ایستگاه فضایی بین المللی از اغلب خانه های آمریکایی «آلوده تر» است

دانشمندان در تحقیق خود مواد حاضر در گرد و غبار ایستگاه فضایی را بررسی کردند و دریافتند که ترکیبات پیشگیرنده‌های شعله تاثیر بسزایی در آلایندگی این مکان گذاشته است.

بعضی از این مواد مطابق کنوانسیون محیط زیستی استکهلم سازمان ملل تحت عنوان آلاینده‌های آلی پایدار و بعضی دیگر به عنوان مواد سرطان‌زا برای انسان طبقه‌بندی شده‌اند. 

محققان می‌گویند بخش عمده‌ای از این مواد (نظیر استرهای ارگانوفسفره و بازدارنده‌های شعله برم‌دار جدید) در بسیاری از کشورها برای رعایت مقررات ایمنی آتش‌سوزی در تجهیزات الکتریکی، عایق ساختمان، پارچه مبلمان و فوم استفاده می‌شوند.

این در شرایطی است که بی فنیل‌های پلی‌کلره (که در درزگیرهای ساختمان و پنجره‌ها همچنین در تجهیزات الکتریکی کاربرد دارند) و پلی فلوروآلکیل‌ها (که مواد اصلی در ساخت انواع خاصی از فوم‌های آتش‌نشانی همچنین در بسیاری از محصولات مصرفی مانند ماهی‌تابه‌های نچسب، پوشاک ضد آب و لوازم آرایشی محسوب می‌شوند) از عوامل آلاینده دیگر در ایستگاه فضایی بین‌المللی هستند.

نویسندگان مطالعه می‌گویند وجود برخی آلاینده‌ها در نمونه‌های غبار ایستگاه فضایی بین‌المللی می‌تواند ناشی از پیشگیرنده‌های شعله غیرآلی باشد که برای جلوگیری از اشتعال پارچه‌ها استفاده می‌شوند. 

به گفته آنان، حجم استفاده از مواد شیمیایی جهت مقابله با آسیب‌پذیری فضاپیما در برابر آتش به این معنی است که «توجه بسیار دقیقی به اشتعال‌پذیری محتویات ایستگاه می‌شود».

داخل ایستگاه فضایی بین‌المللی به طور مداوم در حال تهویه است و هوای آن ۸ تا ۱۰ بار در ساعت جایگزین می‌شود. هرچند این سیستم تهویه دی اکسید کربن و آلاینده‌های گازی را حذف می‌کند، با این حال مشخص نیست که تا چه حد می‌تواند مواد شیمیایی مانند پیشگیرنده‌های شعله را از هوای درون ایستگاه پاک کند.

علاوه بر ترکیبات ضدآتش، وجود اقلامی نظیر دوربین‌ها، پخش‌کننده‌های موسیقی، تبلت‌ها، تجهیزات پزشکی و لباس‌ها منبع بسیاری از مواد شیمیایی شناسایی‌شده هستند.

بنابر گفته محققان، اگرچه سطح این آلاینده‌ها از بسیاری از خانه‌ها در ایالات متحده و اروپای غربی فراتر است با این حال غلظت این مواد شیمیایی «به طور کلی در محدوده موجود در روی زمین بوده است».

استوارت هاراد، استاد شیمی محیط زیست در دانشگاه بیرمنگام و یکی از نویسندگان مقاله می‌گوید: «یافته‌های ما پیامدهایی برای ایستگاه‌ها و زیستگاه‌های فضایی آینده در بر دارد. به کمک این نتایج می‌توان با انتخاب دقیق‌تر ترکیبات سازنده، مواد سمی را در مراحل اولیه طراحی و ساخت تجهیزات حذف کرد.»

ایستگاه فضایی بین‌المللی که در سال ۱۹۹۸ راه‌اندازی شد از نوامبر سال ۲۰۰۰ بدین‌سو به‌طور مداوم با مشارکت آمریکا، روسیه ، کانادا، ژاپن و ۱۱ کشور اروپایی اداره می‌شود.

این ایستگاه در ۲۵ سال گذشته امکان تحقیقات علمی گوناگونی را برای پژوهشگرانی از ۱۰۸ کشور جهان فراهم کرده است. 

برخی از قریب ۳ هزار پژوهش و اکتشافاتی که در این مکان انجام شده روی کره زمین دور از دسترس بوده است، در حالی که فناوری‌های نوینی نیز در این محل فرصت آزمایش و گسترش یافته‌اند.

نتایج مطالعات تازه در نشریه علمی «Environmental Science and Technology Letters» منتشر شده است.