب وتبدیل به انرژی مثل حرارت است ونه امکان بازتابش وجود دارد پس نوترونیومها به شکل رسوب دورسیاهچاله متراکم شده وبرای دفع انرژی به دور سیاهچاله نور جریان پیدا می‌کنداحتمالا سرعت نور در حاشیه سیاهچاله ها به دلیل تراکم بیشتر نوترونیومها از سرعت بسیار بیشتری برخوردار است. همانگونه که جسم میتواند وارد حباب شود به جز آب هرجسمی میتواند وارد سیاهچاله شود. سیاهچاله همزمان با نوترونیوم به شکل نانویی در هرواکنش هسته ای سطح ستارگان بوجود ومیتوان ند به هم متصل وبزرگ شوند.