اکتشاف اعجاب‌انگیز درباره روند تکاملی پرندگان

دایناسور‌های غیرپرنده، شامل تیراناسوروس‌های مشهور، نیز مانند انسان‌ها و معدودی از پرندگان مدرن همچون شترمرغ کام ثابت داشتند.

باستان‌شناسان اخیرا فسیل یک پرنده باستانی با قدمت بیش از ۶۵ میلیون سال را کشف کردند که می‌توانست هر دو دهانه منقار خود را حرکت دهد، و بدین ترتیب به کشفی انقلابی در روند تکامل پرندگان دست یافتند.

یک مجموعه‌دار آماتور این فسیل را در دهه ۱۹۹۰ در معدنی در بلژیک پیدا کرد. فسیل متعلق به یک پرنده دندان‌دار است که قدمت آن به حدود ۶۶.۷ میلیون سال پیش می‌رسد، که زمانی نزدیک به برخورد سیارکی است که دایناسور‌های غیرپرنده را منقرض کرد.

پژوهشگران اخیرا با بررسی مجدد این فسیل به کشفی اعجاب‌انگیز دست یافتند، و آن این است این پرنده دارای کام متحرک بود. برای درک تفاوت آرواره این پرنده با آرواره انسان باید توجه کنیم که ما فقط می‌توانیم فک زیرین خود را حرکت دهیم، در حالی که فک فوقانی ما به جمجمه چسبیده و کاملاً بی‌حرکت است.

دایناسور‌های غیرپرنده، شامل تیراناسوروس‌های مشهور، نیز مانند انسان‌ها و معدودی از پرندگان مدرن همچون شترمرغ کام ثابت داشتند. در مقابل، اکثریت قریب به اتفاق پرندگان مدرن از جمله مرغ و خروس، اردک و طوطی می‌توانند فک بالا و پایین خود را مستقل از یکدیگر و باقی جمجمه حرکت دهند.

دانشمندان پرندگانی که کام متحرک دارند را نئوگنات یا «جدیدالفک» و پرندگانی که کام ثابت دارند را پالئوگنات یا «قدیم‌الفک» می‌نامند. جدیدالفک‌ها منقار انعطاف‌پذیرتری دارند که از آن به طور بهینه برای پیش‌پری، لانه‌سازی و یافتن غذا استفاده می‌کنند. این پدیده یک نوآوری بسیار مهم در تاریخ تکامل پرندگان است، اما همیشه تصور می‌شد که پدیده‌ای نسبتاً جدید است.

فرض این بود که، چون شترمرغ‌ها و پرندگان شبیه آنها، که به اجداد دایناسوری خود نزدیک‌ترند، دارای کام ثابت هستند، پس دایناسور‌های پرنده نیز باید دارای کام ثابت بوده باشند. کشف جدید نشان داد که لزوما چنین نبوده است، و پرنده‌ای با قدمت پیش از انقراض دایناسور‌ها به این مرحله از تکامل رسیده بوده است.