طلا گرفتم، اما خسته‌ام/ با لباس کهنه و کلاه قرضی قهرمان شدم

 گنج خانلو بار دیگر دلی رکاب زد و با شرایط سخت رقبایش را جا گذاشت و طلایی شد. آن هم در روزی که لباس تخصصی نداشت و هنوز خستگی مسابقه جاده به تنش مانده بود. اما حس و حال قهرمان را ندارد. حتی این را می شود از صدای خسته اش حس کرد. صدایی که هیچ ذوقی بابت قهرمانی اش ندارد. به جای شادی، خستگی در صدایش موج می زند. اوآن قدر دغدغه دارد که حتی مدال طلای آسیا هم نمی تواند خوشحالی که باید را داشته باشد. فکر و خیالش نمی گذارد. حتی حالا به گفته خودش به جای اینکه همه هم و غمش بازیهای آسیایی باشد و مدال، به آینده اش فکر می کند و دست های خالی اش. 

* چرا رکابزنان ایران در مسابقه جاده آسیا حرفی برای گفتن نداشتند؟

این طوری که می گویید نیست من در همان سطح ششم شدم. دو رکابزن زاپنی و دو رکابزن قزاق و یک کره ای و بعد هم من ششم شدم. تقریبا سه کشور جلوتر از من هستند و من چهارمین کشوری هستم که به خط پایان رسیدم. ببینید چندین کشور را من رد کردم . اگر بهتر از این نشده کمتر کار کردن است. همه مقام ها هم تنها با استعداد ،هوش و ذکاوت رقم خورده، . تیم ازبکستان قبل از قهرمانی آسیا نشان داد که کار کرده و خب هستند اما نزدیک ترین رکابزن آنها جزو 20 رکابزن بعداز من هم نبود. ما استقامت جاده را خوب پا زدیم. حتما نباید نتیجه بگیریم. اگر قرار باشد استقامت جاده را از ریشه بزنیم، بقیه کشورها چه بگویند؟ تیم هایی که هزینه های گزاف می کنند و رکابزنان کامل، تجهیزات به روز و دوچرخه های دیسکی آمده بودند. باز هم من آنها را گرفته ام و ششم شده ام. نتیجه جاده بد نبوده و برای اواخر مسابقه من خودم خیلی خوب بودم اما برای نتیجه بهتر نیاز به کار تیمی داشتم. تیمی خیلی خوب. از طرف دیگر همه تیم ها 5 نفره آمده بودند و ما چهار نفره. نفر چهارم که اصلا مسابقه را ندید و دو نفر بعدی یعنی حسین عسگری و آرین هم خوب بودند و وسط راه بابت تغذیه و آب مرا کمک کردند .اما مسابقه طوری بود که به توان بالایی نیاز داشت . من از رکابزنی باید کمک می گرفتم که توانایی بالایی داشته باشد. اما فعلا در این مسابقه نداشتیم.

* حضور حسین عسگری ۴۸ ساله در تیم ملی جاده یعنی دوچرخه سواری ایران ته کشیده؟ یا عسگری بهتر از نسل جوان است؟

درباره حسین عسگری باید از خودش بپرسی. یا از مدیر تیم . اگر من حرفی بزنم شاید من بد شوم.

* تو هم در جاده رکاب زدی یا ترجیح دادی انرژی ات را برای پیست نگهداری؟

من جاده رکاب زدم اما متاسفانه فاصله طوری بود که بعداز 156 کیلومتر رکابزنی در آن هوای گرم. متوجه نشدیم چطور دوچرخه ها را جمع کردیم ، دوش گرفتیم و به فرودگاه رفتیم تا به مالزی برویم. با این حال روزهای اول خیلی خسته بودم اما خوب پا زدم و طلا گرفتم. اما هنوز خسته ام. در حالی که رکابزنان حاضر در مسابقه پیست در جاده نبودند، با اینکه شاید تخصص جاده و پیست را دارند اما رکابزنان تخصصی برای پیست آمده اند.

* دو اتفاق بد در مسابقه جاده رخ داد، یکی یک شکل نبودن لباس آدین علیاری و دومی دیر رسیدن حسین عسگری سر خط مسابقه، به نظرت ایراد کار کجا بود؟ به هر حال از ایرانی های با تجربه این اشتباهات بعید بود.

من بعداز تایم تریل انفرادی وارد تایلند شدم وبرای من هم سئوال بود و از بچه ها پرسیدم که با خنده و شوخی جواب هایی را شنیدم که دقیقا نمی دانم واقعیت چه بود.

مشکل تجهیزاتی، مشکل همیشگی ماست. من قبلا درخواست دوچرخه پیشرفته پیست را کرده بودم ، نه به اسم من که به اسم انبارفدراسیون باشد و من از آن در مسابقات استفاده کنم

*مدال طلای پیست تو همه اتفاقات بد جاده رو شست و برد؟

تا قبل ازاینکه مدال بگیرم، همه چیز بد بود اما وقتی مدال گرفتم همه چیز رنگ عوض کرد. البته من سالهای قبل هم مدال گرفته ام و دو سال کرونا که مسابقه برگزار نشد، من 10 سالی است ملی پوش هستم و هر سال در جاده یا پیست یک مدال را گرفته ام. در واقع این مدت اصلا دست خالی برنگشته ام. پارسال هم در ماده اومینیوم هم اولین ایرانی بودم که مدال گرفتم. اما ما کاملا رها شده ایم. در هیچ مسابقه و کاپی شرکت نمی کنیم ، با اینکه بعداز مدال اومینیوم، اسمم در استارت لیست قهرمانی جهان بود اما اعزام نشدم، ورلدکاپ ها ، مقدماتی جهانی نرفتم. اگر ما تجربه این رقابتها را داشتیم شک نکنید من خیلی صریح می گفتم در بازیهای آسیایی هانگژو نتیجه می گیرم. امابدون آنها نمی شود هیچ قولی داد. در مسابقه ما ژاپنی ها و قزاق ها خیلی خوب پا می زنند و رکابزنان امارات و اندونزی، هند و تایلند هم از لحاظ تجهیزات به روز، تعداد رکابزنان، مربیان سطح بالا ما را جا گذاشته اند. همه این مسائل دست به دست هم داده تا ما کمی مدال آوری برای ما سخت و غیر ممکن شود.

* از مسابقه ات بگو که چطور گذشت ؟

اواخر مسابقه اسکرچ من از گروه جدا شدم و تقریبا 11 دور اخر را تکی پا زدم و گروه به من نرسید . تنها و با فاصله از خط پایان رد شدم و بقیه رکابزنان ژاپن و قزاقستان هم بعدازمن خط پایان را رد کردند.

* نداشتن دوچرخه های به روز مشکل اصلی شماست، چطور با تجهیزات به روز آسیایی ها رقابت کردی و همه رو گرفتی؟

مشکل تجهیزاتی، مشکل همیشگی ماست. من قبلا درخواست دوچرخه پیشرفته پیست را کرده بودم ، نه به اسم من که به اسم انبارفدراسیون باشد و من از آن در مسابقات استفاده کنم. دوچرخه من برای بازیهای آسیایی 2014 اینچئون هست و حتی دوچرخه غیر تخصصی اسکرچ است. در واقع دوچرخه نیمه سرعتی است تا نیمه استقامتی.

* میشود گفت شما با رقبای خارجی بابت فاصله تجهیزاتی حکایت شاه و گدا را دارید؟

دقیقا .فاصله تجهیزاتی ما با آسیایی ها خیلی زیاد است و هیچ جوره نزدیک آنها نیستیم. حتی این فاصله شامل لباس هم می شود و داستان جریمه 250 فرانکی لباس هم ازاین قضیه آب می خورد و نبود لباس هماهنگ. من لباس پارسال را در مسابقه پوشیدم. لباس جدید داده اند اما برای مسابقه استقامت و حالت شکاف باد یا آیرودینامیکی را ندارد و جیب و زیپ دارد اما لباس پیست کاملا تخصصی است. امسال لباس جدید نگرفتیم و بنابراین من بالاجبار با لباس پارسال مسابقه دادم. لباس جدید هم وجود داشت اما کیفیتش صفر بود و حتی بخش هایی از آن بدن را زخم می کرد و اندازه نیست. به همین دلیل ترجیح دادم لباس سال قبل را پوشیدم. حتی من کلاه دوچرخه سواری را از دوستانم قرض گرفتم. ما به جز دوچرخه و تجهیزات حتی کلاه و لباس استاندارد هم نداریم.

* در تایلند و مالزی تجهیزات رکابزنان آسیایی را دیدی، به نظرت چقدر تجهیزات ایرانی ها عقب تر از آنها بود؟ به حدی بود که توی ذوق بزند؟

شاید بخشی از ناکامی ما به نداشتن تجهیزات به روز ربط پیدا کند، اما شرایط دیگری هم در موفقیت تاثیر دارد که مهمترین دلیل فاصله ما با آسیا عدم حضور در رقابتهای بین المللی و غیبت در مسابقات مقدماتی قبل از رقابتهای اصلی است. ما قبل از قهرمانی آسیا در تور سه مرحله ای ترکیه شرکت کردیم که کمک بزرگی به ما کرد اما رقبای ما 10 برابر ما در رقابتهای بین المللی شرکت می کنند. تعداد روزهایی که انها در مسابقات هستند بیشتر از 10 برابر ماست. من فکر می کنم عقب ماندگی ما پا نزدن در مسابقات بین المللی است. چرا که مسابقات شرکت کنیم همه جوره از نظر بدنی ، فکری و تجهیزاتی به روز می شویم.

* با این شرایط بازیهای آسیایی را چطور پیش بینی می کنی؟

اگر از دوچرخه سواری در بازیهای آسیایی هانگژو نتیجه می خواهند، همین حالا هم دیر شده است. قبلا هم گفتیم اما فایده ندارد. اینکه بگوییم نیاز به کار دارد، اصلا نیاز به کار هم ندارد. نمی دانم جواب این سئوال را بدهم. دوست ندارم جواب تکراری بدهم. نتیجه دوچرخه سواری در بازیهای آسیایی را هم پیش بینی نمی کنم

* حرفی مانده؟

اصلا چیزی به اسم پاداش وجود ندارد و مشکل مالی شدید داریم. در واقع ما با شرایط سخت دلی رکاب می زنیم، به خاطر همین حتی این طلا خیلی خوشحالم نکرد.

*چطور؟

من الان مدال طلای آسیا را گرفتم،چند وقت دیگر بپرسید از پاداش چه خبر؟ می گویم هیچی. من پارسال 4 مدالی گرفتم که دوچرخه سواری را زنده نگه داشت، 3 مدال برنز و یک طلای کشورهای اسلامی که با آن مدالها هیچ تغییری در زندگی من به وجود نیاورد. شاید دخل و خرج یکی است و حتی مقدار کم پاداش هم بابت هزینه دوچرخه سواری رفته است. حالا هم با این طلا شک نکنید زندگی من تغییر نمی کند و فکر می کنم برای خودم اصلی ترین مساله این است که فکرم درگیر آینده ام است و توانایی داشتن یک خانه 50 متری در شهرم را هم ندارم. حالا همه دوچرخه سواران آسیایی به فکر نتیجه بازیهای آسیایی هستند اما همه دغدغه من این است که فردا چه می شود و همه ذهنم درگیرآن است.