کلیدهای امیدِحقِ بازگشت و چهلمین جمعه خونین...

فلسطینی‌ها همه دار و ندارشان را در یکصد سال گذشته یعنی از دوم نوامبر ١٩١٧ میلادی (یازدهم آبان ۱۲۹۶ شمسی) روز صدور بیانیه ننگین بالفور توسط وزیر خارجه وقت بریتانیا و به ویژه در هفتاد سال گذشته یعنی از ١٩٤٨ آغاز آوارگی و جنگ نژاد پرستانه صهیونیستها (روز نکبت)، از دست دادند؛ مگر امیدشان ... و «کلید خانه‌هایشان» همواره رمز و نماد این امید و نشانه عزم بازگشت به میهن و خانه و کاشانه است. فردا، هفتم دیماه چهلمین جمعه سلسله راهپیمایی‌های مسالمت آمیز بازگشت است؛ جمعه‌های فریاد و پایداری. جمعه‌های درد و رنج و در عین حال حماسه، مقاومت و امید.

راهپیمایان فلسطینی فردا نیز همچون گذشته در این "مسیرة العودة" با در دست داشتن کلید خانه‌هایشان و حرکت به سمت مرزهای میهن اشغال شده‌شان، صهیونیست‌ها را در محضر انسان‌های آزاده و افکار عمومی جهان به محاکمه، محاجه و چالش می‌کشند تا شاید این پرسش حیاتی در افکار انسان‌های جهان پررنگ‌تر شود که به راستی چرا فلسطینیان نباید میلاد پیام آور صلح و دوستی، حضرت عیسی مسیح(ع) و سال نو میلادی را در بیت لحم، زادگاه آن پیامبر والامقام جشن بگیرند.

مردمان سرزمین غزه تنها در راهپیمایی‌های مسالمت آمیز و اما خونین جمعه‌های سی و نه گانه گذشته ۲۵۳ شهید و ۲۵۴۷۷ مجروح که ۴۵ تن از شهدا کودک بودند را متحمل شدند، اما "امید" شان را هرگز...!
بی شک در جمعه فردا بر آمار فوق، قربانیان بی‌گناه دیگری افزون خواهند شد؛ اما امید به بازگشت نیز دو چندان می‌شود تا شعله‌های مقاومتِ خشمگینانه مردم ، پر فروغتر شود.
عبدالغنی التمیمی، شاعر پرآوازه فلسطینی با "کلیدخانه‌اش " اینگونه به رویارویی با اشغالگرِ میهنش بر می‌خیزد که:
کلید خانه‌ام همچنان در دستم است
خاطرات شهرم را همچنان در آغوش گرفته‌ام
ای‌ دِژخیم!
هیچگاه یأس و نومیدی را به دلم راه نداده‌ام...
شمشیرهایت را تیز کن
این هم پوست من است
ای قاتل!
شاید امروزم را غصب کرده‌ای
ولی هرگز نمیتوانی فردای مرا به قتل برسانی...

منبع: ایسنا

15