حمایت دختران مصطفی رحماندوست از پدر

پدر مهربانم، اين روزها، با جمله هاي ركيك و تعبيرهاي خشن، نسبتِ زن ستيزي و تبعيضِ جنسيتي را به تويي مي دهند كه سي و پنج سال پيش، روزها و ساعات كاري ات را طوري تقسيم كردي كه در خانه، ما سه دختر كوچكت را نگهداري كني كه همسرت مجبور به ترك شغلي كه دوستش داشت نشود .

مي‌گفتي كه هربار خدا دختري به تو داد، از صميم قلب خوشحال شدي. چون تو پدر دخترها هستي. ما سه تا كه هيچ، تمام دوستان و همبازي هايمان، شاگردانت، منشي، كارمند و هر دختري در دايره زندگي تو، همه و همه دخترت هستند و همه را با مهرباني "دخترم" صدا مي كني.

هنوز هم كه هنوز است، طبق عادت تمام سال هاي گذشته، مادرم كه بيدار مي شود، از قبل ميز صبحانه را چيده اي و آبميوه تازه گرفته اي و گاهي نامه محبت آميزي هم روي ميز مي گذاري.

تو هميشه با صميميت پاي دخترانه ترين حرف هاي ما نشستي، هميشه با ما خنديدي، انتخاب هايمان را درك كردي و وقتي وارد دنياي بچه داري شديم، مثل همان سي و پنج سال پيش، طوري در نگهداري نوه هايت سهيم شدي، كه دخترانت نيز مجبور به ترك شغل هايي كه دوستش داشتند نشوند.

در خانه اي كه تو پدرش هستي و هرجا كه تو كار كردي، زن ستيزي نبود و حالا يك شعر كه بيست سال پيش "از زبان مادربزرگي " براي نوه پسرش سروده اي را دليلي بر زن ستيزي تو دانسته اند . كاش كتاب را حداقل ورقي مي زدند و مي ديدند كه به تعداد هر شعر پسرانه، شعر دخترانه اي هم سروده شده. اما دريغ كه گويا سوار شدن بر موج ناسزاگويي لذت بالاتري دارد.

هرچه بادا باد. عزت و ذلت ما در جايي فراتر از صفحه هاي كيبورد و اكانت هاي اينستاگرام نوشته شده. آنكه بايد بداند، مي داند كه تو شريف تَر از اينها زندگي كرده اي .

مونس ، متين و مرضيه رحماندوست