شامو؛ خروس جنگی ژاپنی که در مبارزه حریفانش را زنده زنده می‌خورد

مرغ و خروس شامو یک نژاد پَر سخت آسیایی است که منشا آن ژاپن است. اگرچه این نژاد در ژاپن توسعه یافته، اما اجداد آن از تایلند (که به سیام معروف بود) و بین قرن‌های ۱۷ و ۱۹ آمده‌اند.

مرغ و خروس شامو به عنوان پرنده مبارزه پرورش داده شد و به همین دلیل به بسیاری از کشور‌ها صادر شد. انواع مختلفی از مرغ‌های جنگجوی ژاپنی وجود دارد، اما در حال حاضر «شامو» بیشتر شناخته شده است. شامو در رینگ‌های مسابقه‌ای که در برخی کشورها برپا می‌شود، هیچ رقیب و حریفی ندارد.

در مناطق مختلف ژاپن، مرغ شامو را می‌توان در رنگ‌ها و اندازه‌های مختلف یافت. مناطق مختلف به پرندگان با اندازه‌های مختلف برای جنگ علاقه دارند. زیرشاخه‌های شامو عبارتند از؛ «او- شامو»، «چو – شامو» و «کو – شامو». مرغ‌های «او - شامو» پرندگان بزرگ‌تری با خروس‌هایی به وزن ۵.۶۲ کیلوگرم و مرغ‌های ۳.۴ کیلوگرمی هستند.

«چو – شامو» پرندگانی متوسط با وزن خروس ۳.۶۳ کیلوگرم و مرغ حدود ۲.۷۲ کیلوگرم هستند؛ و جوجه‌های «کو - شامو» پرندگان کوچک‌تری با خروس‌هایی به وزن ۱.۸۱ کیلوگرم و مرغ‌هایی با وزن ۱.۳۶ کیلوگرم هستند.

برای جلوگیری از انقراض مرغ شامو، دولت ژاپن این پرنده را در سال ۱۹۴۱ تحت حفاظت قرار داد. این نژاد در ایالات متحده نیز موجود است و اولین بار در سال ۱۸۷۴ به ایالات متحده وارد شد.

اکثر مرغ‌های شامو در آمریکا را می‌توان در ایالت‌های جنوبی یافت. نام‌های «چو – شامکو» و «او – شامو» در بریتانیا به رسمیت شناخته شده است. استاندارد‌های مرغداری استرالیا فقط یک شکل از شامو دارند که حداقل وزن آن ۳ کیلوگرم است.

نژاد مرغ شامو برای اولین بار در سال ۱۹۸۱ به رسمیت شناخته شد و در استاندارد انجمن طیور آمریکا پذیرفته شد. امروزه این نژاد به عنوان یک پرنده زینتی در برخی کشور‌ها نگهداری می‌شود. همچنین در برخی از کشور‌ها به عنوان پرنده شکاری پرورش یافته است. اکنون مرغ شامو در رده «در معرض دید» فهرست اولویت‌های حفاظت از نژاد‌های دام آمریکایی فهرست شده است.

منشا و تاریخچه مرغ شامو

خاستگاه مرغ شامو به ژاپن می‌رسد و تاریخچه آن به اوایل قرن هفدهم (در دوره ادو) برمی گردد. اعتقاد بر این است که این مرغ پرطرفدار از طریق تلاقی جوجه‌های مالایی و سایر جوجه‌های آسیای جنوب شرقی با مرغ‌های بومی ژاپنی ایجاد شده است.

شامو‌ها به خاطر هیکل عضلانی، حالت ایستاده، و توانایی‌های جنگی فوق‌العاده‌شان معروف هستند (چون در ابتدا برای جنگ خروس‌ها پرورش داده شدند). آن‌ها در طول قرن‌ها تکامل یافته و با مناطق و اقلیم‌های مختلف سازگار شده‌اند.

مرغ شامو علیرغم اینکه مرغ بازی محبوبی است، به عنوان دومین نژاد بلند قد پس از مرغ مالایی نیز شناخته می‌شود. از نظر ظاهری، شامو‌ها مرغی بزرگ و بلند با حالت بدنی راست و تقریباً عمودی هستند.

آن‌ها ران‌های عضلانی خوبی دارند، بدنی پهن و عضلانی و پر‌های سخت و محکمی دارند که اغلب بدن آن‌ها را به طور کامل نمی‌پوشاند. آن‌ها همچنین از یک شانه پهن به شدت استخوانی بهره می‌برند. مرغ و خروس‌های شامو بلندتر و جمع و جورتر از مرغ‌های اصیل هستند و فاقد انحنای اغراق آمیز مرغ مالایی هستند.

دم مرغ شامو کوچک است و به طور کلی از خط پشتی که در جهت پایین و به سمت زمین متمایل می‌شود، پیروی می‌کند. آن‌ها دارای شانه نخودی رنگ قرمز روشن با اندازه کوچکتر هستند. لاله گوش آن‌ها کوچک و به رنگ قرمز روشن است.

غبغب مرغ‌های شامو نیز به رنگ قرمز روشن است و البته بسیار کوچک یا کاملاً از بین رفته است. آن‌ها منقار و پا‌های زرد رنگی دارند و چشمانشان مرواریدی است. رنگ پر‌ها بسته به تنوع رنگ متفاوت است.

مثلا؛ واریته سفید دارای پر‌های سفید استاندارد، واریته گندمی دارای پر‌های استاندارد گندمی، واریته سیاه دارای پر‌های سیاه استاندارد، واریته تیره دارای پر‌های تیره استاندارد، واریته‌های قرمز سینه سیاه دارای پر‌های قرمز سینه سیاه استاندارد، واریته‌های اِسپَنگِلد دارای پر‌های استاندارد اسپنگِلد، انواع «باف کلمبیایی» پر‌های استاندارد باف کلمبیایی و انواع قرمز مایل به قهوه‌ای دارای پر‌های قرمز مایل به قهوه‌ای استاندارد هستند.

انجمن طیور آمریکا تنها چهار نوع رنگ را به رسمیت می‌شناسد که عبارتند از: مشکی، قرمز سیاه سینه، تیره و قرمز. به طور متوسط، خروس‌های شامو استاندارد ۵ کیلوگرم و مرغ‌ها حدود ۳.۱۸ کیلوگرم وزن دارند و وزن خروس‌های بانتم حدود ۱.۲۵ کیلوگرم و مرغ‌ها حدود ۱ کیلوگرم است.

رفتار و خلق و خوی شامو

مرغ شامو شباهت زیادی به «مرغ اصیل» هندی دارد. دست زدن به آن‌ها معمولاً آسان است و مرغ‌ها بسیار آرام هستند. اما خروس‌ها می‌توانند نسبت به یکدیگر سرزمینی و تهاجمی باشند. حتی مرغ‌ها نیز می‌توانند نسبت به سایر مرغ‌ها تهاجمی باشند و دعوای بین جوجه‌ها هم مشکل ساز است.

خروس‌های شامو را باید از خروس‌های دیگر جدا نگه داشت تا از جنگیدن تا سر حد مرگ جلوگیری شود. اگرچه مرغ و خروس‌های شامو انسان را دوست دارند و با مراقبت مناسب از سنین پایین به راحتی رام می‌شوند. مرغ‌ها نسبت به سایر نژاد‌های آسیایی تخم‌گذار‌های خوبی هستند. آن‌ها تخم‌های متوسط رنگ قهوه‌ای روشن می‌گذارند.

مرغ‌ها جوجه می‌گیرند و مادران بسیار خوبی هستند. این نژاد مرغ مقدار خوبی گوشت تولید می‌کند. اما گوشت آن‌ها سفت توصیف شده و مورد پسند همه نیست. آن‌ها جویندگان عالی غذا هستند و برای برد آزاد مناسبند، اما نمی‌توانند در اسارت به خوبی عمل کنند.

تولید مثل 

جفت‌گیری مرغ و خروس شامو نسبتا آسان و ساده است. مرغ شامو به جوجه‌آور بودن معروف است و می‌تواند جوجه‌های خود را از تخم بیرون بیاورد و بزرگ کند. برخی از پرورش دهندگان نیز استفاده از انکوباتور را برای کنترل بهتر بر فرآیند جوجه کشی ترجیح می‌دهند.

میانگین طول عمر این مرغ و خروس‌های شامو بین ۵ تا ۸ سال است. اگرچه، طول عمر آن‌ها می‌تواند بسته به عوامل مختلف (از جمله ژنتیک، رژیم غذایی، شرایط زندگی و مراقبت‌های بهداشتی) متفاوت باشد.