وضعیت قرمز

«این بدترین نمایش پرسپولیس در فصل بود؟ خیلی راحت نمی‌شود به این پرسش پاسخ داد. چون تعداد بازی‌های بد پرسپولیس در این مدت آن قدر بوده که شاید بهتر باشد بگوییم این تازه‌ترین نمایش افتضاح تیم گل‌محمدی بود. تیم بی‌بار و بی‌حاصلی که مقابل قعرنشین جدول هم نمی‌تواند حضور قابل‌ قبولی داشته باشد و انگار رقبایش هر چه در جدول پایین‌تر باشند، راحت‌تر امتیاز از دست می‌دهد. باید این واقعیت را بپذیریم که این پرسپولیس در گذر زمان تبدیل به تیمی میان‌مایه با بازیکنانی متوسط شده است. این کیفیت فوتبال حد تیمی که می‌خواهد در کورس قهرمانی بماند، نیست. تیمی که بیش از ۵۰ دقیقه همان طوری بازی کرد که پدیده می‌خواست؛ ابتر و بی‌برنامه و عصبی. تیمی که دست‌ کم نیمی از بازیکنانش با حداقل تمرکز و تصور دقیق از بازی در زمین حاضر می‌شوند. با چنین نمایشی قهرمانی که سهل است، ماندن در کورس هم امکان‌پذیر نیست.

پرسپولیس تنها در ۲۰ دقیقه اول بازی، قابل‌ قبول بازی کرد و وقتی فرصت‌های مسلم گلزنی یکی پس از دیگری از دست رفت، می‌شد حدس زد چه عاقبتی در انتظارش است. درباره تیمی که گل نمی‌زند و مقابل تنها توپی که روی دروازه‌اش می‌آید، وامی‌دهد، چه می‌شود گفت؟ لطفاً این نمایش را به حذف از آسیا ربط ندهید که مدت‌هاست همه می‌دانستند ای‌اف‌سی چه تصمیمی برایمان گرفته است. این تیم بی‌رمق و بی‌برنامه، فقط نام قهرمان پنج دوره اخیر لیگ را به همراه دارد. تیمی که کادر فنی‌اش در طول هفته دائم در حال مصاحبه و واکنش نشان‌دادن به هر اتفاق و رخدادی است و در جایی که باید حرفی برای گفتن داشته باشد، ساکت و صامت محو بازی است؛ محو و بی‌تأثیر و بدون برنامه مشخص. تیمی که نیمه دوم بازی شنبه ناتوان از خلق موقعیت بود، هیچ شباهتی به پرسپولیس نداشت. تیمی آن قدر غیرحرفه‌ای که با درگیری‌های بیهوده زمان را هم به نفع تیم مقابل می‌کشت و زهر در رگ‌های طرفداران پرشمارش می‌ریخت. از این پرسپولیس با این شمایل انتظار قهرمانی داشتن، سوررئالیستی‌ترین توقع ممکن است؛ تیمی که استاد انداختن خود در مهلکه و سوهان‌کشیدن بر اعصاب هوادارانش است.»