قطار سریع‌ السیر با سرعتی بیش‌تر از یک هواپیمای جت

سیستم "TransPod FluxJet" که در تورنتو رونمایی شد، یک سیستم حمل و نقل زمینی با سرعت بسیار بالا است که نوآوری‌های پیشگامانه در سامانه پیشران، سازگاری با انرژی پاک و جهش‌های فناوری در انتقال برق بدون تماس و حوزه جدیدی از فیزیک به نام شار پوششی را نوید می‌دهد.

این سیستم همچنین تجهیزاتی برای فرود روی ریل دارد که تا زمانی که قطار به حداقل سرعت ۳۰۰ کیلومتر در ساعت نرسد، جمع نمی‌شود.

شرکت سازنده اطلاعات کمی در مورد نوآوری‌های پیشگامانه خود منتشر کرده است، اگرچه می‌توان حدس زد که این سیستم به یک سیستم موقعیت‌یابی بصری مجهز خواهد بود که فضای روبروی قطار را اسکن می‌کند و موقعیت قطار را در لوله با توجه به آنچه که در راه است، تنظیم می‌کند.

هر قطار ۲۵ متر طول دارد که تا ۵۴ مسافر را در خود جای می‌دهد یا محموله‌هایی که زمان در جابجایی آنها نقش مهمی دارد، حمل می‌کند.

این سیستم دارای چهار موتور شناور خواهد بود. قطارها همچنین دارای باتری داخلی هستند، اما زمانی که زمان حرکت بسیار سریع فرا می‌رسد، قطار از برق بدون تماس تونل انرژی دریافت می‌کند.

شرکت "TransPod" می‌گوید، تاکنون ۵۵۰ میلیون دلار بودجه جمع‌آوری کرده است و در حال حرکت به فاز بعدی پروژه است که ۳۰۰ کیلومتر مسافت بین شهرهای کلگری و ادمونتون را در بر می‌گیرد.

این شرکت در وب‌سایت خود نوشته است: کارهای ساخت و ساز اولیه از جمله ارزیابی اثرات زیست محیطی آغاز شده است. ساخت محفظه که ۱۸ میلیارد دلار هزینه دارد، سفرهای ۴۵ دقیقه‌ای بین دو شهر را با قیمت حدود ۷۵ دلار و جایگزینی بیش از سه ساعت رانندگی یا یک بلیت هواپیما به ارزش حدود ۱۲۵ دلار می‌دهد. این سیستم تقریباً یک سوم از ترافیک بزرگراهی بین کلگری و ادمونتون خواهد کاست و هر مسافر به لطف نیروی پاکی که قطار مصرف می‌کند، آنقدر از تولید کربن جلوگیری می‌کند که گویی یک درخت کاشته‌ است.

این شرکت انتظار دارد انتشار کربن دی اکسید را سالیانه به میزان ۶۳۶ هزار تن کاهش دهد.

احتمالاً چشمگیرترین موضوع در مورد این پروژه این است که شرکت سازنده نیم میلیارد دلار از سرمایه‌گذاران جمع‌آوری کرده است. اما این پروژه نیز به احتمال زیاد از همان مشکلاتی رنج خواهد برد که هر سیستم حمل و نقل خلاء دیگری را که تا به حال طراحی شده است، گرفتار کرده است. ساخت و تعبیه ریل شناور مغناطیسی در حال حاضر بسیار گران است و اغلب از نظر اقتصادی توجیه ندارد. همچنین سیستم‌های نسل آینده که باید در لوله‌های خلاء به طول صدها کیلومتر نگهداری شوند، بسیار گران‌تر خواهند بود.

مشکل دیگر این است که تخلیه هوا از ۳۰۰ کیلومتر لوله دشوار و انرژی‌بر است. نشتی، شکستگی لوله، فعالیت لرزه‌ای، نقص عملکرد یا اقدامات تروریستی می‌تواند نتایج کاملاً فاجعه باری برای چنین سیستمی داشته باشد. حتی کوچکترین انحراف از یک خط مستقیم با سرعت ۱۰۰۰ کیلومتر در ساعت می‌تواند مسافران و محموله‌ها را به اطراف پرتاب کند.