سنت‌های دیرین پارسی؛ خوب یا بد؟

یلدا یکی از سنت‌های دیرین پارسی است. ایرانیان از پشینیان خود آموخته‌اند که شب آخر آذر را که بلندترین شب سال است- در کنار خانواده و به شادی سپری کنند.

ادیان الهی در هر قوم و جمعیتی که وارد شدند، با سنت‌های دیرین آنها مخالفت نکردند؛ مگر در مواردی که آن سنت‌ها، مخالف آموزه‌های هدایت الهی بوده باشد.

با تمام گفت و شنودهایی که چند سالی است در مورد سنت‌های پارسی به راه افتاده باید گفت: سنت‌هایی نظیر یلدا، به خودی خود اشکالی ندارند؛ بلکه مضامینی دارند که مورد پسند و تایید دین الهی نیز هست.

دید و بازدید(صله رحم)، شادی و سرور، صمیمیت خانواده و ... همه از مواردی هستند که پیامبران الهی به ما آموخته‌اند.

به عنوان مثال پیامبر اسلام ص فرمودند: إنَّ المَرءَ یَحتاجُ فی مَنزِلِهِ و َعِیالِهِ إِلی ثَلاثِ خِصَالٍ یَتَکَلَّفُها و َإن لَم یَکُن فی طَبعِهِ ذلِکَ: مُعاشَرَةٌ جَمیلَةٌ و َسَعَةٌ بِتَقدیرٍ و َغَیرَةٌ بِتَحَصُّنٍ؛ مرد در خانه و نسبت به خانواده‌اش به رعایت سه صفت نیازمند است هر چند در خلق او نباشد:

- خوش‌رفتاری
- گشاده‌دستی به اندازه
- غیرتی همراه با خویشتن‌داری.

اما آنچه آموزه‌های الهی با آن مخالف است، مواردی است که به مرور زمان و با انحراف سنت‌های پارسی به وجود آمده و در آنها داخل شده است.

مسایلی نظیر: اسراف، چشم و هم‌چشمی، تحمیل فشار مالی بر خانواده‌ها، بی‌توجهی به خانواده‌های کم بضاعت، ایجاد حصرت در فقرا و ... مواردی هستند که نه تنها از منظر دین الهی بلکه در سنت اصیل پارسی نیز جایگاهی نداشته و ندارند.

منبع: مهر

1981