تاریخچه ساخت آرامگاه شاعر بزرگ، ابولقاسم فردوسی
پس از مرگ فردوسی به دلیل پیروی وی از مذهب شیعه، پیکرش را در هیچ گورستانی نپذیرفتند و به ناچار در باغ خودش درون شهر تابران توس، نزدیک به دروازه شرقی شهر رزان به خاک سپرده شد.
با وجود اینکه آرامگاهی بر فراز مقبره وی وجود نداشت؛ اما باز هم اهل دانش و معرفت بر سر مزارش حاضر می شدند و ارادت خود را نسبت به این شاعر بزرگ ابراز می کردند.
تاریخچۀ بنای آرامگاه کنونی فردوسی
بر اساس پیشگفتار شاهنامه بایسنقری (تنها شاهنامه اصلی و سالم باقیمانده در جهان) نخستین بار، توسط ارسلان حاذب که از سرداران سلطان مسعود غزنوی و از شیفتگان فردوسی بود، آرامگاهی بر فراز مقبره فردوسی ساخته شد. بنای احداث شده توسط ارسلان حاذب، نزدیک به ۱۰۰ سال پابرجا بود و در تاریخ شواهدی از بازدید نظامی عروضی (نویسنده ایرانی سده ششم هجری) در ۵۱۰ هجری قمری از این آرامگاه وجود دارد.
تخریب بنای اولیه
در زمان حکمرانی گرگوز -یکی از چهار حکمران و کارگزار امپراتوری مغول- در سال های ۶۳۸-۶۴۱ هجری قمری، بنای آرامگاه ویران و از مصالح آن برای بنای قلعه‌ای در توس استفاده شد.
ساخت بنای مصری
آندره گدار که ریاست اداره باستان‌شناسی را بر عهده داشت مقبره‌ای را بر اساس معماری اهرام ثلاثه مصر طراحی نمود. ساخت این بنا هنوز به پایان نرسیده بود که با مخالفت ذکاءالملک فروغی رو به رو شد و تخریب گردید. گفتنیست مدت زمانی زیادی نیز بنای آرامگاه فردوسی پنهان بوده است.
ساخت بنا به صورت جدی
به این شرح است که در زمان قاجار (قرن سیزدهم قمری) بعضی از فرهیختگان ایران و خراسان در صدد برآمدند تا بنایی در خور شأن فردوسی برای او بسازند. جدّی ترین تلاش توسط شادروان ملک الشعرا بهار صورت گرفت که در نتیجۀ تلاشهای وی بنای نسبتاً مناسبی برای فردوسی ساخته شد. پس از آن هم در اوایل قرن چهارده خورشیدی به مناسبت هزارمین سال ولادت فردوسی تصمیم به ساختن بنای آبرومندی برای وی گرفته شد، که در سال 1313 خورشیدی و در هزاره فردوسی توسط حکومت پهلوی اول به پایان رسید و همراه با برگزاری کنگرۀ بزرگداشت جهانی فردوسی افتتاح شد. تعداد بزرگانی که از سراسر جهان در این کنگره شرکت کردند تقریباً بی نظیر بود. بنای مزبور با الهام از مقبرۀ کورش در پاسارگاد توسط مهندس سیحون طراحی و ساخته شده است.
بنای نوساز چون از نظر زیرساخت (فونداسیون) دارای اشکال بود حدود ده- بیست سال بعد شروع به نشست کرد. بدان سبب در سال 1343 برچیده شد و پس از احداث تالاری وسیع در عمق چند متری زمین و انتقال جسد شاعر به آنجا مجدداً قسمت بالای آن به همان صورت پیشین بازسازی شد و در سال 1347 خورشیدی افتتاح گردید. اکنون همان بنا بر پاست و سالانه بالغ بر دو میلیون نفر بازدیدکننده و زائر از سراسر ایران و جهان دارد.
بنای جدید در قسمت داخلی تالار خود تندیسهایی از داستانهای شاهنامه (چون داستان زال و هفتخان و...) دارد که توسط فریدون صدیقی (پسر ابوالحسن صدیقی) در سال 1347ساخته شده است. در راهرو زیرزمین هم نقوشی سنگی نصب است که در سال 1313 تراشیده شده است.
منبع: تاریخ مشهد
1980
