آنچه برانکو داشت و یحیی نداشت

گمانه‌زنی برخی رسانه‌ها حاکی از آن است که داستان خداحافظی یحیی این‌بار جدی‌تر به نظر می‌رسد و هیچ بعید نیست پرسپولیس نیم‌فصل دوم را با هدایت مربی دیگری آغاز کند. اگر این اتفاق رخ بدهد، جدایی گل‌محمدی با خاطره خوبی رخ نداده است. این‌گونه، مردی که موفق شد ۳ بار پرسپولیس را به قهرمانی لیگ برتر برساند، فاتح جام حذفی شود و حتی تیم را تا فینال لیگ قهرمانان آسیا بالا ببرد، نه به‌عنوان یک مربی فاتح که در قامت مردی شکست‌خورده ناچار به ترک کارش شده است. این شاید همان ظرافت مهمی است که برانکو ایوانکوویچ رعایتش کرد؛ اما گل‌محــمدی توجهــی به آن نکرد.

داریم از «خداحافظی به موقع» حرف می‌زنیم. برانکو که بسیاری او را معمار عصر جدید پرسپولیس می‌دانند، در حالی از جمع سرخ‌پوشان جدا شد که این تیم در لیگ هجدهم با قهرمانی در لیگ و جام حذفی دبل کرده بود. او در اوج محبوبیت و مقبولیت از پرسپولیس رفت. بعدها وقتی از مربی کروات پرسیدیم آیا واقعا فشاری برای خروجش از ایران وجود داشت، برانکو با تکذیب موضوع گفت: «خودم خواستم بروم. در آن مقطع احساس کردم به هر آنچه می‌خواستم رسیده‌ایم و الان وقت خداحافظی است.» یحیی گل‌محمدی هم در پایان فصل گذشته دقیقا در موقعیت مشابهی قرار داشت. او توانسته بود دبل کند و تازه یک گام بالاتر از برانکو، در فاصله یک ماه دو بار استقلال را شکست بدهد. این طلایی‌ترین نقطه یحیی در جمع سرخ‌پوشان بود و اگر واقعا می‌خواست برود، شاید باید همین زمان را انتخاب می‌کرد. البته که مربیان دیگری در جهان بوده‌اند که سال‌های سال در تیم‌های گوناگون کار کرده‌اند و حتی بعد از کسب افتخارات فراوان هم سر جایشان مانده‌اند؛ اما شما که می‌خواستی امروز خداحافظی کنی، شاید ۶ماه پیش زمان مناسب‌‎تری برایت بود. اینطور نیست؟

نکته اینجاست که یحیی در آن زمان، هم شناخت کامل از مدیریت باشگاه و نیز بازیکنانش داشت و هم می‌دانست تا چه اندازه امکان برآورده شدن توقعاتش وجود دارد. در این مدت هم هیچ متغیر جدیدی به داستان اضافه نشده، مگر مصدومیت چند بازیکن کلیدی که آن هم بخشی از فوتبال به شمار می‌آید و بد است اگر یک مربی به چنین دلیلی میدان را خالی کند.