ترسیم نقشه سفر ۲۲ میلیون ساله یک سیارک به سمت زمین

آی‌ای نوشت: یک سیارک موسوم به "۲۰۱۸LA" در تاریخ دوم ژوئن ۲۰۱۸ به صحرای کالاهاری در بوتسوانا سقوط کرد و اکنون برای اولین بار گروهی از دانشمندان کل سفر این شهاب‌سنگ را از محل قرارگیری آن در منظومه شمسی تا لحظه برخورد آن به زمین ترسیم کرده‌اند.

دانشمندان می‌گویند، سفر این سیارک تا برخورد به زمین ۲۲ میلیون سال به طول انجامیده است.

همچنین این دومین باری است که دانشمندان یک سیارک را قبل از ورود به جو زمین در فضا رصد کرده‌اند.

این تحقیق درهای جدیدی را به روی گذشته منظومه شمسی باز می‌کند. تیم تحقیقاتی بین‌المللی متشکل از محققانی از مرکز تحقیقاتی "ایمز" ناسا و موسسه "SETI" در ایالات متحده بود که دانشمندان دانشگاه ملی استرالیا(ANU) و دانشگاه "کورتین" استرالیا نیز در آن مشارکت داشتند.

این تیم یافته‌های خود را در مجله Meteoritics and Planetary Science منتشر کرده است.

محققان از دو تلسکوپ شکار سیارک ناسا و تلسکوپ موسوم به "اسکای مپر"(SkyMapper) متعلق به دانشگاه ملی استرالیا برای نقشه‌برداری از سفر یک طرفه این سیارک به سمت زمین استفاده کردند.

"کریستین ولف" دانشیار دانشگاه ملی استرالیا می‌گوید که قطر این سیارک ۱.۵ متر و وزن آن حدود ۵۷۰۰ کیلوگرم بوده است و قبل از سقوط به جو زمین در ارتفاع ۲۷ کیلومتری سطح زمین با سرعت ۶۰ هزار کیلومتر در ساعت حرکت می‌کرده است.

تصاویر دوربین‌های مداربسته از آخرین لحظات این سیارک قبل از سقوط روی سطح بیابان نشان می‌دهد که این سیارک مانند یک گلوله آتشین به سمت زمین در حرکت است.

دانشمندان با رصد دقیق سفر این سیارک توانستند منشاء آن را تعیین کنند. آنها این سیارک را به "وستا"(Vesta) که دومین سیارک بزرگ در منظومه شمسی و تنها سیارکی است که نور کافی برای دیده شدن با چشم غیر مسلح را دارد، متعلق دانستند.

همانطور که دکتر "کریستوفر اونکن" ستاره شناس دانشگاه ملی استرالیا توضیح داد، این تحقیق برای درک بهتر گذشته منظومه شمسی بسیار مهم است. وی گفت: قدیمی‌ترین مواد شناخته شده‌ای که هم در "وستا" و هم در این شهاب سنگ یافت شده، دانه‌های "زیرکون"(Zircon) است که قدمت آنها به بیش از ۴.۵ میلیارد سال قبل در طول مرحله اولیه تشکیل منظومه شمسی بازمی‌گردد.

دکتر "هادرین دویل‌پوی" یکی دیگر از دانشمندان این تیم که یک ستاره شناس در دانشگاه "کورتین" است، می‌گوید که تجزیه و تحلیل بقایای این شهاب سنگ نشان می‌دهد که این ماده در اعماق زیر سطح "وستا" دفن شده بوده است. آنها همچنین با نمونه‌های آورده شده به زمین توسط کاوشگر "هایابوسا-۲" متعلق به آژانس هوافضای ژاپن(JAXA) مطابقت دارند.

این نوع تحقیق در مورد گذشته منظومه شمسی برای درک بهتر انواع مواد تشکیل دهنده سیارک‌ها و اینکه هنگام برخورد با زمین چگونه می‌توانند روی زمین تأثیر بگذارند، بسیار مفید است.

منبع: ایسنا

46