قهرمان پروری در فیلم‌های ایرانی چه جایگاهی دارد؟/ حلقه‌ای مفقوده در سینما
حمیدرضا قطبی به تحلیل و بررسی لزوم حضور قهرمان واقعی در فیلم‌های سینمایی، پرداخت.
حمیدرضا قطبی کارگردان سینما درباره چرایی استفاده نکردن از قهرمان واقعی در آثار سینمایی و احساس نیاز آن بیش از هر زمان دیگری گفت:سال‌هاست از معنا و مفهومی که در سینما تعریف می‌شود فاصله گرفته ایم و تعریف من از سینما و فیلم‌هایی که می‌بینم چیزی نیست که الان با آن مواجه هستیم.
وی افزود: یکی از عناصری که سینما را سینما می‌کند قهرمان ها و فیلم‌هایی است که قهرمان محور هستند و البته آثاری که همیشه با اقبال روبرو می‌شدند قهرمان پرور بودند. کاراکتری که حادثه می‌آفریند، درگیر می‌شود، درام ایجاد می‌کند و امید به آینده را با زنده ماندن یا حتی مردنش به وجود می‌آورد.
او ادامه داد: سینمایی که ما را جادو کرد و شیفته آن شدیم این نیست، این سینما ما را به بستر دیگری می‌برد. یک زمانی در ایتالیا سینمای نئورالیسم درست شد و واقع گرایی شکل و شمایلی پیدا کرد برای اینکه انسان از حالت فردی خارج شد و حرکت جمعی در مقابل بشریت قرار گرفت، سینمای نئورالیسم و بعد رئالیسم سوسیالیستی که در حقیقت مردم باید حرکت کنند و محور اصلی آن‌ها هستند همه این‌ها باعث شد به یک سینمای اجتماعی روی بیاوریم که درونش درد‌های جامعه بزرگ می‌شود و برای مبارزه با آن آدم‌های معمولی را مشاهده می‌کنیم که سعی دارند با معضلات و مشکلات مقابله کنند و در حقیقت درام از دل این به وجود می‌آید، حالا برخی از مشکلات را با کمک یکدیگر می‌توانند از بین ببرند و یا نمی‌توانند حل کنند که فیلم‌های به اصطلاح تلخ با درون مایه‌های تراژیک از دل این به وجود می‌آید. این یعنی انعکاس زندگی و جادو نیست، سینما برای من معنی جادوگری دارد یعنی هنری که فراتر از زندگی واقعی ما و اجتماعی است که می‌شناسم و در همسایگی من قرار دارد.
کارگردان «جامه دران» بیان کرد: وقتی فیلم‌های این سال‌ها را می‌بینم به خصوص با روی کارآمدن دوربین روی دست، فضای دیجیتال و ... متوجه می‌شوم به‌شدت از سینما، زییاشناسی، قاب بندی و همه آن‌هایی که می‌توانست تاثیرگذار باشد فاصله گرفتیم. متاسفانه آن تصویر‌های زیبا از بین رفت و ما ماندیم و درد و‌گرفتاری و بدبختی که سینما نیست بلکه دوربین روی دست و تهیه گزارشی است برای اینکه فقط تصویری از جامعه را نشان بدهند و بگویند چنین چیز‌هایی داریم، من این‌ها را سینما نمی‌دانم.
این کارگردان تصریح کرد: به طور قطع بخشی از سینمایی که جادو می‌کند حضور قهرمان‌هایی است که فراتر از آدم‌هایی هستند که در کنار هم زندگی می‌کنند این‌ها قهرمان‌های نئورالیسم و کوچه بازار نیستند افرادی هستند که ما را به آینده می‌برند و به چیز‌هایی که فراتر از ماست امیدوار می‌کنند، برای همین ملت تقریبا فقیر هند قهرمانانش را دوست دارد، چون به آن‌ها امید می‌دهند و می‌گویند ما می‌توانیم دنیا را عوض کنیم.
قطبی اظهار کرد: البته که قهرمان فیلم‌ها باید تمام مشخصه‌ها و‌مولفه‌ها را داشته باشند یعنی باید زیبا، کاریزماتیک، دارای جثه و قد و قامت درستی باشد. قبلا می‌گفتند این‌ها کلیشه هستند، اما واقعیت اینجاست همین کلیشه‌ها همیشه بودند و به درد سینما خوردند منتهی باید با آن‌ها فیلم‌های بزرگ ساخت و ساده و سبک برخورد نکرد.
کارگردان «قطار آنشب» گفت: در هند مردم با همه سختی‌های اقتصادی برای رفتن به سینما و دیدن قهرمان پول می‌دهند، چون اگر امیدشان را از آن‌ها بگیرید دیگر چیزی ندارند و این امید در سینما شکل می‌گیرد در فضای تاریک و ساکت می‌بینند که می‌توان به هدف رسید و قدرتمند بود.
وی افزود: همین کشور هند با چنین قهرمان سازی در فیلم ها، صنعت سینما را می‌چرخاند و درآمدزایی خوبی دارد از سویی در سال‌های اخیر حجم تولید فیلم‌های عالی آن‌ها زیاد شده است، چون پشتوانه اصلی که همان مردم هستند را دارد و قطعا فرهنگ سازی‌های خودشان هم در دل فیلم‌ها می‌گنجانند.
قطبی در پایان گفت: اینکه فقط بخواهیم فیلمی تولید کنیم اتفاق حرفه‌ای و درست نیست، باید طوری کار کنیم که صنعت سینما بچرخد و در این چرخش اتفاقات مثبت برای همه رخ می‌دهد.
منبع: خبر آنلاین
72
