رقص در مقابل اجسادی که سوزانده می‌شوند!

شهر مقدس وارناسی در سواحل گنگ در اوتار‌پرادش شمال هند واقع شده‌ است. تاریخ آن به هزاران سال پیش و دوران تمدن سومری بر می‌گردد، اما این شهر به دلیل اینکه آن را شهر معنوی دین هندو می‌دانند تا به امروز هنوز در انزوا و به دور از توسعه مرسوم قرن بیست و یکم زندگی می‌کند.

پایه‌های واراناسی به عنوان شهر مرگ شکل گرفته است. مرگ در آنجا هنری است که نیاز به برگزاری جشن دارد، سنتی برای عبور از یک سو به سوی دیگر است تا جایی که خیابان های آن مملو از افرادی است که سنّت های مربوط به مرگ را انجام می‌دهند.

دلیل شهرت این شهر در بین پیروان آیین هندو به عنوان مقصد مرگ، اعتقاد آنها به این است که سوزاندن اجساد باعث آزادی روح می‌شود و آن را به بخشی از روح الهی ابدی در بهشت تبدیل می‌کند. سفر آزادی روح یک هندو، از پله‌های منتهی به رود گنگ، جایی که از آتشدانهایی برای همراهی جسد استفاده می‌شود، آغاز می‌گردد.

دلیل تاریخی تقدّس شهر واراناسی برای هندوها

هندوها بر این باورند که واراناسی مقدس‌ترین شهر روی زمین است. آنها بر این باورند که پنج شاهزاده پانداوا، قهرمانان نبرد بازگو شده توسط افسانه باستانی ماهابهاراتا، پس از پیروزی خود در یک جنگ شدید علیه پسر عمویشان به شهر واراناسی سفر کردند تا خود را از گناهان جنگ پاک کنند.

بنابراین هندوها قرنها با هدف پاک‌ شدن از گناهان به این شهر سفر کردند. در متون مقدس هندو آمده است، كسانی كه در سرزمین های این شهر می‌میرند و بدن آنها در سواحل رودخانه مقدس گنگ سوزانده می‌شوند، به رستگاری و نجات می‌رسند و از چرخه تولد و مرگ رهایی می‌یابند.

رقص در مقابل اجسادی که سوزانده می‌شوند!

هرچند گنگ یکی از آلوده ترین رودخانه های آسیاست، هنوز هم نشان دهنده خلوص و پاکی هندوهایی است که از شهرهای مختلف هند به آنجا می آیند تا از گناهان رهایی یابند، زیرا آنها معتقدند آب رودخانه ای که به دلیل زباله های صنعتی و انسان رنگش عوضدشده و به خاکستری می‌زند، هتوز می‌تواند گناهان هر انسانی حتی اگر بدترین گناه هم باشد پاک کند. مراسم سوزاندن جسد در پله‌های منتهی به رود در طول روز انجام می‌شود. زنان، کودکان و مردان در مقابل پله‌ها و جایی که اجساد در حال کنار رود گنگ سوختن هستند شروع به رقصیدن و خواندن آواز می‌کنند.

تجارت مرگ
حتی در مورد مرگ نیز تجارت وجود دارد و در این شهر عجیب بسیار محبوب است. به عنوان مثال در واراناسی هتل هایی برای افرادی که در بستر مرگ می‌باشند تعیین شده است، مانند هتل کاشی‌لاب‌موکتی‌باوان؛ آنجا فقط مهمانانی را قبول می‌کند که انتظار می‌رود ظرف ۱۵ روز اقامتشان در آنجا بمیرند، این بدان معناست که هتل به معنای واقعی کلمه «بسترهای‌مرگ» را فراهم می‌کند.

۱۴۰۰ دلار برای اجاره اتاق مرگ
این هتل ها مردان و زنانی که برای ماندن و مرگ به شهر آمده‌اند در خود جای می‌دهد، اسم این مکان ها را خانه‌های رهایی و نجات گذاشته‌اند.
مدیر یکی از هتل‌ها به نام خانه‌ بیماران می‌گوید: سالانه هزاران درخواست دریافت می‌کنیم، اما با توجه به تعداد محدود اتاق‌ها، اولویت را به افرادی که نیاز بیشتری دارند می‌دهیم، البته بعد از این‌که مطمئن شدیم که از پسِ مخارج شخصیشان برمی‌آیند و نزدیکانی دارند که به سلامت آنها می‌رسند و مراسم جسد سوزی را بعد از مرگ خودشان انجام می‌دهند، در ضمن از پذیرش افراد زیر شصت سال معذوریم!

اقامت‌کننده در هتل نزدیک ۱۰۰ هزار روپیه معادل ۱۴۰۰ دلار بنا به امکانات مادی پرداخت می‌کند و با این هزینه، اتاقی در هتل تا زمان مرگش اجاره می‌کند. این هزینه فقط برای اقامت است، برای غذا و تسهیلات بهداشتی، پول جداگانه دریافت می‌شود.

اتاقی برای پاک‌شدن از گناهان

مهمانخانه دیگری در یکی از کوچه های واراناسی به‌نام خانه «رهایی» وجود دارد و صاحب خانه نارهاری‌شوکلا می‌گوید: این هتل نیست، بلکه مردم به اینجا می آیند تا از گناهان خود پاک‌ شوند و زندگی عاری از تجملات مانند تهویه مطبوع را تجربه کنند. اقامت‌کننده مجاز نیست بیش از ۱۵ روز در این خانه بماند، پس از آن مدیریت هتل از وی تقاضا می‌کند در صورت عدم تحقق مرگ، هتل را ترک کند.

او باید برای تأمین هزینه های برق روزانه ۲۰ روپیه معادل یک چهارم دلار در روز پرداخت کند و او باید وقت خود را صرف عبادت کند و یک معبد کوچک در کنار هتل وجود دارد که عبادت‌کنندگان روزانه آوازهای خود را در آنجا می‌خوانند.

منبع: تابناک‌ باتو

24