فقط یک راه پیش پای ساپینتو: باید جام ببری

وقتی در بحبوحه کسر پانزده امتیاز از یوونتوس و سقوط آزاد بانوی پیر به پایین جدول رده‌بندی سری آ، ماسیمیلیانو آلگری در نشست خبری تنها از یک دغدغه صحبت می‌کرد و آن پیروزی در بازی بعدی بود، می‌شد به خوبی خو گرفتن این سرمربی با دی‌ان‌ای یوونتوس به عنوان یک باشگاه همیشه مدعی را درک کرد. جایی که این سرمربی در گفتگوی پیش از بازی و در پاسخ به سوالی مبنی بر اینکه آیا این کم شدن امتیازات روحیه بازیکنان و کادر فنی را تحت تاثیر قرار نمی‌دهد، گفت: "ما در یوونتوس برای هر مسابقه فقط یک هدف داریم و آنهم پیروزی است!"

نگرشی غالب در تمام باشگاه‌های بزرگ دنیا که حالا هواداران استقلال با حضور ریکاردو ساپینتو در تیم خود خواهان نهادینه‌شدن دوباره این تفکر در تیم هستند. همان طوری که سخت‌ترین فشار مالی، اختلافات مدیریتی و حواشی غیرقابل قبول برای یک تیم در کلاس استقلال هم نتوانست این سرمربی را از کاریزمای واقعی باشگاه دور کند.

حتما شما هم جمله طلایی مورینیو مبنی بر جای نداشتن واژه ترس در فرهنگ لغات فوتبالی او را شنیده‌اید. شاید در نگاه اول، صحبت‌های ساپینتو در نشست خبری پیش از بازی با پرسپولیس و حرف‌های این سرمربی در خصوص اینکه "استقلال از هیچ تیمی نمی ترسد، حتی اگر آن تیم رئال مادرید باشد"، صرفا یک کری تهییج‌کننده از همین جنس برای بازی بزرگ شهرآورده بوده، اما وقتی رفتارهای این سرمربی را در طول فصل واکاوی می‌کنیم، درمی‌یابیم ساپینتو بازیکنانش را در برابر هیچ تیمی به زمین نمی فرستد، مگر برای بردن!

سرمربی آبی‌ها در هیچ یک از بازی‌های این فصل - جدا از دو بازی اول و ارنج تیم با سیستم نهادینه‌شده از فصل قبل - دست به تغییر آرایش و شکل بازی تیم خود نزده و همواره با یک بازی آفنسیو، سعی در غالب کردن تفکرات تاکتیکی خود به تیم حریف کرده، خواه این تیم پرسپولیس و سپاهان صدرنشین باشند ( ولو با وجود ناکامی)، خواه تیمی از قعر جدول. استقلال برای بردن می‌رود و در هفته‌های اخیر هم نشان داده برد با حداقل اختلاف هم سلیقه سرمربی‌اش نیست.

استقلال با وجود نزدیک به ده سال دوری از قهرمانی در لیگ و چهار سال دوری از جام، شخصیت تیمی خود را به واسطه حمایت هوادارانش حفظ کرد تا اینکه فصل گذشته، فرهاد مجیدی، به عنوان عضوی از همین خانواده پرافتخار و اصیل، بالاخره یک شادی واقعی از جنس فوتبال را به دل‌های طرفداران این باشگاه برگرداند. هرچند با جدایی این سرمربی موفق از جمع آبی‌ها، هواداران بیم از دست دادن یک مربی مسلط به خواست دوستداران باشگاه را در سر داشتند، اما با گذشت ده ماه از حضور ساپینتوی پرتغالی روی نیمکت این تیم با تجربه بازی برای باشگاهی چون اسپورتینگ لیسبون و حضور در تیم ملی پرتغال به عنوان یکی از قدرت‌های همیشگی فوتبال اروپا، حالا دیگر با قدرت می‌توان ادعا کرد استقلال از راه خارج نشده و آبی‌ها، کماکان روی ریل‌گذاری ایده‌آل برای یک باشگاه در کلاس قهرمان دو دوره مسابقات قاره‌ای، حرکت می‌کنند.

در این بین، شادی ساپینتو از گلزنی تیمش برابر حریف دسته یکی در جام حذفی آن هم بعد از باخت در شهرآورد، شاید خیلی به مذاق گروهی از هواداران این تیم خوش نیاید و حتی دستاویزی برای هواداران رقیب باشد اما همین تک گل سعید مهری، در نهایت استقلال را به جمع چهار تیم پایانی جام حذفی رسانده تا این سرمربی پرتغالی این فرصت را داشته باشد تا با برتری در تنها دو مسابقه دیگر، بعد از پنج سال، یک جام دیگر به کارنامه مربیگری خود اضافه کند. جامی که برای او به معنای انجام حداقل کار لازم جهت جلب رضایت مدیران استقلال نسبت به ادامه همکاری خواهد بود و دست این سرمربی را هم در باشگاه برای تصمیمات بعدی بازتر خواهد گذاشت. اما ساپینتو هم باید در نظر داشته باشد که حتی با وجود محق بودن برای این مدل از شادی به خاطر خروج از یک فشار عظیم، همراهی هواداران با خودش در پایکوبی را به وقت پیروزی در آخرین بازی و پای جام قهرمانی احساس خواهد کرد.

ساپینتو شب گذشته در نشست خبری پس از بازی برابر پارس جنوبی هم دو سه باری خواسته یا ناخواسته به آن اذعان کرد. جایی که یکی از خبرنگاران از او پرسید که آیا رضایتش از عملکرد داور به واسطه نتیجه بدست آمده در پایان بازی است و ساپینتو بی درنگ به او جواب داد من از این نتیجه ناراحت هستم!

البته اوج این دیدگاه و همسویی ساپینتو با دی ان ای باشگاه‌های بزرگ را نه در همین یک جمله، بلکه در صحبت او پیرامون امید به قهرمانی می‌بینیم: "ما روی همه رقابت‌ها تمرکز داریم. ما می‌جنگیم تا هر دو قهرمانی را به دست آوریم. در استقلال برای همه جام‌ها می‌جنگیم."

استقلال با ساپینتو سوپرجام را برده، در جام حذفی مدعی جدی قهرمانی است و در لیگ برتر هم شانس دارد. وضعیتی که به خوبی عملکرد مطلوب این سرمربی در اولین فصل حضورش در استقلال را نشان می‌دهد و در این بین آنچه ساپینتو را از سایر مربیان استقلال در سال‌های گذشته متمایز خواهد کرد، نگرش خود او به عملکردش خواهد بود. جایی که این سرمربی می‌تواند با صحبت از اشتباهات داوری تاثیرگذار در قبال تیمش در طول فصل و همچنین به میان کشیدن توجیهاتی هرچند منطقی نظیر مشکلات مالی و مدیریتی باشگاه، عملکرد این فصل را فراتر از انتظار عنوان کند یا اینکه همه‌چیز را در گرو عنوان‌های قهرمانی و جام بسنجد. شک نکنید ریکی محبوب آبی‌ها، سرمربی‌ای از تبار دوم است که اگر نبود، با یک گل در جام حذفی این‌چنین برای شرکت در شادی بازیکنان استارت نمی‌زد.