کشف چاه‌های دوهزارساله با الواح چوبی و سکه‌های تقلبی
ده‌ها چاه و آبریزگاه مملو از بقایای حفظ‌شده‌ی طبیعی در سانسِ فرانسه کشف شده است.
قدمت این چاه‌ها و آبریزگاه‌ها بین قرن یکم و سوم پس از میلاد است و حاوی مقادیر زیادی سرامیک، چرم، چوب، همینطور بقایای گیاهی و جانوری است. از میان این یافته‌ها، یک یافته بشدت نادر است و آن یک لوح‌نوشته‌ی چوبی با اثرات واضح حروف‌گذاری با جوهر است.
ماه مِی گذشته، تیمی از باستان‌شناسانِ موسسه‌ی ملیِ تحقیقات باستان‌شناسی پیشگیرانه‌ی فرانسه (INRAP) منطقه‌ی ناشناخته‌ای را در لبه‌ی جنوبی شهر باستانی، پیش از شروع پروژه‌ی ساخت و ساز کشف کردند. خاکِ سنگین و پرآب سایت برای تیم تحقیقاتی چالش‌های تدارکاتی تحمیل کرد، اما دقیقاً همین ویژگی دلیل حفظ و بقاء مواد طبیعی درون آن بود.
در مجموع، ۱۵ چاه کشف شد که در آن‌ها غلاف چوبی سالمی وجود داشت. غلاف‌های چوبی از ۲۴ آبریزگاه باستانی هم کشف شدند. این تعداد بی‌سابقه آبریزگاه گواه این است که کاربرد آن‌ها وسیع‌تر از انواع امکانات بیرونی باغ‌های این منطقه بوده است. شاید آن‌ها کاربرد صنعتی داشتند، مثلاً برای دباغی.
هم چاه‌ها و هم آبریزگاه‌ها حاوی مواد دورریز بودند که بیشتر آن‌ها اجزاء سرامیک بودند، همینطور قطعاتی از ظروف مفرغی و گروه خیره‌کننده‌ای سکه‌ی بی‌نشان بدلی که ظاهراً پیش از ضرب غیرقانونی دور ریخته شدند.
(این لوح چوبی کوچک از این جهت منحصر به فرد است که در قسمت بالای آن اثراتی از نوشته‌های با جوهر را می‌توان دید)
شهر رومی سانس که در اصل یک سکونتگاه مستحکم برای سِنونز‌گل‌ها بود در قرن نخست پیش از میلاد ساخته شد. مکان آن در تقاطع دو رودخانه‌ی وان و یون و دو جاده‌ی رومی مهم، آن را به یک شهر مهم در امپراتوری رومی بعدی تبدیل کرد. این شهر یک مرکز اداری استانی در اواخر قرن چهارم بود و در اوایل دوره‌های وسطی و کارولنژی به قلمروی مهم اسقف اعظم تغییر یافت.
