۱۳ نشانه مهم برای تشخیص اختلال دوقطبی در افراد
اختلال دو قطبی یا بیماری شیدایی-افسردگی یک اختلال مغزی است که باعث تغییرات غیرمعمول و چشمگیر در خلق و خو، انرژی و سطح فعالیت می شود که از اوج رو به بالا تا پایین تغییر می کند. این بیماری دو دسته متفاوت دارد: دو قطبی I و دو قطبی II. دو قطبی I با حداقل یک دوره شیدایی مشخص می‌شود که حداقل یک هفته طول می‌کشد و علائمی دارد که به سایر بیماری‌های سلامت روانی یا پزشکی یا مصرف مواد، مربوط نمی‌شود. در دو قطبی II، حداقل یک دوره هیپومانیا وجود دارد که چهار روز یا بیشتر طول می کشد و شامل سه یا چند علامت است.
همچنین می تواند شامل علائم روان پریشی نیز باشد، اما فقط در طول یک دوره افسردگی. ۱۳ علامت پنهان وجود دارد که هشدار دهنده اختلال دو قطبی است.
علل اختلال دو قطبی
اختلال دوقطبی یک وضعیت سلامت روان است که باعث نوسانات شدید خلق و خو می شود. این بی ثباتی ذهنی می تواند انجام وظایف روزمره را برای فرد دشوار کند. تقریباً از هر ۱۰۰ نفر یک نفر ممکن است با این عارضه زندگی کند.
محرک های علائم اختلال دو قطبی عبارتند از:
– استرس شدید
– مشکلات طاقت فرسا
– رویدادهای تغییر دهنده زندگی
– عوامل ژنتیکی و شیمیایی
علائم اختلال دو قطبی
علائم اختلال دو قطبی عبارتند از:
۱. شیدایی
۲. ناتوانی در انجام وظایف
۳. زندگی جنسی پیچیده
۴. افسردگی
۵. تحریک پذیری
۶. با سرعت حرف زدن
۷. از دست دادن زمان
۸. مشکل در کار
۹. سوء مصرف الکل یا مواد مخدر
۱۰. رفتار نامنظم
۱۱. بزرگ نمایی
۱۲. مشکلات خواب
۱۳. پرش افکار
تفاوت بین زن و مرد
زنان بیشتر در سنین ۲۰ یا ۳۰ سالگی به اختلال دو قطبی مبتلا می شوند. آنها همچنین بیشتر به دو قطبی II مبتلا می شوند که ممکن است به دلیل تغییرات هورمونی مربوط به قاعدگی، بارداری یا یائسگی باشد. برای مردان، تشخیص‌ها اغلب زودتر در زندگی انجام می‌شود و معمولاً دوره‌ها کمتر با علائم شدیدتر را تجربه می‌کنند. در طول این دوره‌ها، پرخاشگری شایع‌ترین نشانه است و سوء مصرف مواد اغلب در کنار بیماری دو قطبی مشهود است.
دو قطبی در کودکان
این اختلال در میان کودکان بحث برانگیز است زیرا علائم تا بزرگسالی مشهود نیستند. به همین ترتیب، بسیاری از علائم اختلال دو قطبی که در کودکان اتفاق می‌افتد، اغلب با سایر شرایط سلامتی مانند ADHD همپوشانی دارند. با این حال، اخیراً متخصصان پزشکی توانسته‌اند تفاوت‌های کلیدی را تشخیص دهند. اگر نگران فرزندتان هستید، اکیداً توصیه می‌شود با یک پزشک متخصص در این وضعیت سلامت روان صحبت کنید.
