بانویی که درسرزمین آفتاب تابان خوش درخشید/متقیان از فقر تا قهرمانی

«هدف و پشتکار» که داشته باشی، فرقی ندارد چه کسی هستی، کوچک یا بزرگ، سالم یا معلول؛ حتماً موفق می‌شوی حتی اگر در سختی زندگی کنی و امکانات لازم را برای امرارمعاش نداشته باشی.

هاشمیه متقیان با وجود سختی بسیار اما از هیچ، پیچ ساخت و توانست با همت و اراده‌ای که دارد، رکورد جهان را در بازی‌های پاراالمپیک ۲۰۲۰ توکیو بشکند.

او در سال ۶۵ و در یک خانواده هفت نفره به دنیا آمد؛ فرزند سومی این خانواده به مدت ۲۵ سال در منطقه بسیار محروم و دور از مرکز شهر یعنی ملاشیه اهواز در کنار خانواده‌اش زندگی کرد؛ متقیان دراین‌باره به گفت: «بعد از آن به کوی مجاهد آمدیم و حالا حدود ۱۰ است که در اینجا زندگی می کنیم».

آغاز معلولیت متقیان در همان دوران کودکی شروع شد، زمانی که در سن یک سالگی بر اثر واکسن فلج اطفال معلول می‌شود، او می‌گوید: «تب شدیدی داشتم و نباید واکسن را می‌زدم و همین باعث شده که دیگر نتوانم راه بروم».

او عاشق درس خواندن است، لیسانس حسابداری دارد و از سختی‌های مراحل تحصیلش به می‌گوید: «خانواده‌ام تا کلاس چهارم ابتدایی مرا با گاری به مدرسه می‌بردند چون نمی‌توانستم راه بروم».

پدر متقیان نتوانست ناراحتی دخترش را ببیند، پس دست به کار شد و دو عصای آهنی برای دخترش درست کرد؛ متقیان دراین‌باره به گفت: «پدرم جوشکار و کارگری ساده است و وقتی می‌دید که در راه مدرسه اذیت می‌شدم برایم دو عصای آهنی درست کرد که از کلاس پنجم با تکیه بر آنها به مدرسه می رفتم».

او از همان دوران ابتدایی جنب‌وجوش خاصی داشت و دوست داشت که در بازی‌های گروهی مثل وسطی یا والیبال شرکت کند، متقیان می‌گوید: «بچه‌های مدرسه مرا بازی نمی‌دادند که کمی ناراحت می‌شدم و وقتی معلمان این امر رو می‌دیدند، مرا به دفتر ناظم می‌بردند و از من با چای و شیرینی پذیرایی می کردند».

متقیان دوره ابتدایی را با موفقیت پشت سر می‌گذارد و وقتی وارد دوره راهنمایی می‌شود دیگر خبری از عصای آهنی نبود؛ او به توضیح می‌دهد: «سال اول راهنمایی باید به شهرک نورد می‌رفتم چون ملاشیه آن زمان مدرسه راهنمایی نداشت که همان موقع بود با خانم مفرج معلم تاریخ آشنا شدم».

او ادامه می‌دهد: «خواهر مفرج کارهای پروتز هلال احمر را انجام می‌داد و آن موقع معلم تاریخ مرا به خواهرش معرفی کرد که سال اول راهنمایی با هزینه آموزش و پرورش یک جفت بریس (ارتوز) رایگان برایم درست کردند و از آن به بعد عصای آهنی را کنار گذاشتم و توانستم با تکیه بر یک عصا و کفش طبی به مدرسه بروم و بیایم و دیگر نیازی به کمک خانواده نبود».

ورود به دنیای ورزش

متقیان با اراده و صبری که داشت، آرام آرام عصای دومی را هم کنار گذاشت و با بریس طبی کارهای روزمره‌اش را انجام می‌داد؛ او با فراز و نشیب درسش را ادامه داد تا اینکه به پیش‌دانشگاهی رسید که دراین‌باره می‌گوید: «مدرسه‌ای که پیش‌دانشگاهی داشت، داخل مرکز شهر و بیرون از ملاشیه بود و برای رسیدن به مدرسه باید دو اتوبوس سوار می‌شدم تا برسم».

او از دوران پیش‌دانشگاهی وارد دنیای ورزش شد؛ خودش دراین‌باره به می‌گوید: «به‌طور اتفاقی با دو نفر از بازیکنان والیبال نشسته آشنا شدم که به من گفتند مرکزی به نام ورزش جانبازان - معلولان داریم و ما در رشته والیبال نشسته عضو هستیم که خودت هم می‌توانی به آنجا بیایی و عضو تیم بشوی».

متقیان ادامه می‌دهد: «به ورزشکاران گفتم که اگر هزینه دارد نمی‌توانم چون پدرم حقوق کارگری دارد که من و خواهر و برادرانم همه محصل بودیم و تأمین معاش به‌سختی انجام می‌شد اما با این حال به من اصرار کردند و آدرس این مرکز را به من دادند».

وقتی به اینجا رسید، ذوق خاصی را در چشمانش دیدم انگار برای رفتن به آن مرکز لحظه‌شماری می‌کرد؛ او توضیح می‌دهد: «وقتی به آنجا رسیدم برای بازی و حضور تشویق شدم و پس از ۶ ماه بازیکن فیکس زمین شدم».

بازی گروهی والیبال برای متقیان حال و هوای خاصی داشت چون بازی گروهی بود که با شور و شوق خاصی بازی‌ها را به‌طور مرتب انجام می‌داد تا اینکه به مرحله انتخاب اعضای تیم ملی کشور رسید؛ او کمی ناراحت می‌شود و حرفش را با سوز آه بیان می‌کند: «به خاطر وضعیت فیزیکی بدنم، دست‌هایم بلندی لازم را نداشتند و من به همین خاطر از تیم ملی جوانان خط خوردم که حذف شدنم از تیم ملی روی روحیه‌ام تأثیر گذاشت».

او دست از تلاش بر نمی‌دارد پس توسط مربی والیبال نشسته خوزستان «راضیه میرآب» به مسابقات دو و میدانی سوق داده می‌شود؛ این ورزشکار به می‌گوید: «با اینکه بازیکن فیکسش بودم ولی خیلی دوست داشتم که والیبال را کنار رشته انفرادی داشته باشم ولی راضیه میرآب مرا به ورزش انفرادی دو و میدانی هدایت کرد».

متقیان ادامه می‌دهد: «آن زمان استادیوم تختی زیر نظر سید علی موسوی مربی تیم استان خوزستان بود که برای ورودم به دو و میدانی از من تست گرفت و گفت که سه جلسه بدن‌سازی و سه جلسه پرتاب باید بروی و این ورزش مثل والیبال نشسته نیست که فقط سه جلسه در هفته تمرین داشته باشی بلکه باید متکی به خودت باشی و این‌طور نیست که وقت نگذاری و چند روز در میان بیایی که من قبول کردم».

اولین مدال طلا

این ورزشکار هر روز تمرینات بدن‌سازی و پرتاب را زیر نظر سید علی موسوی انجام می‌داد و بعد از هشت ماه در سال ۸۷ در مسابقات قهرمان کشور اولین مدال طلای خودش را بر گردنش دید؛ او می‌گوید: «این مسابقات در مشهد بود و من بعد از قهرمان شدن فهمیدم که هدف دارم».

متقیان ادامه می‌دهد: «با کسب آن مدال دوست داشتم که در مسابقات بازی‌های پاراآسیایی اینچئون ۲۰۱۴ سهمیه‌ای را کسب کنم که خدا را شکر بعد از چهار سال و تمرینات پیاپی و قهرمان کشور در سال‌های ۸۸، ۸۹ و ۹۰ سهمیه حضور در مسابقات را به دست آوردم و آنجا دو مدال نقره در ماده پرتاب نیزه و پرتاب دیسک را کسب کردم».

او مثل بیشتر معلولان خیلی مشکل ایاب و ذهاب داشت و باید سه کورس سوار می‌شد تا به استادیوم تختی می‌رسید؛ متقیان دراین‌باره به بیان می‌کند: «گاهی تمریناتم به عصر و شب می‌خورد و خیلی اذیت می‌شدم چون با خستگی که داشتم باید خودم را پیش ایستگاه اتوبوس می‌رساندم و دوباره فردا صبح همین سختی‌ها برایم تکرار می شد».

این ورزشکار کمی به زمان گذشته سفر و در ذهنش خاطره‌ای را مرور می‌کند: «وقتی که باران می‌بارید، مجبور بودم که پیش ایستگاه بمانم تا اتوبوس برسد که در مدت کوتاهی خیس می شدم».

او ادامه می‌دهد: «محله ما با بارش باران کلاً گلی می‌شد و تا به خانه می‌رسیدم کلی لیز می‌خوردم و می‌افتادم و مانتوی من گلی و دستانم زخمی می شد».

این ورزشکار گلایه می‌کند: «امکاناتی نبود و سه سال به پارالمپیک مانده بود؛ تجهیزات فرسوده، زمین تمرین گلی و سایه‌بان و رختکنی نبود؛ همچنین آب‌سردکن و سرویس‌های بهداشتی از جمله مشکلاتم بود».

متقیان بیان می‌کند: «از ۲۰۱۴ به بعد تجهیزات استانی ما واقعاً فرسوده و زمین نامناسب بود و بدون امکانات حتی رختکن، سرویس بهداشتی، آب‌سردکن نبود و جغجغه‌هایی را که سکوی پرتاب را با آن می‌بستیم، نبود و من با بند میخ طویله خودم را به سکوی پرتاب می‌بستم که بعد از بارندگی سکو کاملاً پوسیده می‌شد ولی دوباره از آن استفاده می کردم».

کمیته ملی پارالمپیک و فدراسیون جانبازان و معلولین از ۲۰۱۵ مسابقات جهانی قطر وسایلی را برای تمرین در اختیار متقیان می‌گذاشت که ۲-۳ وسیله بیشتر نبودند و چون بقیه ورزشکاران وسایلی برای تمرین نداشتند، او نیزه - دیسک و وزنه‌ها را به هم‌تیمی یا ورزشکاران می‌داد تا از آنها استفاده کنند.

او می‌گوید: «مجبور بودم که وسایل را حفظ کنم چون نیزه‌ها گران و قیمت هر کدام ۳۰ - ۴۰ میلیون هستند؛ من سالانه در هر مسابقه‌ای که شرکت می‌کردم، کمیته ملی پارالمپیک و فدراسیون جانبازان و معلولین به من یک یا دو نیزه اختصاص می دادند».

سه سال به مسابقات المپیک توکیو ۲۰۲۰ مانده بود که خوشبختانه، خیلی چیزها تغییر کرد؛ وسعت زمین زیاد و سایه‌بان و آب‌سردکن نیز گذاشته شد و سرویس بهداشتی تهیه و جغجغه را هم درست کردند.

قهرمان شدن جهان ثمره صبر و پشتکار

متقیان، ثمره صبر و پشتکارش را دید و اکنون موفقیت زیادی نصیب شد؛ خودش دراین‌باره به اظهار می‌کند: «در مسابقات پاراآسیایی اینچئون ۲۰۱۴ دو مدال نقره گرفتم، در مسابقات آسیایی امارات ۲۰۱۶ دو مدال طلا کسب کردم و در مسابقات پارالمپیک ریو ۲۰۱۶ و مقام چهارمی از آن من شد».

او در سال ۲۰۱۷ تنها خانمی بود که در مسابقات جهانی لندن شرکت و مقام دومی را کسب کرد؛ او درباره دیگر افتخاراتش می‌گوید: «در سال ۲۰۱۸ در مسابقات پاراآسیایی جاکارتا در پرتاب دیسک رکوردشکنی و مدال طلا را کسب کردم و در مسابقات جهانی امارات تنها ورزشکار خانمی بودم که مدال نقره را در پرتاب نیزه به دست آوردم و با کسب سهمیه به‌طور مستقیم راهی پارالمپیک توکیو ۲۰۲۰ شدم».

این ورزشکار ادامه می‌دهد: «در حال حاضر با کسب مدال طلای پارالمپیک توکیو ۲۰۲۰ برای اولین بار این مدال را برای کشورم آوردم چون در تاریخچه کل پارالمپیک مدال طلای دو و میدانی نداشتیم؛ من اولین خانمی هستم که کسب مدال طلا را در بخش دو و میدانی کسب کردم».

متقیان در لحظه کسب مقام خیلی خوشحال بود و گریه شادی می‌کرد چون ثمره پنج سال زحمت بعد از ناکامی در مسابقات پارالمپیک ریو ۲۰۱۶ به بار نشسته بود آن هم با کسب بهترین مدال و رکوردشکنی توانسته بود که دل یک ملت را شاد کند.

خودش دراین‌باره می‌گوید: « را به فال نیک گرفتم چون باعث به تعویق افتادن مسابقات شده بود و من ۹ جلسه در هفته و روزی چهار ساعت بیشتر تمرین کردم تا آمادگی جسمانی بیشتری داشته باشم حتی روزهای تعطیل هم تمرین می‌کنم و اصلاً دست از تلاش بر نمی داشتم».

او ادامه می‌دهد: «۱۵ روز مانده به مسابقات از فضای مجازی دور شدم و وقتی مسابقات تمام شد و وقتی فیلم خودم را تماشا می‌کردم، حالم تغییر می‌کرد چون رکوردشکنی کردم و آن لحظه خیلی گریه‌ام گرفته بود و وقتی پرچم ایران بالا می‌رفت، حس و حال خاصی به من دست می داد».

متقیان در مسابقات آسیایی پرچم کشور را بالا برده است اما از حس متفاوت و توصیف نشدنی بالا بردن پرچم کشور در مسابقات پاراالمپیک توکیو ۲۰۲۰ بیان می‌کند: «در این مسابقات پارالمپیک به دلیل شیوع همه دنیا تلویزیون را روشن کرده‌اند و آن لحظه‌ای که پرچم کشور را بالا بردند، یک حال و هوای خاصی به من دست می‌داد و نمی‌توانستم خودم را کنترل کنم و گریه‌ام می گرفت».

اشتغال و حمایت از معلولان

این ورزشکار مثل بیشتر معلولان دغدغه و مشکل کار را دارد و یادآوری می‌کند که یک لایحه‌ای در مجلس تصویب شده که بر اساس آن فرزندان قهرمانان پارالمپیکی می‌توانند به‌صورت پیمانی در سازمان‌های دولتی جذب شوند؛ او بیان می‌کند: «من که مجردم و مدال المپیک را دارم نتوانستم از این قانون استفاده کنم اما این قانون در سال ۱۴۰۰ تغییر کرده است».

متقیان از مسئولان استانداری، ورزش و جوانان، فرمانداری و دیگر مدیران انتظار دارد که این مشکل را برایش حل و او رو جذب کنند که دیگر دغدغه کار کردن را نداشته باشد و با خیالی آسوده به تمریناتش بپردازد و باز هم برای کشورش افتخارآفرینی کند.

او بر این باور است که استعدادهای خوبی در خوزستان وجود که به خاطر نبود امکانات شکوفا نمی‌شوند؛ خودش به می‌گوید: «من اگر به اینجا رسیدم خیلی سختی کشیده‌ام و شاید مشکلات بیان شده یک هزارم هم نبود ولی خدا را شاکرم که زحمات پنج ساله من به بار نشست و امیدوارم حمایت ویژه‌ای از من و امثالم بشود».

این ورزشکار، یکی از مشکلات معلولان را یادآور می‌شود و می‌گوید: «بچه‌های معلول بیشتر روی ویلچر و یا با عصا و یا با استفاده کردن از پروتز بیشتر مشکل ایاب و ذهاب دارند؛ شهرداری شهرستان شیراز در استان فارس برای معلولان ماشینی به هیئت جانبازان و معلولان اختصاص داده و آنها برای رفتن به تمرینات از این ون‌ها استفاده می کنند».

متقیان ادامه می‌دهد: «شهرداری‌های شهرهای خوزستان اگر بتوانند این کار را برای بچه‌های معلول استان انجام دهند، خیلی خوب است که از آنها درخواست می‌کنم که این کار را فقط برای تردد تمرینی بچه‌ها انجام بدهند».

او خواستار حمایت ویژه مسئولان از ورزش جانبازان و معلولین به‌ویژه بانوان شد و گفت: «خواستار نگاه ویژه به ورزش معلولین هستم؛ مثلاً اسفند امسال یک مسابقات برون‌مرزی داریم که هر سال برگزار می‌شود و چون هزینه آن آزاد است نمی‌روم زیرا حدود ۴۰ - ۵۰ میلیون تومان باید ورودی بدهم که به خاطر عدم تمکن مالی در این مسابقات شرکت نمی کنم».

این ورزشکار ادامه می‌دهد: «هیئت جانبازان و معلولین از پس هزینه‌ها بر نمی‌آید و خود ورزشکار باید اعزام شود؛ پس از مسئولان و شرکت‌های بزرگ انتظار حمایت مالی دارم و درخواستم این است که از طریق مسئولیت‌های اجتماعی مرا حمایت مالی کنند تا بتوانم به این مسابقات اعزام شوم».

رؤیای دیرینه به حقیقت تبدیل شد

متقیان از مردم ایران برای حمایت و خوشحالی‌هایشان و کامنت‌هایی که برایش می‌گذارند، تقدیر و تشکر کرد و می‌گوید: «از اینکه با حمایت آنها در سطح المپیک خوش درخشیدم، تشکر می‌کنم چون موفقیتم را مدیون این مردم می دانم».

متقیان توانست در ماده پرتاب نیزه، کلاس ادغامی F ۵۵ و F ۵۶ بانوان پس از راه‌یابی به مرحله نهایی مسابقات پاراالمپیک توکیو با ثبت حدنصاب ۲۴.۵۰ متر و ارتقای رکورد این ماده در جهان، مدال خوش‌رنگ طلا را به دست آورد.

متقیان بر این باور است که هیچ معلولیتی را در وجودش نمی بیند چون عقل و بدن سالمی دارد و هیچ تفاوتی با افراد سالم که راه می‌روند، ندارد و شاید یک نقص وجودی در پاهای خود داشته باشد ولی این موضوع را حس نمی‌کند.

این جمله او همچنان در گوشم طنین‌انداز است که «خدا وقتی یک چیزی را می‌گیرد، شاخص‌های بیشتری را به او می‌دهد که چند برابر بهتر است؛ من همیشه سر نماز خدا را شاکرم و می گویم خدا شاید یک پا را از من گرفت ولی صدها شاخص در نهاد من گذاشت که اراده، پشتکار بهترین آنهاست».

این ورزشکار با وجود همه مشکلات و محرومیت‌هایی که داشت اما هدفش را دنبال کرد و رؤیای خودش را به حقیقت تبدیل کرد تا ثابت کند معلولیت محدودیت نیست و انسان تحت هر شرایطی می‌تواند به‌مراتب عالی برسد.

همچنین از همه مسئولان استانی انتظار می‌رود که با حمایت مالی و امکانات لازم شرایط را برای قهرمان جهان مهیا کنند تا او بیشتر بتواند برای کشور و استان خوزستان افتخار آفرینی کند.

منبع: مهر

38