شهاب حسینی پس از ۱۶ سال سیمرغ می‌گیرد؟
فیلم «رها» به لحاظ استانداردهای بالایی که در توالی چینش هوشمندانه و منطق روایی به کار گرفته، با اقبال بالایی از جانب مخاطبان مواجه شده است.
«رها»، نمونه یک ملودرام حساب‌شده در اتمسفر این سال‌های سینمای ایران است. لایه‌بندی‌های داستانی درست و مهندسی‌شده‌ای دارد و به‌خوبی می‌تواند در بزنگاه هر عطف داستانی، آن محرک اصلی را به پیکره روایت تزریق کند.
داستان، طرح مساله مناسبی دارد. برای این منظور، پیش‌زمینه‌ای را تدارک می‌بیند تا روند شخصیت‌پردازی در این بازه، سرعت بیشتری به خود بگیرد و روحیات کاراکترها برای مخاطبان، آشکار شود. داستان اصلی اما بلافاصله پس از این مرحله آغاز می‌شود و درست از همین لحظه، مراتب داستانی، فازبندی‌های سینوسی متنوعی را به خود می‌بیند.
در این بخش که نیمه دوم فیلم را شامل می‌شود، گمانه‌های مختلفی مطرح می‌شود که این گمانه‌ها به دلیل برخورداری از منطق روایی، باورپذیری مخاطب را به همراه دارد. از اواسط این نیمه، گمانه‌های مسلم قبلی، مدام رنگ باخته و افق‌های دیگری از حقیقت داستان برای مخاطب آشکار می‌شود. در این رودست‌زدن‌های دراماتیک، پشتوانه منطقی خوبی برقرار است و مخاطب، تمام آن منطق‌ها را باور می‌کند و زمانی که فیلم در فصل فینال، همه چیز را روشده می‌بیند، مخاطب از این میزان حرفه‌ای‌گری و توالی رضایت دارد.
با این روند، «رها» نمونه یک ملودرام ایرانی طی سالیان اخیر است که تکلیف همه چیز را روشن می‌کند و داستان خود را به شکل کاملی روایت می‌کند. آفتی که طی ۲ دهه اخیر، تحت عناوینی چون «پایان باز»، بیشترین میزان آسیب را به آثار ولو خوب زده و اجازه نداد تا آن ارتباط بهینه فضای فیلم و مخاطب برقرار شود.
فیلم یک کارگردانی حساب‌شده دارد که اجازه مطول شدن سکانس‌ها را نمی‌دهد. میزانسن‌های درست در سکانس‌های مختلف عمدتا داخلی، کمک بزرگی به همراهی مخاطب با بار داستانی کرد. این اتفاق سبب شد تا «رها» تدوین چابک‌تری داشته باشد و صحنه خنثای آنچنانی در فیلم مشاهده نشود.
