بمب افکن بی-36 ؛ بزرگترین هواپیمای جنگی ساخت آمریکا /ویدئو

این در شرایطی است که از آخرین روز خدمت بی-36 بیش از هفت دهه می گذرد.

بمب افکن بی-36 پیس‌میکر در اواخر دهه 1940 و با هدف سفر رفت و برگشت از نیوانگلند در آمریکا به لنینگراد در شوروی سابق بی نیاز از سوخت گیری طراحی شد.

در شرایطی که تنش های جنگ سرد رو به افزایش بود، توانایی مقابله با تهدیدات موشکی شوروی برای آمریکا از اهمیت ویژه ای برخوردار شده بود. بمب افکن بی-36 پس از ورود به نیروی هوایی آمریکا به عنوان یک عامل بازدارنده قدرتمند عمل کرد، اما این هواپیما در هیچ عملیات رزمی حضور پیدا نکرد.

تاریخچه کوتاه از شکل گیری کانویر بی-36 پیس ‌ میکر

نیاز به یک بمب افکن راهبردی که توانایی پیمودن هزاران کیلومتر بی نیاز از سوخت گیری را داشته باشد، طی  جنگ جهانی دوم  برای آمریکا آشکار شد.

در شرایطی که بریتانیا به واسطه عملیات  بلیتس  نیروی هوایی آلمان با خسارات جانی و مالی گسترده ای مواجه شد، توانایی های محدود بمباران هوایی آمریکا به این معنی بود که حمله از آسمان علیه آلمان توسط نیروی هوایی آمریکا غیرممکن است. بر همین اساس، مقامات آمریکایی به این نتیجه رسیدند که توسعه یک  بمب افکن  با برد حداقل 5700 مایل (9173 کیلومتر) ضروری است.

با پیشرفت  جنگ اقیانوس آرام ، نیاز به بمب افکنی که بتواند از پایگاه های موجود در هاوایی به ژاپن برسد، توسعه بمب افکن بی-36 پیس‌میکر را تسریع کرد. در همین زمان، آمریکا تولید اولیه 100 فروند بی-36 را به شرکت کانویر سفارش داد. در سال 1946، این  بمب افکن  عظیم الجثه نخستین پرواز خود را انجام داد.

مشخصات و قابلیت ها

در شرایطی که مقامات آمریکایی در ابتدا خواهان بمب افکنی بودند که بتواند بی نیاز از سوخت گیری مسافت کمتر از 6000 مایلی (9656 کیلومتر) را طی کند، بی-36 بسیار فراتر از این انتظار رفت. برد فرابری این هواپیما 16 هزار کیلومتر بود. با طول دو سر بال 70.10 متر، بی-36 همچنان عنوان طولانی ترین طول بال ها را در میان هواپیماهای جنگی حفظ کرده است.

از نظر مهمات، بمب افکن بی-36 تا بن دندان مسلح بود. این  هواپیما  می توانست در بیشترین حالت تا 39 هزار کیلوگرم بمب های هسته ای یا متعارف را حمل کند. این ظرفیت حمل سلاح بیش از 6804 کیلوگرم بیشتر از  بمب افکن بی-52  فعلی نیروی هوایی آمریکا است. در حالت عادی، بی-36 با 33 هزار کیلوگرم بمب مسلح می شد.

شش پیشرانه پیستونی شعاعی آر 4360-53 ساخت شرکت پرت اند ویتنی هر کدام با قدرت 3800 اسب بخار، همراه با چهار پیشرانه توربوجت جی47-19 جنرال الکتریک نیروی مورد نیاز برای حرکت این هواپیمای غول پیکر را تامین می کردند.

بی-36 توانایی دستیابی به بیشینه سرعت 700 کیلومتر بر ساعت را داشت. سرعت کروز این  بمب افکن  نیز 370 کیلومتر بر ساعت بود و می توانست تا 43600 پا (13300 متر) اوج بگیرد.

برد رزمی بی-36 برابر با 6413 کیلومتر بود که امکان حمله به ژاپن از  جزایر آلیوتی  را فراهم نمی کرد، اما می توانست از ایسلند به برلین حمله کند.

تمام بمب افکن های بی-36 تولید شده به غیر از پنج فروند برای نمایش در موزه، اسقاط شدند.