هدستی که از آسیب های مغزی جدی پیشگیری میکند
دانشمندان «دانشگاه کالیفرنیا سنفرانسیسکو»، هدست جدیدی ابداع کردهاند که وضعیت ورزشکاران را پس از ضربه مغزی ارزیابی میکند و میگوید که آنها چه زمانی میتوانند به بازی برگردند.
به نقل از نیو اطلس، پس از این که یک ورزشکار دچار ضربه مغزی میشود، بسیار مهم است که پیش از بازگشت به زمین بازی صبر کند تا آسیب به طور کامل بهبود یابد. اخیرا یک هدست جدید طراحی شده تا با نظارت بر پالس سر یا «هدپالس»(Headpulse) ورزشکاران به آنها اطلاع دهد که بازگشت به زمین بازی چه زمانی ایمن است.
رایجترین روش بررسی بهبودی پس از ضربه مغزی در حال حاضر شامل نظارت بر علائم فیزیکی آشکار مانند سردرد و سرگیجه است. با وجود این، دانشمندان «دانشگاه کالیفرنیا سنفرانسیسکو»(UCSF) میگویند برخی از آسیبهای مغزی ممکن است پس از کاهش یافتن علائم همچنان ادامه داشته باشند. اگر یک ورزشکار پیش از التیام یافتن آسیب دوباره بازی را شروع کند، در خطر ابتلا به آسیبهای مغزی بعدی و جدیتر است.
دانشمندان این دانشگاه به سرپرستی دکتر «کاترا حلبی»(Cathra Halabi) و دکتر «وید اسمیت»(Wade Smith)، پدیده هدپالس را دقیقتر بررسی کردند. به طور خلاصه، هدپالس به نیروی ظریفی گفته میشود که با هر بار که انقباض قلب و بیرون ریختن خون، به درون جمجمه راه مییابد.
هدست ساخت این گروه پژوهشی، هدپالس را با شتابسنجهایی اندازهگیری میکند که ریزحرکات سر را در هر پالس تشخیص میدهند. دستگاه این کار را روزانه در طول یک جلسه آزمایش ۹۰ ثانیهای انجام میدهد. هدست روی گروهی از بازیکنان نوجوان فوتبال استرالیا آزمایش شد که ۴۳ نفر از آنها اخیرا دچار ضربه مغزی شده بودند و ۵۹ نفر از آنها تجربه ضربه مغزی را نداشتند.
پس از یک دوره آزمایشی یکماهه مشخص شد که بازیکنان گروه ضربه مغزی نه تنها الگوی هدپالس مشخصی داشتند که در بازیکنان آسیبندیده وجود نداشت، بلکه این الگو به طور میانگین ۱۲ روز پس از ناپدید شدن سایر علائم آنها ادامه یافت.
حلبی گفت: ما متوجه عدم تطابق بین علائم و تغییرات بیومتریک شدیم که توسط دستگاه ثبت شده بودند. این امر، نگرانی را در مورد تکیه کردن بر علائم برای بازگشت به بازی ایجاد میکند. در صورت تداوم یافتن ناهنجاریهای هدپالس احتمالا باید تاخیر در بازگشت به بازی را برای ورزشکاران بدون علائم توصیه کرد.
این دستگاه اکنون توسط شرکت فناوری پزشکی «MindRhythm» در مرحله تجاریسازی است.
این پژوهش، در مجله «JAMA Network Open» به چاپ رسید.