آخرین سلام "جناب سرهنگ"/ فوتبال بدون محمود یاوری چیزی کم دارد

محمود یاوری، پیشکسوت فوتبال ایران بعد از تحمل یه دوره بیماری، صبح امروز در سن ۸۱ سالگی، در بیمارستانی در اصفهان درگذشت. درگذشت او برای فوتبال ایران یک اتفاق تلخ و ناراحت کننده است؛ کسی که مقام استادی برای اکثر بازیکنان قبل از دهه ۹۰ دارد و سال‌ها به طور خستگی‌ناپذیر در تیم‌های مختلف مربیگری کرد و تاریخ انقضای ابدی داشت.

اگر بیماری به سراغش نیامده بود، یاوری همچنان منجی تیم‌های در معرض سقوط بود که در هفته‌های پایانی مهر بقا بر پای این تیم‌ها می‌زد و به طور شگفتی‌آوری نشان می‌داد که همچنان دود از کنده بلند می‌شود. یاوری را باید باسابقه‌ترین فوتبالی اصفهان در ایران بدانیم که در تمام رده‌های ملی هم مربیگری کرده و در سال‌های پایانی عمرش، در کمیته فنی فدراسیون فوتبال حضور داشت. همین کارنامه پر و پیمان "جناب سرهنگ" که یک نظامی بازنشسته بود، نشان از تبحر او در فوتبال داشت. شاید دیسپلین نظامی او گره‌گشای مشکلاتش در خیلی از تیم‌های شلخته و بی‌نظمی بود که نیاز به کمک او داشتند.

* دوران بازیگری از اصفهان تا پاس

مرحوم یاوری از اولین بازیکنان تیمی است که امروز به نام سپاهان شناخته می‌شود. او فوتبالش را از نوجوانی در شاهین اصفهان شروع کرد و اولین قهرمان را هم با این تیم اصفهانی به دست آورد و در ۲۴ سالگی قهرمان ایران شد. او تا آخرین روزهای انحلال شاهین در این تیم باقی ماند و در سال ۱۳۴۲ و همزمان با انحلال این تیم، راهی پاس شد و همراه با فوتبال، به جرگه فوتبالیست‌های نظامی هم پیوست.

خودش در تعریف نحوه ورود به باشگاه پاس و طی کردن دوره‌های نظامی‌گری می‌گوید: «زمانی که در تیم آموزشگاه‌های اصفهان بازی می‌کردم تیم‌ها در مدارس و کلاس‌ها مستقر می‌شدند و حتی رختخواب و وسایل خواب را هم خودمان می‌بردیم. بعد از بازی در آبخوری محوطه مدرسه داشتم دست و صورتم را می‌شستم که شنیدم یک نفر از پشت سر می گوید اصفونی! می‌خواهی بیایی دانشگاه پلیس؟ من هم سرم را بلند کردم و همانطور که نگاهش می‌کردم گفتم بله بد نیست. نگو او سروان صادقی بود که بعدا تیمسار صادقی شد و رئیس تربیت بدنی باشگاه پاس و شهربانی آن زمان و مرد بسیار خوبی بود.»

با ورود به پاس، از سال ۱۳۴۲ تا آخرین سال‌های فوتبالش را در این تیم قدرتمند که روزگاری جزو مدعیان بود، بازی کرد و در نهایت در سال ۱۳۵۰ در این تیم حضور داشت و در نهایت بازنشسته شد. حضور در سه بازی ملی بدون گل زده، کارنامه محمود یاوری در تیم‌ملی بود.

یکی از قاب‌های به‌یادمانده از محمود یاوری، سلام نظامی او برای خیلی از شاگردانش در دوران مربیگری بود. او نه برای همه، بلکه برای کسانی که از صمیم قلب دوست داشت، به شکل نظامی سلام می‌کرد که این موضوع مانند احترام یک ژنرال برای یک افسر یا یک سرباز بود.

* سفر مارکوپولو از اصفهان تا دورافتاده‌ترین شهرهای ایران

چالش برانگیزترین دوران فوتبال یاوری، دوران مربیگری بود که او در اکثر تیم‌ها حضور داشت و در دوره‌ای هم هدایت تیم ملی را بر عهده گرفت.

محمود یاوری همزمان با بازنشستگی از بازیگری، به اصفهان رفت و در سال ۱۳۵۰ هدایت ذوب آهن را برعهده گرفت و به این ترتیب به اولین مارکوپولوهای فوتبال ایران تبدیل شد که پس از آن در تیم‌های سپاهان (سه دوره)، برق شیراز (چهار دوره)، تیم ملی جوانان (دو دوره)، تیم ملی امید، تیم ملی بزرگسالان ایران، فجرسپاسی (سه دوره)، پاس، تراکتور، ابومسلم، استقلال اهواز (دو دوره)، راه آهن، شاهین بوشهر، صبای قم، پاس همدان، استیل آذین، ذوب آهن (دو دوره) و مس کرمان مربیگری کرد.

حضور در تیم‌های مختلف در اقصی نقاط ایران از محمود یاوری یک آچار فرانسه ساخته بود که مشکل‌گشای هر تیمی بود و اشتباه نیست اگر بگوییم او استاد اکثر بازیکنان دهه ۵۰، ۶۰، ۷۰ و ۸۰ شمسی است. مربیگری در چهار دهه.

یکی از دوران شاخص مربیگری او، حضور در تیم ملی فوتبال ایران بود که به علت تغییرات مدیریتی زیاد طول نکشید. در سال ۱۳۶۳ بهروز صحابه محمود یاوری ۴۴ ساله را به عنوان سرمربی تیم ملی بزرگسالان انتخاب کرد. در تابستان ۱۳۶۳ تیم ملی به رهبری محمود یاوری در مسابقات فوتبال مقدماتی جام ملت‌های آسیا ۱۹۸۴ شرکت کرد اما وقتی نصرالله سجادی به جای بهروز صحابه رئیس فدراسیون فوتبال شد، یاوری از مسئولیت سرمربی‌گری خود در تیم ملی کنار رفت.

فقدان او برای خیلی از شاگردان، دوستان، همبازی‌هایش یک درد بزرگ خواهد بود که به معنای واقعی کلمه در سال‌های پایانی مربیگری برای تیم‌هایش پدر بود نه یک مربی.

منبع: ایسنا

24