عشق بین مرزی؛ روایتی تصویری از عشق‌هایی که کرونا باعث جدایی آن‌ها شده

«ببینید، ما حتی جای مرز را روی پتویمان مشخص کرده ایم.» سابرینا این را با خنده می گوید. و واقعاً هم زیر نوار جدا کننده یک خط مشکی وجود دارد که پتو را از وسط نصف کرده. یک سمت پتو سابرینا دراز کشیده که اهل شهر بازل در سوئیس است و در طرف دیگر، دافوا، اهل شهر ویسبادن ِ آلمان. اینجا شهرک ریهن، در حومه ی شهر بازل است.

این اولین بار طی شش هفته ی گذشته، از زمان بسته شدن مرز آلمان و سوئیس است که آن ها همدیگر را می بینند. شیوع بیماری کووید-۱۹ موجب شده سوئیس و کشورهای اطرافش از اواسط ماه مارس (اواخر اسفند ۹۹) مرزهای خود را ببندند. حالا فقط کسانی که در کشوری دیگر و شرکت های حمل و نقل کالا کار می کنند اجازه دارند از طریق معدود معابری که هنوز باز مانده، از مرز رفت و آمد داشته باشند.

یک روز گرم بهاری است. شهرک ریهن به درخت های گیلاسش مشهور است که آن ها را از آب و هوای معتدل دشت راین دارد. روی این درخت های گیلاس که در هر دو طرف مرز شکوفه داده اند، مرزبان ها نوارهای جدا کننده چسبانده اند که قسمت های مجاز را تعیین می کنند. این نوارها خطوط مرزی که در دوران جنگ جهانی دوم با سیم خاردار مشخص شده بودند را هم نشان می دهند.

این محدودیت ها برای کسانی که در دو طرف مرز زندگی می کنند به معضلی جدی تبدیل شده، چون در دهه های اخیر مسأله ی مرز اهمیت چندانی نداشت. دوستی ها، خانواده ها و عشق های زیادی در دو طرف این مرز شکل گرفته اند.

سابرینا می‌گوید: «از ما عکس بگیر. خوب می شود اگر دیگران هم این را بدانند.» این وضعیت برای او توجیهی ندارد. دافوا امروز آمده بود تا عشق زندگی اش، سابرینا را ببیند. سه ساعت و نیم از شهر ویسبادن تا آنجا رانندگی کرده بود و امشب هم به شهرش برمی گردد.

علیرغم همه ی این ها، امروز حال و هوای خوبی دارد. در سرتاسر نوارهای جدا کننده چندین دسته از مردم به دیدار هم آمده اند: خانواده ها، دوستان و عشاقی که از هم جدا افتاده اند. گروهی مرد جوان دو طرف مرز روی صندلی های سفری نشسته اند. هر سه از شهر لوراخ ِ آلمان هستنند که همسایه ی شهرک ریهن در سوئیس است. یکی از این مردان جوان در شهر بازل تحصیل می کند. اینجا تنها جایی است که آن ها می توانند همدیگر را ببینند و باهم نوشیدنی بنوشند.

مرز دو کشور تا بالای تپه ها ادامه دارد. کمی آن طرف تر حاشیه ی جنگل، با دیتارد (در سمت آلمان) و عشق زندگی اش، زیبل (در سمت سوئیس) آشنا می شوم. زیبل که شهروند آلمان هم هست، در کلینیکی در سوئیس کار می کند: «اگر رسماً وارد خاک آلمان می شدم، باید اول دو هفته قرنطینه می شدم، که این شدنی نیست.»

گهگاه یک هلیکوپتر ارتش در امتداد مرز نامرئی دو کشور پرواز می کند تا از رعایت قوانین بر روی زمین مطمئن شود. اگر زوجی روی مرز خیلی به هم نزدیک شوند، مرزبان ها معمولاً چشم پوشی می کنند.

این وضع اما در همه جا برقرار نیست. کمی آن طرف تر در شرق، روی دریاچه ی کنستانس، شهر کروزلینگن (در سوئیس) و شهر مجاورش، کنستانس (در آلمان) قرار دارند. این دو شهر دقیقاً باهم رشد کردند. در برخی نقاط، حصارهایی که در دوران جنگ جهانی دوم به دست سوئیس و برای جلوگیری از ورود پناهجویان یهودی یا آلمانی های عضو گروه های مخالف، کار گذاشته شده بودند، هنوز وجود دارند.

از آنجایی که مرز در اینجا از آنچه در بازل وجود دارد کوتاه تر و واضح تر است، بستن دوباره ی آن به خاطر شیوع ویروس کرونا راحت تر بود.

کمی بعد از بسته شدن مرز، با کاتارینا اهل شهر فرانفلد سوئیس و ایوو، دانشجویی از شهر کنستانز آشنا شدم. آن ها سه بار در هفته در مرز دو کشور به دیدن همدیگر می روند. کاتارینا و ایوو آخرین بار در سال نو توانسته بودند همدیگر را از نزدیک ببینند.

این چنین نزدیکی های فیزیکی ای همچون خاری در چشم مأموران سوئیسی این منطقه بود و اینگونه شد که یک هفته بعد وقتی دوباره کاتارینا و ایوو را دیدم متوجه شدم که دیگر نزدیکی زیاد فیزیکی ممکن نیست. یک حصار دیگر به فاصله ی دو متر دورتر از حصار قبلی برپا کرده بودند، اقدامی که با اعتراض شدید مردم محلی رو به رو شده. حالا کاتارینا و ایوو فقط می توانند از دور به همدیگر نگاه کنند.

با این حال وضع آن ها چندان هم بد نیست. در مرز ایتالیا و فرانسه، چنین ملاقات هایی غیر ممکن است، چون در ایتالیا و فرانسه، برخلاف سوئیس و آلمان، محدودیت های شدید مانع انجام آن ها است.

با ثابت شدن منحنی ابتلا به کرونا، حالا تقاضا برای بازگشایی مرزها افزایش یافته. نه تنها خانواده ها و زوج ها، بلکه مشاغلی که معمولاً تجارت خوبی با سمت دیگر مرز دارند هم خواهان عادی شدن دوباره روابط هستند.