تلنگر به موقع برای کشتی آزاد با شکست در آسیا؛ این تیم به جراحی نیاز دارد

تیم ملی کشتی آزاد ایران در رقابت های قهرمانی آسیا قزاقستان، عملکردی نا امید کننده داشت و در ده وزن با کسب یک طلا، یک نقره و سه برنز به کار خود پایان داد. رحمان عموزاد در 65 کیلوگرم تک طلای ایران را دشت کرد، علیرضا کریمی در 86 کیلوگرم نقره گرفت، یاسین رضایی، حسین امیرحسین کاووسی و مجتبی گلیج هم به برنز رسیدند تا پرونده ایران با نتایجی ضعیف به پایان رسد و آزادکاران نتوانند از قهرمانی سال قبل خود دفاع کنند.

اگر چه آزادکاران در قزاقستان عملکرد خوبی نداشتند اما در وهله اول، باید توجه داشت که ترکیب اعزامی به مسابقات دقیقا از دل یک فرآیند انتخابی صحیح انتخاب شده که می بایست این فرآیند همچنان پا برجا بماند تا سیستم عدالت محور در کشتی ایران جا بیفتد. بی شک بهترین راه انتخاب ملی پوشان در هر مسابقه ای انتخابی درست و قانونمند است و هرگونه دستکاری در این سیستم می تواند به ضرر کشتی باشد هرچند که در کوتاه مدت، نتایج لازم را به دنبال نداشته باشد. با این وجود انتقاد اصلی نه به افراد اعزامی و شیوه انتخاب، که به نحوه آماده سازی و هدایت کشتی گیران است.

کادر فنی ضعیف با انبار خالی!

هر چقدر که نقش سرمربی در کشتی مهم است، به همان اندازه و حتی بیش تر، نقش مربیان و کادر فنی است که پر رنگ است و باید دستیاران یک سرمربی بتوانند به خوبی در مسیر پیشبرد اهداف به او کمک کنند و گاهی حتی در بعد فنی از او هم پیشی بگیرند؛ اصولا سرمربی باید برنامه های تمرینی را طراحی و مدیریت کند و نباید به ریز مسائل دقت داشته باشد بلکه این وظیفه بر عهده مربیان است اما وزن کادر فنی پژمان درستکار، در حد و اندازه های کشتی آزاد ایران نیست؛ البته تا مسابقات جهانی صربستان حضور حامد میرعمادیان یک وزنه سنگین بود اما با پیوستن این مربی کهنه کار مازنی به کادر جوانان، عملا نفراتی همچون اباذر اسلامی و فرید دژم خوی و ایمان محمدیان، نتوانسته اند به ارتقای فنی کشتی گیران کمک کنند. پژمان درستکار مربی جوان و خوش آتیه ای است که می تواند در مسند هدایت کشتی آزاد ایران بدرخشد اما برای موفقیت در این مسیر نیاز به دستیارانی زبده، با تجربه و فنی دارد تا بتواند وزن فنی کشتی گیران را بالا بیاورد و در بزنگاه های حساس، نسخه های شفا بخش به دستشان بدهد نه اینکه نظاره گر باخت های پیاپی باشند.

بدن های ناآماده بلای جان کشتی گیران

با نگاهی به مسابقات کشتی آزاد قهرمانی آسیا، به وضوح می شد ضعف بدنی و آمادگی کشتی گیران را مشاهده کرد؛ حتی کسانی که اطلاعات چندانی از این ورزش ندارند هم می توانستند به خوبی بفهمند که این بدن ها آب‌دارند، آماده مسابقه نیستند، آنقدر وزنه زده اند که نتوانسته اند در زمان مناسب به پیک آمادگی برسند و خیلی سریع وارد فاز اسید لاکتیک می شوند. همان جایی که بدن سرلک و ارشک محبی خالی می کرد و در چنین شرایطی فنی ترین کشتی گیر دنیا هم نمی تواند کاری از پیش ببرد چرا که دیگر بدنش همراهی نمی کند. این مشکل مطمئنا اگر حل نشود، در مسابقات جهانی می تواند در مصاف با رقبای قلدر آمریکا و آذربایجان که همگی نفسی چاق دارند، حسابی دردسرساز شود.

زنگ خطر برای کشتی ایران در آسیا

روزگاری کشتی ایران بی رقیب قهرمان آسیا می شد اما مسابقات امسال یک زنگ خطر اساسی را برای کشتی ایران به صدا در آورد؛ حضور کشتی گیران روس در ترکیب کشورهایی همچون بحرین و البته پیشرفت واضح سایر کشورها، نشان داد کشتی ایران برای موفقیت نباید دست روی دست بگذارد یا رقبا را دست کم بگیرد، بلکه لازم است از تفکر برنده همیشگی بودن خارج شود و همچنان تلاش خود را بیش تر کند؛ همین ذهنیت از پیش برنده کار دست مجتبی گلیج یا امیررضا معصومی داد و آن ها با دست کم گرفتن رقبا، نتوانستند انتظارات را برآورده کنند. هرچند این شکست ها به موقع بود تا گلیج و معصومی و رفقا بفهمند نباید در هیچ تورنمنتی رقبا را دست کم گرفت و در مسابقات جهانی و المپیک، این ذهنیت می تواند به قیمت پایان رویای آن ها تمام شود اما نقش کادرفنی را هم نباید نادیده گرفت که چگونه بتواند در بزنگاه ها، کشتی گیران را از نظر روحی به شرایط آرمانی برگرداند و به آن ها برای حضور روی تشک انگیزه بدهد.